«Η δική μου ιστορία» ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΜΙΓΙΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

     Το μυθιστόρημα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ, του πολυβραβευμένου Ισπανού συγγραφέα ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΜΙΓΙΑΣ,  κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2017 από τις εκδόσεις Ψυχογιός και όπως είχαμε γράψει, πρόκειται για μια ιδιαίτερη, πρωτότυπη, ευφάνταστη και απροσδόκητη ιστορία, γραμμένη με έναν απλό, ξεχωριστό τρόπο, γεμάτη ρεαλισμό κι ένα υποδόριο χιούμορ να τη διαπερνάει, κυρίως όμως μια ιστορία με κοινωνικές προεκτάσεις. Τον Ιούνιο του 2018 οι εκδόσεις Ψυχογιός, εκδίδουν το βιβλίο του Μιγιάς, «Η δική μου ιστορία», σε μετάφραση Θεοδώρας Δαρβίρη, και ο αγαπημένος χαρακτηριστικός τρόπος γραφής και ύφους του συγγραφέα είναι εδώ με μια διαφορετική ιστορία, εξίσου δυνατή.

    Μικρό βιβλίο, μόλις 129 σελίδες και χωρισμένο σε 31 πολύ μικρά κεφάλαια, κι όμως τόσο πυκνό σε νοήματα, τόσο ρεαλιστικό, τόσο ξεχωριστό. Πρόκειται για ένα πορτρέτο της εφηβικής ηλικίας του ήρωα μας, στην μεταβατική πορεία του προς την ενηλικίωση.

     Η περίληψη του βιβλίου από το οπισθόφυλλο για τόσο μικρής έκτασης μυθιστόρημα αρκεί.

      «Ο αφηγητής της ιστορίας αυτής είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι σαν όλα τα άλλα, με τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα όνειρά του. Ώσπου μια μέρα, στην επιστροφή από το σχολείο, ρίχνει από μια γέφυρα μια μπίλια, προκαλώντας ένα ατύχημα που θα στοιχίσει τη ζωή σε μια οικογένεια. Μόνο η συνομήλική του Ιρένε σώζεται, αλλά μένει ανάπηρη. Εκείνη η μέρα σημαδεύει τη ζωή του. Το μοιραίο λάθος του γίνεται το μεγαλύτερο μυστικό του – και η Ιρένε η μεγαλύτερη εμμονή του. Η αγάπη του γι’ αυτή θα ξεκινήσει από την ενοχή αλλά θα γίνει η σωτηρία του καθώς η δική του οικογένεια διαλύεται με το διαζύγιο των γονιών του…

    Όλα ξεκινούν από το αίσθημα ενοχής του έφηβου για μια καταστροφή που προκάλεσε αθέλητα και που αλλάζει όλη του τη ζωή. Η ιστορία ενός 12χρονου αγοριού που με τόλμη αποκαλύπτει όλα όσα σκέφτεται, όλα όσα είναι τα μυστικά του και δεν είχε ποτέ αποκαλύψει, όλα όσα τον έχουν πονέσει και τον κάνουν να αγωνιά. Συναισθήματα, πράξεις, συνειδήσεις, σχέσεις αποκαλύπτονται. Σχέσεις οικογένειας με κυρίαρχη την ανταγωνιστική σχέση με τον πατέρα του. Αυτήν την σχέση που τον κάνει να νοιώθει παραμελημένος και μη αγαπητός. Η αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, έντονη. Η ενοχή, η ανομία, η ηθική, η τιμωρία, ο φόβος. Η μοναξιά και η συνείδηση, η μοναχικότητα και οι σκέψεις. Όλα εκεί για τον μικρό ήρωα. Εκεί και οι γονείς. Που αργότερα χώρισαν καταρρέοντας το οικογενειακό θεμέλιο και αν και δεν είναι πρωταγωνιστές, είναι κυρίαρχοι στη ζωή του. Είναι εκείνοι που του δημιούργησαν κάποια αρνητικά συναισθήματα, συναισθήματα ανασφάλειας, αυτοοικτιρμού και ανικανότητας, προτού ακόμα συμβεί αυτό το ανόητο τροχαίο ατύχημα που τον στοίχειωσε.

    «…Εγώ γράφω γιατί ο μπαμπάς μου διάβαζε…». Έτσι αρχίζει το βιβλίο και έτσι δίνει αμέσως ο συγγραφέας σε μας το πώς ένοιωθε ο μικρός έφηβος απέναντι στον ειρωνικό, ισχυρό, μορφωμένο-λάτρη των βιβλίων και δυναμικό πατέρα του. Και αυτό μόνο θεωρεί ο ήρωας μας ότι μπορεί να τον φέρει κοντά στον πατέρα του. Μόνο το «βιβλίο» μπορεί να τον κάνει να τον ακούσει. Τελικά οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος δεν είναι ο έφηβος μας και η Ιρένε. Είναι ο μπαμπάς και ο γιός και αυτή είναι η ιστορία όλων αυτών των αντρών που λέγονται γιοι και πατέρες μέσα σε μια πλήρως ανταγωνιστική και ίσως παθολογική σχέση.

          Μέσα από τις λιγοστές σελίδες αυτού του βιβλίου ο Μίγια σκιαγραφεί με τα πιο δυνατά χρώματα όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του παιδιού που προκαλούνται από τη σχέση του με τον πατέρα του. Η αγωνία του να γίνει αρεστός στον πατέρα, ο τρόπος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απόρριψη, η ανάγκη να αγγίξει ό,τι ο πατέρας αγαπάει με την ελπίδα ότι έτσι θα δηλώσει την ύπαρξή του στον γονιό του. Και ο αγώνας επικράτησης στην καρδιά του πατέρα στον οποίο επιδίδεται το παιδί, για να διεκδικήσει το αυτονόητο.

     Άραγε ο πατέρας του είναι τόσο απόμακρος, τόσο απορριπτικός ή στέλνει το μήνυμα στον γιο του να γίνει συγγραφέας; Μήπως τελικά ο πατέρας αγωνιά περισσότερο για το μέλλον αυτού του παιδιού και το εκφράζει με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει; Την πίεση να φτάσει στα δικά του όνειρα. Να αγγίξει το παιδί του τους δικούς του στόχους.

Και η γραφή; Θα έρθει η λύτρωση μέσω της γραφής; Θα γίνει το μέσο μιας άτυπης συμφιλίωσης ή θα παραμείνει ο στίβος μιας διαμάχης; Θα σταματήσει ποτέ η νυχτερινή ενούρηση του παιδιου;– στοιχείο ψυχολογικής πίεσης. Με ποιους τρόπους θα γίνει η διαχείριση της ενοχής και θα επέλθει η τελική σωτηρία για το αγόρι;

Ένα μικρό βιβλίο «Η δική μου ιστορία», ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με λίγους χαρακτήρες,  με τόσο βάθος σε νοήματα, με αρκετή δόση χιούμορ και εγγύηση την ξεχωριστή γραφή του ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΜΙΓΙΑΣ.