Η Διλογία: «ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΘΑΛΑΣΣΑ & Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» της ΧΡΥΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ από τις Εκδόσεις ΠΗΓΗ.

        

   «… Η Χλόη λάτρευε αυτήν τη γωνιά της ακτής, έλεγε η δική μου χούφτα θάλασσας και ένιωθε πολύ ευλογημένη που μπορούσε να κάθεται εκεί, έτσι απλά μόνο να κάθεται δίχως άλλες επιθυμίες, δίχως λόγια, μόνο να κάθεται όσο ήθελε και μετά να βουτά στη θάλασσα να δροσίζεται, να κολυμπά μέχρι που μούδιαζαν τα χέρια και τα πόδια της. Ύστερα, να βγαίνει όπως ο ναυαγός και να σωριάζεται στην άμμο…» 

     Η επίσκεψη στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου ΠΗΓΗ, δείχνει τη διλογία της ΧΡΥΣΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΥ: «ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΘΑΛΑΣΣΑ & Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», να ανήκει στην κατηγορία βιβλίων της Αυτοβελτίωσης- Αυτογνωσίας, αν και πρόκειται για μια νουβέλα και ένα μυθιστόρημα, μέσα από τα οποία, παρακολουθούμε τη ζωή της Χλόης από μικρό παιδί, έως και το τέλος της ζωής της. Αντιπροσωπευτικά μυθιστορήματα αυτογνωσίας, με πλήθος πληροφοριακών στοιχείων που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τον άνθρωπο, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του, μα και με τις συμπεριφορές και τη στάση ζωής που επιλέγει. Και όλα αυτά, περνούν αβίαστα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μέσα από τη ζωή των ηρώων που δοκιμάζονται στην καθημερινότητα τους, μέσα από τις απώλειες που βιώνουν, τις σχέσεις τους, τα μαθήματα ζωής που λαμβάνουν, τις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν, εν τέλει, το ταξίδι της ζωής τους.

      Σύγχρονα απλά κοινωνικά, «πνευματικά» μυθιστορήματα, ευκολοδιάβαστα, με πλοκή καλοδεμένη και πολύ απλή τριτοπρόσωπη γραφή, με ήρωες αληθινούς, δοτικούς, οι οποίοι σέβονται τη φιλία και την ίδια τη ζωή, ακόμα και όταν χάνουν ή κερδίζουν, αγαπούν και συγχωρούν, χαίρονται και λυπούνται, με ένα λόγο ζουν και οι οποίοι θα σας αφήσουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ίδια τη ζωή.

      Συγγραφέας και εκδότης, μέσα από τα οπισθόφυλλα των βιβλίων,  παρουσιάζουν την διλογία:

     « Η Χλόη μια όμορφη, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη νέα κοπέλα, πριν προλάβει ν’αρχίσει τη επαγγελματική της καριέρα, βρίσκεται αντιμέτωπη με τραγικές απώλειες που σημαδεύουν τη ζωή της. Με τη βοήθεια του πνευματικού της οδηγού κατορθώνει να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Όταν γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της και πριν προλάβει να αδράξει την ευτυχία, αυτός την εγκαταλείπει δίχως να γνωρίζει την αιτία. Θα μπορέσει να ορθώσει και πάλι το ανάστημά της ή θα χαθεί στα μονοπάτια της απελπισίας;»  (ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΘΑΛΑΣΣΑ)

     «Ο τροχός είχε γυρίσει. Η ζωή της μοίρασε το καλό το χαρτί. Καινούρια σελίδα με τα χρώματα και τους ήχους της ευτυχίας την καλούσε να πάρει μέρος σ’ αυτήν. Ο κύκλος είχε κλείσει και κανείς πλέον δεν μπορούσε να τον σπάσει. Κάλπαζε με το τρένο της ζωής στις ράγες της ολοκλήρωσης. Νέα πρόσωπα επιβιβάστηκαν μαζί της και άλλοι αποβιβάστηκαν σε επόμενους σταθμούς. Εκεί που γελούσε, εκεί πάλι έκλαιγε. Γονάτιζε και σηκωνόταν πιο δυνατή και με περισσότερη σοφία. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τη Χλόη τους και εκείνη δεν τους απογοήτευσε ποτέ. Έφτασε στα πρόθυρα της παραφροσύνης, κόντεψε να της σαλέψει το μυαλό. Ο φύλακας άγγελός της δε θα το επέτρεπε ποτέ. Ήταν γεννημένη να νικά και η ήττα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό της.»  (Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ) 

