«Αρμινούτα» -Donatella Di Pietrantonio -Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

    «…Ήμουν η Αρμινούτα, αυτή που την είχαν γυρίσει πίσω…»

      Εκδόσεις «Ίκαρος», ο εκδότης του έργου των δύο βραβευμένων με το βραβείο Nobel Λογοτεχνίας Ελλήνων ποιητών Γιώργου Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη, από το 1943 μέχρι σήμερα, αλλά και των μεγαλύτερων ποιητών που σημάδεψαν με το έργο τους τα ελληνικά γραμματα, με την δική του ξεχωριστή αισθητική, εκδίδει πριν από έξι περίπου  μήνες το βραβευμένο βιβλίο της  Donatella Di Pietrantonio με τίτλο «Αρμινούτα», σε μετάφραση από την ιταλική γλώσσα Δήμητρας Δότση.

       Αρμινούτα, το παρατσούκλι που έχει δοθεί στην μικρή πρωταγωνίστρια του έργου και που ποτέ ο αναγνώστης δεν μαθαίνει το όνομα της. Δεν χρειάζεται. Η Αρμινούτα είναι το κάθε παιδί που αναζητά μία θέση στην οικογένεια. Το κάθε παιδί που είναι ορφανό με ζωντανούς γονείς. Το κάθε παιδί που παλεύει να κατανοήσει τον κόσμο των ενηλίκων και που προσπαθεί να διεκδικήσει ό,τι δικαιωματικά ανήκει σε κάθε παιδί. Το κάθε παιδί που εγκαταλείπεται και που νιώθει την απόρριψη χωρίς να ξέρει και να καταλαβαίνει το γιατί. Το κάθε παιδί που καλείται να αλλάξει αθέλητα την ζωή του και που προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες διαβίωσης του, ευάλωτο και πληγωμένο, με πόνο, απορία, πίκρα και ένα ατελείωτο και βασανιστικό «γιατί».

     Η Αρμινούτα είναι ένα μυθιστόρημα αντιθέσεων ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς και αντίθετους κόσμους που καλείται να ζήσει η μικρή έφηβη. Ανάμεσα στην αστική οικογένεια που άτυπα την «υιοθέτησε» και την φτωχή αγροτική οικογένεια στην οποία αρχικά ανήκε κι εκεί επέστρεψε. Ανάμεσα στην μεγάλη πόλη με τις πολλές ευκαιρίες και την θάλασσα που μεγάλωσε τα πρώτα 13 χρόνια της ζωής της και την μικρή απομονωμένη πόλη που καλείται να συνεχίσει την ζωή της. Ανάμεσα σε δυο σχετικά διαφορετικές γλώσσες· των ιταλικών και της τοπικής διαλέκτου που μιλούν στο χωριό που επέστρεψε. Μα το κυριότερο. Ανάμεσα σε δύο οικογένειες τόσο διαφορετικές. Ανάμεσα σε δυο μητέρες!

Κι εκείνη; Ενώ έχει δύο οικογένειες, δεν ανήκει σε καμία. Και καλείται να αποδεχθεί την αλλαγή στη ζωή της. Καλείται να γίνει μια διαφορετική κόρη σε μια διαφορετική και πολυμελή οικογένεια, τη βιολογική της οικογένεια που της είναι παντελώς άγνωστη. Επιβιώνει. Προσπαθεί, μα τα «γιατί» γίνονται το κύριο μέλημα της. Πρέπει να μάθει τι συνέβη και την επέστρεψαν στην βιολογική της οικογένεια, τι οδήγησε στην εγκατάλειψη της για δεύτερη φορά στη ζωή της. Πρέπει να ξέρει τι κάνουν οι γονείς της στην πόλη. Αν είναι καλά, αν την περιμένουν να γυρίσει πίσω, αν έφταιγε εκείνη σε κάτι και τη γύρισαν πίσω. Αλήθεια, τι μπορεί να οδηγήσει μια μητέρα- θετή ή  βιολογική- να δώσει το παιδί της; Αυτό αναρωτιέται η μικρή 13χρονη έφηβη και συνεχίζει να ονειρεύεται την επιστροφή της στη θετή μητέρα.  

     «…Δεν είχα κανέναν λόγο να υπάρχω σ’ αυτόν τον κόσμο. Επαναλάμβανα αργά αργά τη λέξη μαμά εκατό φορές, ώσπου έχανε κάθε νόημα και γινόταν μόνο μια γυμναστική των χειλιών. Ήμουν ορφανή από δύο μητέρες εν ζωή. Η μία με είχε εγκαταλείψει με το γάλα της ακόμα στη γλώσσα μου και η άλλη με είχε δώσει πίσω στα δεκατρία μου. Ήμουν παιδί αποχωρισμών, απατηλών ή αποσιωπημένων συγγενειών, αποστάσεων. Δεν ήξερα πια από πού καταγόμουν. Κατά βάθος ούτε τώρα το ξέρω…»

      Ένα τόσο μικρό βιβλίο μα τόσο μεγάλο έργο. Υπάρχουν βιβλία που αγγίζουν έντονα και αβίαστα συναισθηματικά τον αναγνώστη. Αυτό συμβαίνει και με την Αρμινούτα. Από την πρώτη σελίδα που την συναντάμε με μια βαλίτσα στο χέρι της και μια τσάντα με παπούτσια στο άλλο μπροστά σε ένα άγνωστο αγροτόσπιτο και την πρώτη συνάντηση με την αγαπημένη της τελικά αδελφή, μέχρι το συγκλονιστικό τέλος του βιβλίου. Μια «ματιά» στο προσωπικό και τόσο ξεχωριστό ταξίδι μιας έφηβης προς την ενηλικίωση.

