ΦΑΚΕΛΟΣ: " ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ" - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ

      

     Η συγγραφέας  Ελευθερία Μεταξά, διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό. Δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς, όπως η εκπαίδευση, η δημοσιογραφία, το θέατρο και η συγγραφή βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με την μετάφραση και επιμέλεια βιβλίων αλλά και τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων και με αυτήν την ιδιότητα την γνωρίζει και την ακολουθεί το αναγνωστικό κοινό. Στις 26 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε, από τις Εκδόσεις Μίνωας,  το νέο της βιβλίο με τίτλο « ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ». Ένα νέο αστυνομικό θρίλερ με φόντο τη θρησκοληψία και τον θρησκευτικό φανατισμό. Μια αφήγηση που δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα στις σελίδες του βιβλίου και  συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε ένα ενδιαφέρον αναγνωστικό ταξίδι. Ένα έργο για το οποίο και γράψαμε αναλυτικά, πριν από λίγες ημέρες. Αυτό το βιβλίο στάθηκε η αφορμή για την συνέντευξη που ακολουθεί, μια συνέντευξη που ζητήσαμε από την κ. Μεταξά και πρόθυμα αποδέχθηκε. Την ευχαριστούμε και ευχαριστούμε και την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων Μίνωας για την πολύτιμη βοήθεια της στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης. 

                                                                        Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

1) Τι σημαίνει για εσάς η λογοτεχνία και κατά τη γνώμη σας ποια νομίζετε ότι είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την καλή λογοτεχνία;-  

        -  Η λογοτεχνία είναι για μένα ένα υπέροχο ταξίδι στον κόσμο, στο μυαλό και την ψυχή των συγγραφέων, στην κουλτούρα άλλων λαών και στις αξίες που πρέπει να καθοδηγούν τους ανθρώπους. Τώρα, όσον αφορά τα στοιχεία που καθορίζουν την καλή λογοτεχνία… δύσκολο ερώτημα! Γενικά, δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα και τα «καλούπια», γι’ αυτό θα πω απλά ότι αν ένα βιβλίο καταφέρει να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη, να τον ταξιδέψει, να του ξυπνήσει συναισθήματα και να του δημιουργήσει την αίσθηση της πληρότητας, τότε αυτό το βιβλίο αποτελεί καλή λογοτεχνία.

2)     Μιλήστε μας λίγο για τον τρόπο που γράφετε. Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται. Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;

-  Προτιμώ να γράφω γραμμικά, γιατί θέλω να υπάρχει μια ροή στην ιστορία έτσι όπως αυτή σχηματίζεται στο μυαλό μου. Δεν χρησιμοποιώ σκαλέτα, αλλά αφήνω το ίδιο το κείμενο και τους ήρωες να με οδηγήσουν. Βέβαια, η ελευθερία που τους δίνω δεν είναι απόλυτη, αφού, όσο προχωράει η συγγραφή, καθορίζω σε γενικές γραμμές το τέλος στο οποίο θέλω να καταλήξει το βιβλίο. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά προχωρώ στη λύση παρέα με τους ήρωες. Συνήθως αυτό που έρχεται πρώτο ως έναυσμα για ένα μυθιστόρημα είναι ένα συγκεκριμένο περιστατικό που αποτελεί την αρχή της ιστορίας, έχει τύχει όμως (όπως συνέβη στο τελευταίο μου βιβλίο, «Το χέρι του Θεού») να προηγηθεί ένας χαρακτήρας που θα μου δώσει το ερέθισμα να «χτίσω» την πλοκή.

3)       Στις μέρες μας ανθούν τα social media και επιτρέπουν στον συγγραφέα να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Ο  γνωστός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν όμως έχει πει ότι η διάσπαση προσοχής που προκαλούν τα social media και ο εθισμός είναι εξαιρετικά εχθρικοί για έναν συγγραφέα. Η δική σας άποψη;

- Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον Τζόναθαν Φράνζεν. Όντως ο εθισμός στα social media αποτελεί εχθρό, όχι μόνο για τον συγγραφέα αλλά και για κάθε άνθρωπο. Από την άλλη, όμως, μεριά, τα social media είναι ένας μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του συγγραφέα με τους αναγνώστες, τον οποίον προσωπικά απολαμβάνω πολύ. Είναι υπέροχο να «συζητάς» με άτομα που έχουν διαβάσει τα βιβλία σου, που θέλουν να μιλήσουν μαζί σου, να σου πουν τι τους άγγιξε, τι τους άρεσε ή τι δεν τους άρεσε. Ιδιαίτερα το τελευταίο μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο, αφού βοηθά τον συγγραφέα να εξελιχθεί και να αποφύγει λάθη. Ειδικά στην εποχή μας, που η πανδημία έχει ακυρώσει όλες τις ζωντανές παρουσιάσεις και τις εκδηλώσεις που αφορούν το βιβλίο, τα social media αναπληρώνουν αυτό το κενό. Νομίζω πως αν τα χρησιμοποιούμε με μέτρο, δεν κινδυνεύουμε να μας βλάψουν.

4) Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η τύχη του έντυπου βιβλίου σε σχέση με το ηλεκτρονικό;

- Κακά τα ψέματα, είναι γεγονός πως η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και αρκετοί αναγνώστες -ειδικά οι νεότεροι- προτιμούν το ηλεκτρονικό βιβλίο. Πιστεύω, όμως, ότι το έντυπο βιβλίο θα έχει πάντα πιστούς οπαδούς. Είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση που βιώνει κανείς παίρνοντας στα χέρια του ένα βιβλίο, ανοίγοντάς το, φυλλομετρώντας τις σελίδες του, μυρίζοντας το άρωμα που αναδίδει το χαρτί. Αυτός είναι και ο λόγος που προσωπικά προτιμώ το έντυπο βιβλίο.

5)  Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε και με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος και αν ναι ποιο είναι αυτό; Υπάρχει κάποιο είδος που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε;

- Θα ήθελα κάποτε να γράψω ένα παιδικό βιβλίο, το οποίο θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο είδος και θαυμάζω απεριόριστα τους συγγραφείς που το επιλέγουν. Τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές -ίσως πιο αυστηροί απ’ τους ενήλικες αναγνώστες. Αν κάτι δεν τους αρέσει, δεν του δίνουν δεύτερη ευκαιρία, δεν λένε «Ας συνεχίσω να διαβάζω, ίσως παρακάτω η ιστορία γίνει πιο ενδιαφέρουσα».  Θα μου άρεσε, επίσης, να ασχοληθώ με ένα ιστορικό βιβλίο, γιατί λατρεύω την ιστορία. Το μόνο είδος με το οποίο μάλλον δεν θα καταπιανόμουν είναι το αισθηματικό μυθιστόρημα, γιατί το στοιχείο του ρομαντισμού με έχει εγκαταλείψει από μικρή ηλικία. Εννοείται ότι διαβάζω αισθηματικά μυθιστορήματα και έχω συναντήσει κάποια που πραγματικά με συνάρπασαν, όμως εγώ δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω μια ανάλογη ιστορία, δεν αφήνομαι τόσο πολύ στο συναίσθημα, προτιμώ τη λογική.

6)   Ποια θεωρείτε δυνατά σας σημεία και ποιες είναι οι τυχών αδυναμίες που έχετε να αντιμετωπίσετε κατά την διάρκεια γραφής ενός νέου έργου;

