ΑΟΡΑΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

    Με ένα μεγάλο βιβλιογραφικό παρελθόν που αριθμεί 12 βιβλία, συμμετοχή  σε συλλογικά έργα, μεταφράσεις και  σενάρια για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, η Μανίνα Ζουμπουλάκη, δίνει ακόμη στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο ΑΟΡΑΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

    «…Όλα αυτά όσο είσαι νέος. Όσο η ζωή σου είναι πραγματική, όχι όταν γερνάς και γίνεσαι-τι γίνεσαι;…, μια σκιά, ένα φάντασμα γίνεσαι του παλιού εαυτού σου. Ο χρόνος τρέχει και ταυτόχρονα μένει ακίνητος, σαν να χτυπιέσαι πάνω σε κινούμενη άμμο, της ξέφευγες όσο ήσουν νέος αλλά όχι πια… Ένα περίεργο πράγμα, όσο γερνάς τόσο ο χρόνος αλλάζει διαστάσεις και σε αποπροσανατολίζει…»

     Αν και πολυγραφότατη, αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο που διαβάζω και που προσπάθησα να κατανοήσω το ξεχωριστό ύφος της και την απλή, αλλά όχι απλοϊκή της γραφή.

     Τα αόρατα κορίτσια, τα κορίτσια που κρύβονται πίσω από αντρικές ταυτότητες, είναι οι τρεις πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Σμαρώ, Ελπίδα και Ζωή… τρεις γυναίκες, τρεις γενιές από το 1922 της προσφυγιάς, έως σήμερα και ίσως… μέχρι το μέλλον!

    Σμαρώ, η πρώτη ηρωίδα και είναι ηθοποιός. Είναι η μητέρα της Ελπίδας που είναι σεναριογράφος και γιαγιά της εικονολήπτριας Ζωής. Γυναίκες που επέλεξαν να μεταμφιεστούν σε άντρες, να υπογράφουν σαν άντρες, προκειμένου να ζήσουν, να εργαστούν, να κινηθούν, πιο άνετα, πιο ασφαλείς, σε έναν επικίνδυνο και ίσως ανδροκρατούμενο κόσμο. Γυναίκες σε δύσκολα χρόνια, χρόνια προσφυγιάς, κατοχής Γερμανικής και Βουλγαρικής. Μέσα από την ζωή των αόρατων κοριτσιών, φτάνει στον αναγνώστη η ιστορία και η σκληρότητα των πολέμων, ο αγώνας για την επιβίωση, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

     «… Τι αισθάνομαι; Αισθάνομαι κάτι που δε θέλω να δω ή να ακούσω, κάτι που θάβω μέσα μου για να το ξεχνάω; Ρωτάει τον εαυτό της. Ή μήπως τίποτα; Μήπως δεν αισθάνομαι τίποτα;…»

    Ιστορικό, ρομαντικό μυθιστόρημα, με γρήγορη και ρεαλιστική πλοκή. Εικόνες εποχής, περιγραφές ζωντανές και κινηματογραφικά δοσμένες.

«… Ο Μάριος δεν έχει φάει νοστιμότερο μανταρίνι στη ζωή του, η μυρωδιά τον μεθάει, η γεύση του φέρνει δάκρυα. “Δεν έκλαψα για τον πατέρα μου, σκέφτεται, και θα κλάψω για ένα χιώτικο μανταρίνι”. To νησί μοσχοβολάει μαστίχα, μανταρίνι και λεμόνι, ένα άρωμα που το τυλίγει γύρω γύρω μαζί με τα πλοία που περνάνε στ ανοιχτά…»

…έρχονται στα μάτια των αναγνωστών, εικόνες τόπων, αλλά και  μιας Ελλάδας μέσα στα δύσκολα χρόνια, χρόνια που οι άνθρωποι προσπάθησαν να ξαναχτίσουν την ζωή τους ύστερα από την προσφυγιά και τον πόλεμο. Κι όμως, η τέχνη υπάρχει και δίνει διέξοδο στον κόσμο.       Βήμα-βήμα, ξετυλίγεται η ιστορία των ηρωίδων, άρτια ψυχογραφημένων που διακρίνονται για τον έντονο δυναμισμό τους, που αγωνίζονται, ερωτεύονται, φοβούνται, ελπίζουν και προσπαθούν να ορίσουν την μοίρα τους.

     Και ενώ το έργο φτάνει στο σήμερα, και έχουμε «ζήσει» την ζωή των αόρατων κοριτσιών, στην Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα, στα τελευταία κεφάλαια, γίνεται αναφορά στο μέλλον, σε ένα «μοντέλο» πόλης χωρίς κοινωνική ζωή, σε μια πόλη με ένα είδος στρατοκρατίας, που τρομάζει τον αναγνώστη.

 

     «…Όταν τελειώσω από δω, δε με ενδιαφέρει τι θα απογίνει το σώμα. Το σώμα δεν είμαι εγώ. Εγώ είμαι αυτή ή αυτός ή αυτό που φτιάχνει ιστορίες με στοιχεία και χωρίς στοιχεία, η κόκκινη-κλωστή-δεμένη. Το σώμα, βλέπετε γερνάει και ετοιμάζεται να φθαρεί εντελώς, να εξαφανιστεί μέσα στην ύλη, όπως όλα τα σώματα. Κάντε το ό,τι θέλετε μόλις το εγκαταλείψω…»

     Ανάγνωσμα για απαιτητικούς αναγνώστες και όχι μόνο, ανάγνωσμα για γυναίκες και άντρες, τα ΑΟΡΑΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ της Μανίνας Ζουμπουλάκη.

    

    

     «Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. Τα κορίτσια αγωνίζονται, ελπίζουν. Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη σε μικρά θαύματα, χάρη σ’ αυτούς που δεν τα βλέπουν. Παλεύουν να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα.
Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών.
Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας, είναι όμως ζωντανά στο μυθιστόρημα-ποταμό της Μανίνας Ζουμπουλάκη που διατρέχει τον χρόνο και οδηγεί από το μακρινό ’22 στο αόρατο αύριο.

Κρυμμένες πίσω από αντρικές ταυτότητες, τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους. Ο κόσμος του θεάματος, το θέατρο και η σοουμπίζνες είναι ο χώρος τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μαζί τους τρέχει η μεγάλη Ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ...»

                                                                             (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)