"ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ" ΜΙΧΑΛΗΣ ΦΑΚΙΝΟΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

     Από τις Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Μιχάλη Φακίνου με τίτλο "ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ" .

     Ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα που αντιμετωπίζει την ασθένεια της άνοιας, του Αλτσχάιμερ συγκεκριμένα, με απόλυτο σεβασμό και με δέος μπροστά στο άγνωστο της ζωής των ηρώων. Τόσο του ασθενή όσο και του ατόμου που το φροντίζει. Ο συγγραφέας καταφέρνει να σπάσει την σιωπή και να διεισδύσει στα άδυτα των συναισθημάτων όλων όσων εμπλέκονται σε αυτό. Του ασθενή με το ανέκφραστο σώμα και πρόσωπο. Με το χαμένο βλέμμα στο κενό των αναμνήσεών. Του φροντιστή και συντρόφου του που βιώνει την μοναξιά και ζει το σήμερα με τις αναμνήσεις μα και την αγωνία του αύριο. Πόση αγωνία, πόση απόγνωση, πόση προσπάθεια να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ατόμου που ζει εγκλωβισμένο στο πουθενά. Αλλά η αγάπη δεν έχει όρια και προκαθορισμένες συμπεριφορές. Η ελπίδα πάντα υπάρχει. Και όσο και αν ο σύντροφος μας είναι εδώ και ταυτόχρονα πολύ μακριά, μέσα σε ένα σώμα που είναι αδύναμο, εμείς ελπίζουμε πως με κάποιο τρόπο θα ξυπνήσουμε τις κοιμισμένες μνήμες του, μη μπορώντας να δεχτούμε ότι η φθορά του χρόνου συνοδεύεται κάποιες φορές και από την φθορά της μνήμης.

      «… Άραγε ο χρόνος φθείρεται και αυτός μαζί με το σώμα; Πεθαίνει μαζί με τον άνθρωπο ή συνεχίζει ο Χρόνος το ταξίδι του και γίνεται ο Χρόνος των σκουληκιών. Ο Χρόνος των υγρών που ρούφηξε το χώμα, ο Χρόνος τιυ χώματος, ο Χρόνος της σκόνης, ώσπου κάποτε, κάπου, ο Χρόνος θα μείνει μόνος και τότε θα γίνει ο Χρόνος του Χρόνου; Κοιτάζει τη Ζωή που κοιμάται. Μοιάζει σαν να μην έχει Χρόνο, κι εγώ σκέφτεται, να είμαι ο Χρόνος της, εγώ να κουβαλάω τον Χρόνο της μαζί με τον δικό μου Χρόνο. Την κοιτάζει για πολλή ώρα… Τώρα του μοιάζει σαν τον χρόνο που αγνοεί την ύπαρξη του…»

     Έτσι και ο πρωταγωνιστής, ο υπέροχος και αφοσιωμένος κύριος Ευτύχιος, βλέπει την γυναίκα του τη Ζωή να έχει κλειστεί στην σιωπή. Μόνη της, χωρίς εκείνον. Και είναι ο αγώνας του μεγάλος με όπλο την αγάπη του και επιστρατεύοντας απίστευτα τεχνάσματα για να καταφέρει να «ξανασυναντηθούν». Της μιλάει, της θυμίζει με νοσταλγία κοινά τους βιώματα, της διαβάζει τα αγαπημένα της βιβλία, προσδοκώντας ένα βλέμμα, μια επικοινωνία.

Άραγε θα τα καταφέρει; Και το κυριότερο, Τι θα απογίνουν οι ήρωες μας στο πέρασμα του χρόνου και της ζωής τους;

Και κάπου εκεί ο κύριος Μπι, ο υποβολέας του ήρωα μας, ένας δεύτερος Ευτύχιος. Αυτός που άλλοτε γίνεται συμπαραστάτης στον κ. Ευτύχιο και άλλοτε σαρκαστικός και ειρωνικός. Ο κύριος Μπι, η φωνή της συνείδησης. Και όπως κάθε φορά η φωνη της συνείδησης μπορεί να είναι άλλοτε ενοχλητική προτρέποντας ακόμα και σε  αποτρόπαιες πράξεις και άλλοτε διασκεδαστική. Άλλοτε λογική και άλλοτε παράλογη. Και ο αναγνώστης θα κλυδωνίζεται ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.

     […»Τούτο το πρωινό, με την  καλή του φωνή, στη γυναίκα του διάβαζε Βιρτζίνια Γουλφ. Είχε φτάσει στη σελίδα 8»… «…Σκότωσε την! Ζωή είναι αυτή; Η φωνή του κυρίου Μπι διέκοψε την ανάγνωση, και ο κύριος Ευτύχιος προσπάθησε να καταλάβει αν το ζήτα ήταν με πεζό ή κεφαλαίο. Αν εννοούσε δηλαδή: ζωή είναι αυτή της Ζωής ή αν αυτή είναι η Ζωή που ξέραμε, κατάλαβε όμως πως, είτε με πεζό είτε με κεφαλαίο, το ίδιο νόημα έβγαινε, και συνέχισε το διάβασμα…]

     Ένα σπουδαίο, καλογραμμένο, ρεαλιστικό και συνάμα συνταρακτικό έργο για τη ζωή, την αγάπη, τη συντροφικότητα, την απουσία, την απώλεια,  και την ασθένεια της  σύγχρονης εποχής. Γιατί ο κόσμος του βιβλίου, ο κόσμος των ηρώων, αντιγράφει την ίδια την ζωή, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τη ρήση του Πεσσόα: «Η λογοτεχνία είναι μια απόδειξη ότι η πραγματικότητα δεν αρκεί». Ένα μυθιστόρημα που θα αγγίξει απόλυτα τον κάθε έναν που θα ταξιδέψει μαζί του στον κόσμο του κ. Ευτύχιου του τραγικού και συνάμα μοναχικού ήρωα μας,  μέχρι το συγκλονιστικό τέλος αυτού του τόσο σημαντικού έργου.

« ΕΓΩ. Όμηρος Κωπηλάτης το ψευδώνυμό μου. Γράφω για λαβύρινθους.

Η ΖΩΗ. Άσπρα μαλλιά. Φοράει ζακέτα. Κάθεται στην πολυθρόνα της. Έχει Αλτσχάιμερ.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ. Σύζυγός της. Τη φροντίζει. Της διαβάζει Μπόρχες, Κάφκα, Ντοστογιέφκσι, Τολστόι,

Βιρτζίνια Γουλφ, Κέρουακ. Συλλέκτης ωραίων λέξεων. Χαράσσει σε ταμπέλες νέα τοπωνύμια σε παλιούς

δρόμους. Μερικές θέλει να τις στείλει στη Σελήνη.

Ο ΜΙΚΡΟΣ. Δίδυμος αδερφός του κύριου Ευτύχιου. Λείπει χρόνια στην Αμερική. Επιστρέφει με μια μαριονέτα, ένα κλουβί κι ένα ρολόι χειρός.

ΜΠΛΟΥΜ. Ξαπλωμένος στο χαλάκι του. Κοντά στα πόδια της Ζωής. Είναι σκύλος. Δεν γαβγίζει πια.

ΚΥΡΙΟΣ ΜΠΙ. Μπι, όπως το δεύτερο γράμμα της αγγλικής αλφαβήτας. Ψάχνει να βρει τους 903 θανάτους. Λέει ιστορίες. Σαν κι αυτή...

Μια ιστορία σιωπής γεμάτη κραυγές και ψίθυρους. Μια εσωτερική οδύσσεια πότε σε ρυθμό ροκ εν ρολ και πότε στον ρυθμό της ραπ. Με συνεχώς παρόντα τα χαμένα.»

                                                          (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)