- Δεν ξέρω αν αποτελεί το «δυνατό» μου σημείο, αλλά προσπαθώ να δίνω στα βιβλία μου ατμόσφαιρα κινηματογραφική. Ίσως σ’ αυτό με έχουν επηρεάσει οι σπουδές μου στην υποκριτική και η εμπειρία μου στο θέατρο. Όταν γράφω μια σκηνή, σκέφτομαι πώς θα έμοιαζε αποτυπωμένη σε φιλμ, πώς θα την έβλεπε ένας θεατής σε μια οθόνη ή στη σκηνή ενός θεάτρου. Θέλω να έχει ζωντάνια, αλήθεια, παραστατικότητα, να μεταφέρει τον αναγνώστη νοητά σε μια πραγματικότητα στην οποία είναι ο ίδιος παρατηρητής. Όσο για τις αδυναμίες… γι’ αυτό μάλλον πρέπει να μιλήσουν οι αναγνώστες. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο να τις ακούσω, για να μπορέσω να βελτιώσω τη γραφή μου. Ωστόσο, θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάποια σημεία που νιώθω ότι με δυσκολεύουν. Επειδή το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι για μένα ένα παζλ, πρέπει όλα τα «κομμάτια» να μπουν στη σωστή θέση για να μην υπάρχει κανένα κενό. Αυτό πολλές φορές μου δημιουργεί πρόβλημα, μπορεί να με ταλαιπωρεί μέρες ολόκληρες η ανακάλυψη αυτού του συγκεκριμένου «κομματιού». Επίσης, συχνά παρασύρομαι και ξεχνάω ότι σε προηγούμενη σελίδα έχω «σκοτώσει» έναν ήρωα, τον ανασταίνω σαν τον Λάζαρο και τον εντάσσω ξανά στην πλοκή. Όταν ξαναδιαβάζω αυτά που έχω γράψει, αντιλαμβάνομαι το «θαύμα» που άθελά μου πραγματοποίησα και τον ξαναστέλνω «εις τόπον χλοερό», αλλάζοντας βέβαια και τις σκηνές στις οποίες δρούσε ως νεκραναστημένος. Μια άλλη κακή συνήθεια είναι να ξαναβαφτίζω τους ήρωες. Για παράδειγμα, στο «Χέρι του Θεού» ο πατήρ Χρυσόστομος αναφερόταν σε πολλά σημεία ως πατήρ Χριστόδουλος, στο «Αθώοι Ένοχοι» ο Μάρκος (ο αγαπημένος της Λένας, κόρης της Έλσας Γληνού) γινόταν Μάνος, και πάει λέγοντας… Ευτυχώς, υπάρχει η αγαπημένη μου Χριστίνα Τούτουνα, η επιμελήτρια των βιβλίων μου, που με επαναφέρει στην τάξη, υπενθυμίζοντάς μου ότι αν θέλω τόσο πολύ να γίνω νονά, πρέπει να περιοριστώ σε πραγματικά μωρά και να αφήσω τους ήρωές μου ήσυχους!

7)   Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το εξώφυλλο, η περίληψη του οπισθόφυλλου και ο αντιπροσωπευτικός τίτλος  για ένα βιβλίο.

-Είναι ιδιαίτερα σημαντικά και τα τρία, γιατί αποτελούν την πρώτη εικόνα που αποκομίζει ο αναγνώστης για το βιβλίο. Το εξώφυλλο θα τραβήξει την προσοχή του, ο τίτλος και το οπισθόφυλλο θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του. Εννοείται ότι αυτό που μετράει είναι το περιεχόμενο, αλλά πόσα και πόσα βιβλία δεν είχαν την τύχη που τους άξιζε εξαιτίας ενός αδιάφορου εξωφύλλου ή μιας όχι και τόσο εύστοχης περίληψης που δεν οδήγησαν τον αναγνώστη να τα πιάσει στο χέρι του;

8)   Είναι η συγγραφή ένας μοναχικός δρόμος, ένας τρόπος για να δημιουργήσουμε μέσα μας νέες ιδέες και να έρθουμε σε επαφή με τη γνώση μιας ολόκληρης εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα, εν τέλει, και τον εαυτό μας;

- Η συγγραφή είναι όντως ένας μοναχικός δρόμος. Η μόνη συντροφιά που έχει ο συγγραφέας στην πορεία του δρόμου αυτού είναι οι ήρωες που ο ίδιος δημιουργεί. Πάντα πριν γράψω ένα βιβλίο διεξάγω την απαραίτητη έρευνα για να συλλέξω τα στοιχεία που μου χρειάζονται. Αυτή είναι μια εργασία τόσο ενδιαφέρουσα, που συχνά αφήνω το γράψιμο και βυθίζομαι στη μελέτη, ακόμα κι αν αυτή δεν αφορά άμεσα στην ιστορία που έχω στο μυαλό μου. Για παράδειγμα, στα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης» ανακάλυψα τόσα πράγματα που αγνοούσα για τη λατρεία της συγκεκριμένης θεάς και γενικά για την αρχαιότητα, ενώ στο «Αθώοι Ένοχοι» εντυπωσιάστηκα -αρνητικά, εννοείται- με τους απόλυτα αποτρόπαιους και ακραία βάναυσους τρόπους που είχαν επινοήσει κάποιοι για να βασανίζουν στο όνομα της θρησκείας και της ηθικής τάξης κατά τον Μεσαίωνα. Επειδή πάντα δίνω στους ήρωές μου στοιχεία απ’ τον εαυτό μου, γνωρίζω καλύτερα εμένα. Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά όταν έγραφα το «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά» άντλησα δύναμη απ’ τη δύναμη που εγώ έδινα στον χαρακτήρα της Έλσας για να αντιμετωπίσω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζα εκείνη την εποχή. Συνειδητοποίησα ότι η ψυχική δύναμη που της έδινα ήταν η ίδια με αυτή που έπρεπε να βρω εγώ. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτέλεσε για μένα ένα είδος ψυχοθεραπείας και ίσως αυτός είναι ο λόγος που το αγαπώ ιδιαίτερα.