     Ένα γλυκόπικρο δυνατό και ουσιαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Τα συναισθήματα της Αρμινούτα που έχει εγκαταλειφθεί δυο φορές. Η Διπλή εγκατάλειψη που βιώνει, η φτώχεια, οι ανύπαρκτοι οικογενειακοί δεσμοί, η απομόνωση, η ελπίδα, η απελπισία, τα αδιέξοδα, ο πόνος, η αγάπη, η θυσία, η συγχώρηση. Και είναι σπουδαίο το γεγονός ότι η συγγραφέας επέλεξε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής και η μητρότητα, η σχέση μητέρας-κόρης, αλλά και οι οικογενειακοί δεσμοί, οι αδελφικές σχέσεις. Το τι απέγινε με την Αρμινούτα, ο αναγνώστης θα το γνωρίσει μέσα από το αναγνωστικό του ταξίδι. Εμείς όμως θέλουμε να τονίσουμε την άρτια αφηγηματική τεχνική ουσιαστικά ανάμεσα στην διπλή γονική σχέση και ανάμεσα σε 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους –σταθμοί για την Αρμινούτα-, το ύφος της μεστής γραφής , της άριστης σκιαγράφησης της ψυχοσύνθεσης όλων των ηρώων του έργου και όχι μόνο της τραγικής κεντρικής ηρωίδας (άξιο αναφοράς οι αδύναμοι αντρικοί ρόλοι, οι αδύναμοι «μπαμπάδες» ως ήρωες. ) Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις των μελών μιας οικογένειας, η ενδοσκόπηση στις πιο τραγικές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, η ανεπάρκεια του ρόλου της μητρότητας, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της μητέρας. Η υιοθεσία,τόσο η άτυπη όσο και η τυπική, ως θεσμός. Η αλήθεια και η δύναμη της επικοινωνίας. Ο αποπροσανατολισμός. Οι αναμνήσεις.

     Συγκλονιστικές σκηνές αρκετές, όπως τα μοναχικά γενέθλια των 14 ετών, η στιγμή της αποκάλυψης, η αφήγηση του ατυχήματος, το γράμμα, η συγχώρηση και τόσα άλλα. Τα μικρά κεφάλαια και η αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης καθιστούν τον αναγνώστη δέσμιο του έργου μέχρι το τέλος του.

     «Το best seller, που το 2017 κατέκτησε κοινό και κριτικούς στην Ιταλία, βραβεύτηκε με το Premio Campiello και το Premio Napoli και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε 21 χώρες, ενώ αναμένεται και η κινηματογραφική του μεταφορά» διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Δικαίως. 

 

«Και ποια είναι η μαμά σου;» με ρώτησε απεγνωσμένα.

«Έχω δύο. Η μία είναι η μητέρα σου».

ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ στο ένα χέρι και μια τσάντα με παπούτσια στο άλλο, η Αρμινούτα χτυπάει το κουδούνι μιας πόρτας, πίσω από την οποία την περιμένει ένας άγνωστος, ξένος κόσμος. Κάπως έτσι ξεκινά αυτή η εκρηκτική, καθηλωτική ιστορία, με μια έφηβη που από τη μια μέρα στην άλλη αναγκάζεται να επιστρέψει στη βιολογική της οικογένεια και να χάσει τα πάντα: τις ανέσεις της, τις αγαπημένες της φίλες, την άνευ όρων αγάπη των γονιών της ή μάλλον εκείνων που νόμιζε γονείς της. Το καινούριο της σπίτι είναι μικρό, σκοτεινό, γεμάτο αδέρφια και με λιγοστό φαγητό.

Η Αρμινούτα, το κορίτσι που το γύρισαν πίσω, όπως τη βάφτισαν στη διάλεκτο του τόπου τους οι καινούριοι της συμμαθητές, αναζητά μια απάντηση μα και τη θέση της σε τούτο τον κόσμο.

Η ΝΤΟΝΑΤΕΛΑ ΝΤΙ ΠΙΕΤΡΑΝΤΟΝΙΟ αφουγκράζεται τη γη της, αυτόν τον άγνωστο, τραχύ και άγριο ορεινό τόπο του Αμπρούτσο, και πραγματεύεται το θέμα της μητρότητας, της γονικής ευθύνης, της οικογενειακής φροντίδας, της εγκατάλειψης και του ανήκειν από μια πρωτότυπη οπτική και με μια σπάνια εκφραστική ένταση.

      Το best seller, που το 2017 κατέκτησε κοινό και κριτικούς στην Ιταλία, βραβεύτηκε με το Premio Campiello και το Premio Napoli και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε 21 χώρες, ενώ αναμένεται και η κινηματογραφική του μεταφορά.

                                                              (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)