«ΕΙΔΑ τον εαυτό μου στα μάτια σου» -ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ- ΩΚΕΑΝΟΣ

     Η επιφυλακτικότητα που μπορεί να υπάρξει, όταν ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο αποφασίζει να ασχοληθεί με τη συγγραφή, θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη. Όχι, όμως στην περίπτωση της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, που πριν από 7 μήνες, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «ΕΙΔΑ τον εαυτό μου στα μάτια σου».

 «.. Γιατί και η πιο φονική χιονοστιβάδα ξεκινάει από μα μικρή  μπάλα χιονιού, Αντώνη. Μια τόση δα μπάλα χιονιού που αν δεν προλάβεις να φύγεις από την πορεία της σε τυλίγει και σιγά-σιγά μεγαλώνει, γιγαντώνεται και σε στροβιλίζει μέσα της χωρίς να μπορείς πια να της ξεφύγεις…»

Αυτό ακριβώς το απόσπασμα, δείγμα γραφής της Μαρίας Παναγοπούλου, θα τολμούσαμε να πούμε ότι ορίζει το βιβλίο της. Έτσι λοιπόν, θα διαβάσετε, μέσα από τα δικά της μάτια, μια αληθινή τραγική ιστορία διανθισμένη με στοιχεία μυθοπλασίας.

     Ένα ερωτικό τρίγωνο. Μια εξωσυζυγική σχέση. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί. Ένας ερωτευμένος άντρας. Ένα ατύχημα και ο χαμός όλων όσων αυτός  αγαπά. Μια προδοσία.  Ένα μικρό κορίτσι. Και η ιστορία ξεκινά.

     Για την πλοκή της ιστορίας θα αρκεστούμε να δώσουμε μόνο την περίληψη του οπισθόφυλλου του βιβλίου, ό,τι δηλαδή η ίδια η συγγραφέας θέλησε να αποκαλύψει.

          «Την βάπτισαν Μαρία. Όμως το όνομα της καρδιάς της ήταν άλλο: Μάικα.

     Μάικα, που στη γλώσσα των Πομάκων σημαίνει "μάνα". Όνομα που η ίδια το επέλεξε, θαρρείς από μια εσωτερική διαίσθηση... χωρίς να γνωρίζει πως λίγα χρόνια μετά, ο ίδιος ο Έρωτας θα της στερούσε το δικαίωμα να φέρει στον κόσμο δικά της παιδιά, αφήνοντάς την με την κοιλιά άδεια, την ψυχή κενή και μ' ένα κουκλάκι, πιστό αντίγραφο μωρού, από αυτά που κάποιοι άνθρωποι συλλέγουν και ζουν μαζί τους σαν να είναι αληθινά, στην αγκαλιά της...

     Ο Νικήτας Ρενιέρης, ένας άνδρας ωραίος, ισχυρός, που μοιάζει να τα έχει όλα, από ένα τραγικό γύρισμα της ειμαρμένης χάνει σε μια στιγμή τα πάντα: τη νεογέννητη κόρη του, τη νόμιμη σύζυγό του, μα και τη γυναίκα που λάτρεψε όσο καμμία....

     Οι άνεμοι της μοίρας θα υφάνουν στον ιστό τους το χθες και το σήμερα των ηρώων και θα τους φέρουν μπροστά στην αποκάλυψη ότι ευτυχία και δυστυχία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.»

     Ένα μυθιστόρημα τρυφερό και σκληρό, συγκινητικό και αγωνιώδες, με γοητευτικούς ήρωες που αναζητούν αλήθειες οι οποίες οδηγούν σε ανατροπές και σε αποκαλύψεις που πληγώνουν κατάκαρδα και δοκιμάζουν τις αντοχές της ανθρώπινης λογικής.

     Η ολέθρια επίδραση ενός μοιραίου έρωτα σε μια τρυφερή ηλικία, η σχέση με έναν λάθος άντρα και οι τραγικές συνέπειες αυτής της σχέσης, αφήνοντας την Μαρία με την κοιλιά άδεια από ένα έμβρυο, με μια παγωμένη και κενή ψυχή, και με ένα αντίγραφο μωρού στα χέρια. Η ενστικτώδης πατρική αγάπη, η μοίρα, η δύναμη της φιλίας, η λαχτάρα μιας γυναίκας για τη μητρότητα, τα όρια του εφιάλτη κάθε γονιού – η εξαφάνιση του παιδιού του, ένα τροχαίο δυστύχημα, μοιραίες συναντήσεις είναι τα στοιχεία που συναντάμε στο βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου.

       Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομικά στοιχεία, για την αγάπη, το μίσος, τη φιλία, τη ζήλεια, την προδοσία, τα μοιραία λάθη. Η ελπίδα και η διάψευση των προσδοκιών, η προσμονή και τα όνειρα. Ο εφιάλτης και η αγωνία, θύτες και θύματα, τα μυστικά και τα ψέματα, η φυγή,  η λύτρωση των ηρώων με τον όποιο τρόπο. Μια ιστορία λογικής και παράνοιας αφού μια νέα γυναίκα σκορπίζει γύρω της δυστυχία και πόνο, μια κατάρα, μια περιπέτεια γεμάτη αγωνία.

     Ήρωες άρτια σκιαγραφημένοι, καθηλωτική πλοκή, γρήγορη ροή και στρωτή γραφή με αληθοφανείς διαλόγους, χαρακτηρίζουν το έργο. Μάνη, Χαλκιδική, Πήλιο, Κομοτηνή Πλάκα, Σούνιο, Παρίσι, πόλεις που οι ήρωες περνούν στο διάβα της ζωής τους. Η συγγραφέας, με τις κινηματογραφικές περιγραφές της, έδωσε στο αναγνωστικό κοινό ένα έργο με κοινωνικά μηνύματα, διλλήματα, καθ όλα άρτιο και αξιοπρεπές. Και αν αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου, ας γνωρίζει ότι μόνη της έθεσε ψηλά τον πήχη και οι προσδοκίες μας θα είναι μεγάλες για την συνέχεια της συγγραφικής της πορείας.

          «…Ενώνουν τους ανθρώπους οι τραγωδίες, λειτουργούν συχνά σαν πανίσχυρος συνδετικός κρίκος σε μια αλυσίδα που χωράει μόνο όσους μοιράζονται τον ίδιο πόνο…»