«ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ; » ΣΤΕΛΛΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Εικονογράφηση: Mariona Cabassa

       Ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς, διαφορετικός από τον γονεϊκό ρόλο μα και τόσο συμπληρωματικός, ανέκαθεν ήταν σημαντικός για την οικογένεια και η σχέση ειδικά των  παιδιών μαζί τους, μοναδική και ασύγκριτη.               Η εμπειρία τους, ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτουν, η υπομονή και η αμέριστη αγάπη τους χτίζουν μια ζεστή σχέση με τα εγγόνια τους, σχέση που θα αντέξει στο χρόνο, γεμάτη νοσταλγικές μνήμες, ακόμα και όταν αυτοί θα έχουν φύγει.

 Τότε η «απώλεια» είναι μεγάλη και ο τρόπος που θα αντιδράσει κάθε παιδί, είναι διαφορετικός, ανάλογα με την ηλικία του, και με τη σχέση που διατηρούσε με τον παππού ή την γιαγιά -το πόσο «ζούσαν» μαζί. Οι γονείς καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις των παιδιών για την οριστική απουσία του παππού ή της γιαγιάς και όσο πιο μικρή η ηλικία, τόσο περισσότερο ανεπτυγμένη η φαντασία των παιδιών και τρυφερός ο τρόπος που μπορεί να εξηγηθεί.

    Έτσι ακριβώς «δούλεψε» η ΣΤΕΛΛΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, στο εξαιρετικό και με δύσκολο θέμα παιδικό βιβλίο της «ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ; » που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. Και αφού αυτά τα γραφόμενα απευθύνονται σε ενήλικες, μπορούμε να πούμε ότι μέσα από αυτό το σύντομο και συνάμα τρυφερό κείμενο, ένα παιδάκι, καταλαβαίνοντας την απουσία του παππού, ρωτάει με τον δικό του τρόπο τη γιαγιά του, που πήγε και τι μορφή έχει πια.

 Ο παππούς πήγε στον ουρανό… και το μικρό παιδί, φαντάζεται ότι έγινε μέρος της φύσης, μπορεί να είναι μέσα στο ουράνιο τόξο, μπορεί να έγινε σύννεφο ή βροχή, αστέρι στον ουρανό ή λουλούδι στη γη. Μπορεί να έγινε θάλασσα ή χώμα, μπορεί να είναι στον ήλιο ή μέσα στο τραγούδι των πουλιών. Και η γιαγιά… συμφωνεί. Ναι, μπορεί να είναι εκεί που φαντάζεται το παιδί.

                                        «… -Έγινε σύννεφο;

                                             -Ναι, έγινε σύννεφο

                                             -Και βροχή;

                                            -Και βροχή!

    -Το ξέρω γιατί η βροχή μερικές φορές μυρίζει όπως ο παππούς…»

    

«- Γιαγιά, μήπως ο παππούς είναι στον ήλιο;

- Ε, βέβαια είναι στον ήλιο. Δεν βλέπεις πώς λάμπει και πώς σε ζεσταίνει με τις αχτίδες του;

- Όταν όμως ο ήλιος κρύβεται;

- Τότε μένει στο σκοτάδι και σε σκεπάζει απαλά.

Σε τυλίγει ολόκληρο και σε νανουρίζει για να κοιμηθείς ήσυχα και ζεστά χωρίς να φοβάσαι τίποτα. »

                                                                      (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)