9)  Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε,  θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο…

- Το νέο μου βιβλίο, «Το χέρι του Θεού», φυσικά από τις αγαπημένες εκδόσεις Μίνωας, είναι μια ιστορία που έχει ως εφαλτήριο τη θρησκοληψία και τις ακραίες πράξεις στις οποίες μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι εξαιτίας της. Ο Μάνος Βαρσάμης και η Έλσα Γληνού βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν δολοφόνο που, σε μια αρρωστημένη προσπάθεια να εξαγνίσει την κοινωνία απ’ την αμαρτία, καίει ζωντανά τα θύματά του αφήνοντας δίπλα τους έναν πύρινο σταυρό και ένα υπογραμμισμένο χωρίο της Βίβλου. Είναι όμως στην πραγματικότητα αυτό το κίνητρό του ή μήπως πίσω απ’ το προκάλυμμα της θρησκοληψίας κρύβεται η δίψα του ατόμου για εκδίκηση και για μια διαστρεβλωμένη αντίληψη δικαίωσης; Ο Βαρσάμης και η Γληνού καλούνται να απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα, θέτοντας άθελά τους σε κίνδυνο ζωές αθώων.

                               Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!

                                                               ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

"Καλημέρα σας. Ονομάζομαι Γρηγόρης Σταθόπουλος και ήρθα να καταγγείλω τη δολοφονία μου. Είδα σε όραμα ότι κάποιος με έκαψε ζωντανό, αφήνοντας πλάι μου έναν πύρινο σταυρό".
Τα λόγια αυτά, βγαλμένα από το στόμα του νεαρού άντρα με την ασκητική μορφή, θα προκαλέσουν ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στον αστυνόμο Βαρσάμη, ο οποίος, θεωρώντας τον τρελό, θα τον αποπέμψει ευγενικά από το τμήμα. Το χαμόγελό του, όμως, θα σβήσει και οι τύψεις θα τον κατακλύσουν, όταν λίγο αργότερα η προφητεία του Σταθόπουλου θα επαληθευτεί και δύο ακόμα θύματα θα προστεθούν στον μακάβριο κατάλογο του παρανοϊκού δολοφόνου.
Τι είναι αυτό που συνδέει τους τρεις νεκρούς; Ποιος είναι εκείνος που καίει ανθρώπους ζωντανούς, αφήνοντας πλάι τους έναν πύρινο σταυρό, φωτογραφίες και υπογραμμισμένα αποσπάσματα από την Αγία Γραφή; Ποια σχέση έχουν με τα αποτρόπαια εγκλήματα η άρρωστα θρησκευόμενη μητέρα του Σταθόπουλου, η φρικτά παραμορφωμένη αδελφή του, ο εμβληματικός πατήρ Χρυσόστομος και η αινιγματική γερόντισσα Φεβρωνία;
Καθώς ο Μάνος Βαρσάμης και η συνεργάτιδά του, Έλσα Γληνού, θα προσπαθήσουν να δώσουν απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα έρθουν αντιμέτωποι με τον θανάσιμο κίνδυνο που κρύβουν η θρησκοληψία, το πάθος για εκδίκηση και οι προσωπικοί δαίμονες των ηρώων.

                                                               Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του τμήματος Δημοσιογραφίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1. Εργάστηκε ως ηθοποιός, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ως ασκούμενη δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και ως φιλόλογος σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης.

Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων και με μεταγλωττίσεις ξένων τηλεοπτικών σειρών. Είναι μέλος της ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) και μιλάει αγγλικά. Το διήγημά της με τίτλο «Το τελευταίο ταξίδι» απέσπασε έπαινο στον 34ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της ΠΕΛ. Από τις εκδόσεις Ωκεανός κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Όταν μιλούν τα φεγγάρια, Μην κοιτάξεις πίσω, Σπασμένος καθρέφτης και Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;, ενώ από τις εκδόσεις Μίνωας τα μυθιστορήματα Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης (2019) και Αθώοι ένοχοι (2020).