    Τα βιβλία της Χρυσής Γεωργίου, μέσα από το ταξίδι όλης της ζωής της Χλόης, θα μας θυμίσουν ό,τι ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητα μας, κυρίως πώς πρέπει να είναι η αληθινή και παντοτινή φιλία, χωρίς εγωισμούς και πάντα με ολοκληρωτικό και ανιδιοτελές δόσιμο, πώς όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε, πρέπει να προσπαθούμε να τις υπερβούμε. Να κατανοήσουμε ότι στη ζωή, όλα για κάποιο λόγο γίνονται και πως: « … αν θέλεις κάτι με όλη τη δύναμη της καρδιάς και της πίστης σου, τότε άπειρες δυνάμεις εργάζονται από κοινού για να το πετύχεις, αρκεί αυτό να είναι για το καλό το δικό σου και των άλλων…»,  όπως είπε στη Χλόη ο αδελφός της, ο Πάρης, που αν κι έφυγε νωρίς από τη ζωή, ποτέ δεν έπαψε να τον θεωρεί πνευματικό της δάσκαλο και καθοδηγητή της. «…Συνεχώς μας μάθαινε καινούργια πράγματα. Άκουγε και έχτιζε ολόκληρη θεωρία. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να κατανοήσω πως το έκανε αυτό. Λες και οι γνώσεις υπήρχαν μέσα του και η λέξη ήταν το κλειδί που ξεκλείδωνε την κρυμμένη γνώση…» Ένας υπέροχος ήρωας που βρίσκεται έντονα σε όλο το μυθιστόρημα, χωρίς να υπάρχει η «φυσική» του παρουσία, ωστόσο εκείνες οι σπάνιες στιγμές που έζησε κοντά του, την σημάδεψαν καθοριστικά.

     «… Είχε μαυρίσει ο τόπος και οι αστραπές στο βάθος έδιναν απόκοσμη όψη στον ορίζοντα. Η θάλασσα αγριεμένη σήκωνε θεόρατα κύματα που έσκαγαν με ορμή αφρίζοντας στην ακτή. Ένα πανέμορφο θέαμα ξετυλιγόταν μπροστά της και ταίριαζε απόλυτα με την τρικυμία που είχε μέσα της…»

     Η συγγραφέας, μέσω της εξέλιξης της ιστορίας, βρίσκει την ευκαιρία να αναδείξει σκέψεις, λόγια και συναισθήματα. «…Η συγχώρεση, η αγάπη γαληνεύει τις καρδιές μας…» . Να δείξει ότι η «συνομιλία» με τον εαυτό μας –η αυτογνωσία-κάποιες φορές οδηγεί στην κατανόηση  προβλημάτων μας και αποκαλύπτει πράγματα που μπορεί να  εκπλήξουν ακόμα και εμάς τους ίδιους.

«Είχε στριμωχτεί πολύ άγρια, δεν έβρισκε καμία δικαιολογία, Ήθελε να νιώθει δυστυχισμένη και έτσι έκανε τόσες μέρες. Βολεύτηκε σ αυτήν την κατάσταση[…] Τι έλεγε πάντα ο Πάρις της; Να μη βουλιάζει στο συναίσθημα… Μετά να χρησιμοποιεί το μυαλό για να ισορροπεί τα πράγματα».

     Είναι το «χρυσό» φως της αγάπης αιώνιο στο ταξίδι του χρόνου, στο ταξίδι της ψυχής;  

   «Η αγάπη τους αιώνια, ξαναγεννήθηκε από την αρχή… Αθάνατες ψυχές που χάνονται και ξαναβρίσκονται στον αέναο χρόνο, γιατί αυτό είναι το πεπρωμένο τους και δε γίνεται διαφορετικά. Ποιος ξέρει άραγε πόσες φορές είχαν χωρίσει και ξαναβρέθηκαν μαζί, μέχρι το τελικό αντάμωμα τους, μέχρι να γίνουν ένα…». Ο φόβος, η ζήλεια, ο εγωισμός, οι απώλειες και ό,τι επιφέρουν στη ζωή ως αρνητικά συναισθήματα, η αγάπη άνευ όρων, η φιλία, η πίστη, η ελπίδα και τα όνειρα ως θετικά στη ζωή ενός ανθρώπου.

     Η συγγραφέας, μέσα από το έργο της, κάνει αναφορά -και αυτό προσπαθεί να δείξει στον αναγνώστη - να επαγρυπνεί και να προσπαθεί να αναγνωρίζει το τι συμβαίνει στη ζωή του, να «αποδέχεται», να αγαπά άνευ όρων, να είναι δοτικός, να αγωνίζεται για να ανακάμψει μετά από μια μεγάλη απώλεια-θλίψη-πόνο, αφού… 

     «… ο αέναος κύκλος της ζωής και του θανάτου είναι ένα παιχνίδι που αν το μάθουμε καλά, δε θα μας ματώνει. Να κάνεις τα λόγια σου πράξη γιατί μέχρι τώρα τους μάθαινες ότι ο θάνατος είναι μα αλλαγή συνειδητότητας και να μην τον φοβούνται. Τους μάθαινες ότι τίποτα δε χάνεται, πως οι ψυχές είναι αιώνιες και έχουν τον δικό τους τρόπο να αναγνωρίζονται, ότι είναι δεμένες παντοτινά… για εκείνες τις σπάνιες στιγμές στη ζωή, που θα θυμόμαστε για πάντα, επειδή μας σημάδεψαν καθοριστικά…» 

      Δικαίως λοιπόν, αν και πρόκειται για μυθιστόρημα, τοποθετήθηκε στα βιβλία αυτογνωσίας. Αν ο αναγνώστης θελήσει να μάθει το ταξίδι της ζωής της Χλόης, το πώς έζησε, τι βίωσε, και πώς έκλεισε ο δικός της κύκλος ζωής και ταυτόχρονα να πάρει κάποια μηνύματα, τότε η διλογία της Χρυσής Γεωργίου είναι σίγουρο ότι συνδυάζει και τα δυο.