"ΚΑΣΕΤΙΝΑ" Το νέο βιβλίο της ΘΑΛΕΙΑΣ ΚΟΥΝΟΥΝΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα...

Έξι σύγχρονα εγκλήματα, αναπαραστάσεις πειραμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ψυχίατρος και ένας πρώην ναζί ενενήντα έξι χρόνων, σε φυλακή της Αριζόνα, που δημιουργούν μια ξεχωριστή σχέση. Ένα ζευγάρι του σήμερα που αποφασίζει να συμμετάσχει σε ένα διαστροφικό παιχνίδι.  

Ένας Εβραίος επιστήμονας που διατηρεί τη θέση του στα πανεπιστημιακά εργαστήρια του ναζιστικού Βερολίνου 

με την ανοχή των Αρχών, αφού οι έρευνές του εξυπηρετούν τον στόχο τους.Έρευνες που ξεκινούν από το ψυχιατρικό άσυλο Ζόνεσταϊν στην Πίρνα, συνεχίζονται στα Ινστιτούτα Κάιζερ Βίλχελμ στο Ντάλεμ, στο

Ινστιτούτο Έρευνας Εγκεφάλου στο Μπουχ και ολοκληρώνονται με ανθρώπινα πειραματόζωα σε μια βίλα της Δρέσδης.

Μια  ανάσα πριν από το τέλος του πολέμου, στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου οι Ες-Ες αξιωματικοί καταστρέφουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούν, αφού φροντίζουν πρώτα να τα καταγράψουν στο ασυνήθιστο μυαλό ενός δεκαεφτάχρονου κοριτσιού.

Μια φόρμουλα κλεισμένη σε μια κασετίνα εβδομήντα χρόνων που απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο. Και ο συγκλονιστικός μονόλογος της Χελένα. Αντέχεις να ενώσεις τα κομμάτια;

      Έρχεται το φθινόπωρο και πολλές κοπέλες γύρω μου γιορτάζουν με τον δικό τους τρόπο το Ρος Ασανά. Σκέφτονται, μετανοούν, λένε προσευχές. Μου είναι αδιάφορο αν για τους Εβραίους ξεκινά καινούριος χρόνος, το ίδιο θα ένιωθα αν σήμερα ήταν η μέρα που, ως Γερμανίδα, θα γιόρταζα την Πρωτοχρονιά. 

Όμως οι προσευχές τους το βράδυ με ηρεμούν. Περνούν οι δέκα μέρες και φτάνει το Γιομ Κιπούρ, η μέρα εξιλέωσης, η νύχτα που το Μπάρακ θα γεμίσει από μελωδίες που ενεργοποιούν μέσα μου ένα «κάτι» που δεν μπορώ να το εξηγήσω, είναι όμως τόσο δυνατό, που σκεπάζει κάθε προηγούμενο συλλογισμό μου. Είναι η νύχτα που γεννιέται αυτό το «κάτι» μου. Δε θα προλάβω να το στολίσω με υποσχέσεις και με αχνές ελπίδες, γιατί αρχίζει μέρα με τη μέρα να μας βρίσκει το κρύο. Και όλα γύρω μου παγώνουν. Και όλα μέσα μου παγώνουν. 

Κρυώνω πολύ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο πολύ. Αν έπειτα από όλα αυτά που πέρασα και περνώ στο στρατόπεδο του Μπίρκεναου πρέπει να το περιγράψω με μια λέξη, αυτή θα διαλέξω: κρύο!