«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ»- Daniel Magariel- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

     Daniel Magariel, ο Αμερικανός πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας που μπήκε δυναμικά στον κόσμο της συγγραφής με το βιβλίο του «ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ» να  έχει ήδη πουληθεί σε δώδεκα χώρες και να έχει μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Στην χώρα μας το βιβλίο τοu κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

     Το συγκλονιστικό και ιδιαίτερο αυτό μυθιστόρημα, για το οποίο θα τολμούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την τετριμμένη φράση, είναι «γροθιά στο στομάχι», αφού αφορά στην ψυχοπαθολογία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, στην κακοποίηση και στην χρήση ουσιών. Και ενώ ακούγεται σκληρή αυτή η θεματολογία, το βιβλίο όλο είναι ένα μάθημα ζωής, είναι η ρεαλιστική απεικόνιση των οικογενειών, που ενώ τα μέλη τους είναι συνδεδεμένα με τον ισχυρότερο δεσμό, εδώ δεν υπάρχει ούτε η συνοχή, ούτε η αμοιβαιότητα των συναισθημάτων, ούτε η προστασία των παιδιών ως ανίσχυρα μέλη. Και επειδή η έννοια της δυσλειτουργικής οικογένειας περιλαμβάνει τις καταστάσεις εκείνες, οι οποίες,  όχι μόνο χαρακτηρίζονται ως μη υγιείς, αλλά μπορεί να ερμηνευτούν με ποικίλους τρόπους, ας γνωρίσουμε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Daniel Magariel.

     Ο αφηγητής είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι, το μικρότερο μέλος της οικογένειας. Ο άλλος γιός είναι ήδη στην εφηβεία. Οι γονείς μόλις πήραν ένα οδυνηρό διαζύγιο. Ο πατέρας θέλει όχι μόνο να πάρει την επιμέλεια των παιδιών, μα και να μην τα ξαναδεί η μητέρα τους. Έχει καταλάβει ότι τα  αγόρια του τον βλέπουν σαν έναν μικρό Θεό και ξέρει ότι είναι υποταγμένα στη θέληση του. Οι τρείς τους γίνονται μια τριμελής  “ομάδα” με αρχηγό φυσικά τον ίδιον. Πείθει τον δωδεκάχρονο γιο του, να χαστουκίσει μόνος του τον εαυτό του μετά από επίσκεψη στη μητέρα του, προκειμένου να τον φωτογραφίσουν και έτσι να κερδίσει την επιμέλεια τους. Το ερώτημα που του θέτει ο πατέρας προκειμένου να τον πείσει  είναι… « Είσαι ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ»;

     Ένα «ΜΑΣ» που δεν αφήνει μόνο την μητέρα ΕΞΩ από την Ομάδα τους, μα και όλο τον κόσμο, αφού ο πατέρας έβλεπε παντού εχθρούς.

     «… ανέκαθεν ήμασταν πιστοί στον πατέρα μου. Ήταν δυνατότερος. Τον φοβόμασταν. Μας χρειαζόταν. Η επιδοκιμασία του είχε πάντα πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη δική της, με έκανε να αισθάνομαι πλήρης...»

    Το ανωτέρω απόσπασμα μας δίνει ακριβώς το στίγμα της ιστορίας, της ψυχολογικής πίεσης που ασκεί ένας γονιός στο παιδί και πώς αυτό αποτυπώνεται στην ψυχή του. Μόνο που τα παιδιά, όταν πλέον έφυγαν με τον πατέρα τους, που όπως αποδείχτηκε τα ήθελε μαζί του όχι από αγάπη, αλλά για να τον υπηρετούν και να τονώνουν τον αρρωστημένο του εγωισμό, ένιωσαν τι πραγματικά θα πει φόβος, ένοιωσαν πραγματικά πόνο και το μόνο που τους έμεινε ήταν η ελπίδα της διαφυγής τους.

-Υπάρχει διέξοδος;

-Θα υπάρξει βοήθεια από την αδύναμη ως χαρακτήρα μητέρα τους;

-Θα τα καταφέρουν τελικά να διαφύγουν;

     Μια καθηλωτική ιστορία, η οποία αν και αναπτύσσεται σε μόλις 159 σελίδες, είναι γεμάτη από εικόνες και έντονα συναισθήματα, γεμάτη από μεγάλες αλήθειες που συμβαίνουν γύρω μας στην κοινωνία. Η οικογένεια, το διαζύγιο, η διαμάχη των γονιών για την κηδεμονία των παιδιών, η βία, ο εθισμός, η παρανοϊκή και καταχρηστική συμπεριφορά, ο θύτης και η σχέση του με το θύμα, ο εξαναγκασμός συχνά συνυπάρχουν πίσω από κάποιες κλειστές πόρτες σπιτιών και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι που πρέπει να εμπιστεύεσαι, οι γονείς σου, σε απογοητεύουν; Όταν τους δίνεις την αμέριστη αγάπη και εμπιστοσύνη  σου και σε αντάλλαγμα παίρνεις μόνο πόνο και βυθίζεσαι στην απελπισία από έναν καταχρηστικό και χειριστικό γονιό;

     Είναι ένα αλληγορικό έργο αυτό το ψυχολογικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, που είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη γραφή; Απαιτείται μια ανάγνωση «κάτω από τις λέξεις», προκειμένου να αποκωδικοποιήσουμε και να κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα αυτού του βιβλίου; Προκειμένου να σταθούμε όχι μόνο στα αρνητικά συναισθήματα που μας προκαλεί, μα και στα θετικά; Στην ελπίδα, την αισιοδοξία, την αδελφική αγάπη; Ίσως ναι, είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο συγγραφέας επέλεξε να μην δώσει τα ονόματα των αγοριών. Σε όλο το έργο δε θα μάθουμε ποτέ πως ονομάζονται τα παιδιά, επειδή αντιπροσωπεύουν όλα είναι τα παιδιά, που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις.

    

   

«Ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ο μεγαλύτερος αδελφός του και ο πατέρας τους οδηγούν μέσα στη νύχτα προς μια νέα πόλη κι ένα νέο σπίτι, ανυπόμονοι για μια νέα αρχή. Εχουν μόλις κερδίσει τον «πόλεµο», όπως αποκαλεί ο πατέρας την πικρή διαμάχη με τη μητέρα των παιδιών για το διαζύγιο και την κηδεμονία, και είναι γεμάτοι ενθουσιασµό από την προοπτική της κοινής τους ζωής. Τα αγόρια πηγαίνουν στο σχολείο, γράφονται σε ομάδες μπάσκετ, κάνουν φίλους. Ο πατέρας δουλεύει από το σπίτι, καπνίζοντας φτηνά πούρα για να κρύψει μια άλλη μυρωδιά. Όµως σύντοµα οι μικρές λεπτομέρειες, τα ανέκφραστα βλέµµατα, οι θόρυβοι μες στη νύχτα, τα ολοένα και πιο ύποπτα πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι, γίνονται ανησυχητικά. Τα αγόρια βλέπουν τον πατέρα τους να αλλάζει, να γίνεται αλλοπρόσαλλος και μετά επικίνδυνος.

     Με φόντο τα περίχωρα του Νέου Μεξικού και ένα διαµέρισµα ερµητικά κλειστό στον έξω κόσµο, ο Magariel καταφέρνει με τη δύναµη της γραφής του να περιγράψει με συμπόνια και ενσυναίσθηση τη συγκινητική προσπάθεια των δύο αδελφών να προστατέψουν ο ένας τον άλλον από έναν πατέρα που κάποτε εµπιστεύονταν, μα που πια δεν αναγνωρίζουν.


       «Μεγαλοφυές, καθηλωτικό, απειλητικά αστείο, σπαρακτικό – ένα εντυπωσιακό επίτευγμα που πραγματεύεται με πρωτότυπο τρόπο την ανδρική ταυτότητα, τον εθισµό και την οικογένεια. Ο Daniel Magariel είναι μια συναρπαστική νέα παρουσία στην αµερικανική λογοτεχνία»
George Saunders, βραβευµένος με Booker συγγραφέας των βιβλίων Δεκάτη Δεκεµβρίου και Λήθη και Λίνκολν»
                                                               (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)