Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

     Τη συγγραφέα Ελευθερία Μεταξά φιλοξενήσαμε ξανά το 2021, όταν κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας το βιβλίο της Το χέρι του Θεού και το 2022 με την κυκλοφορία του έργου της με τίτλο Ο θησαυρός της Σμύρνης. Η συνεργασία της Ελευθερίας Μεταξά με τις Εκδόσεις Μίνωας, ξεκίνησε το 2019 με το έκτο της βιβλίο, με τίτλο Τα τρία Πρόσωπα της Εκάτης. Ακολούθησαν το 2020 το Αθώοι ένοχοι και η επανακυκλοφορία των βιβλίων Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά και Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια; Το 2023 κυκλοφόρησε το Ίχνος στον καθρέφτη και φέτος καλωσορίζουμε την επανέκδοση του Σπασμένου καθρέφτη που κυκλοφόρησε εκ νέου, ανανεωμένο και με τον τίτλο Η κόρη της λήθης.

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του τμήματος Δημοσιογραφίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1. Εργάστηκε ως ηθοποιός, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ως ασκούμενη δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και ως φιλόλογος σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων και με μεταγλωττίσεις ξένων τηλεοπτικών σειρών. Είναι μέλος της Π.Ε.Λ. (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) και μιλάει Αγγλικά.

 

Κυρία Μεταξά, σας καλωσορίζουμε και πάλι για να μιλήσουμε αυτή τη φορά για το βιβλίο σας με τίτλο Η κόρη της λήθης που επανακυκλοφόρησε ανανεωμένο από τις εκδόσεις Μίνωας. Ποιο νέο στοιχείο θα αποκομίσει από την επανέκδοση αυτή ο αναγνώστης που θα το διαβάσει και έχει διαβάσει και τον Σπασμένο καθρέφτη;

Καλώς σας βρήκα ξανά! Ο «Σπασμένος καθρέφτης» ήταν το τέταρτο βιβλίο μου και είχε γραφτεί το 2015, σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Από τότε, πιστεύω ότι ωρίμασε η γραφή μου και απέκτησα ένα κάπως πιο προσωπικό ύφος. Γι’ αυτό, λοιπόν, το βιβλίο ξαναγράφτηκε κυριολεκτικά από την αρχή, κρατώντας την ίδια ιστορία, με κάποιες προσθήκες που αποσαφήνιζαν (ή συσκότιζαν περισσότερο) ορισμένα στοιχεία της πλοκής. Η «Κόρη της λήθης» είναι μια αναθεωρημένη έκδοση του παλιότερου μυθιστορήματός μου, στην οποία με πιο ώριμη ματιά αφηγούμαι την προσπάθεια της Νατάσας Βάλβη να συγκρουστεί με το παρελθόν της και να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο της Ιωάννας, αποκαθιστώντας το όνομα του πατέρα της που καταδικάστηκε άδικα για τον φόνο.

Η κόρη της λήθης είναι μια αστυνομική ιστορία, ένα ψυχολογικό θρίλερ, κατά την ανάγνωση του οποίου ο αναγνώστης εισέρχεται σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Πόσο εύκολη είναι η δημιουργία ενός τέτοιου σκηνικού από τον συγγραφέα, ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να παρασυρθεί κατά την αναγνωστική διαδικασία;

Νομίζω ότι στο ψυχολογικό θρίλερ η δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας, που θα αποπνέει μυστήριο και θα δημιουργεί το αίσθημα της αγωνίας στον αναγνώστη, αποτελεί ένα από τα βασικότερα και πιο απαραίτητα στοιχεία. Η δημιουργία μιας τέτοιας ατμόσφαιρας είναι ένα δύσκολο αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα συναρπαστικό εγχείρημα. Στην «Κόρη της λήθης» η ιστορία εκτυλίσσεται με φόντο το Σπήλαιο των Λιμνών, που ως σκηνικό αποπνέει από μόνο του μυστήριο, οπότε ως συγγραφέας είχα από κάπου να «πιαστώ» για να φτιάξω την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Αποκεί και πέρα, η ίδια η πλοκή της ιστορίας προκαλεί ερωτηματικά στον αναγνώστη και τον παρασύρει στην προσπάθεια να τα απαντήσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.

Υπάρχουν σκηνές της πλοκής του βιβλίου που σας δυσκόλεψαν πραγματικά;

Η σκηνή που με δυσκόλεψε περισσότερο από όλες ήταν εκείνη στην οποία αποκαλύπτονται τα κίνητρα της Μόιρας για τη διάπραξη των εγκλημάτων της. Έπρεπε να στηθεί με μεγάλη προσοχή, ρεαλισμό και λεπτομέρεια, ώστε αφενός να είναι πειστική, αφετέρου να μην προδίδει νωρίτερα την αλήθεια και να αναδεικνύει την ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας, καθώς και τους λόγους που την έκαναν δολοφόνο.

Στην προηγούμενη συνέντευξη μας και συγκεκριμένα στην ερώτηση μας Όταν αρχίζετε να γράφετε ένα βιβλίο, γνωρίζετε εκ των προτέρων την πορεία και το τέλος στο οποίο θα οδηγηθεί η αφήγηση ή αυτό εξελίσσεται σταδιακά κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Μας είχατε πει πως στα πρώτα σας βιβλία γνωρίζατε την αρχή και το τέλος, στο Αθώοι ένοχοι, και το Χέρι του Θεού όμως, αφήσατε την ίδια την ιστορία να σας οδηγήσει. Συνέβη το ίδιο και σε αυτή την ιστορία;

Όχι. Όταν έγραφα τη συγκεκριμένη ιστορία, ήξερα από την αρχή το τέλος και οδήγησα σε αυτό την πλοκή του βιβλίου. Ο μοναδικός μου δισταγμός αφορούσε τον επίλογο (όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο καταλαβαίνουν τι εννοώ), καθώς δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι ήθελα να τον προσθέσω. Θεώρησα, όμως, ότι μόνο έτσι το τέλος θα ήταν αυτό που είχα εξαρχής στο μυαλό μου, ένα τέλος που πιστεύω ότι μπορεί ίσως να διχάσει, ωστόσο ήταν εκείνο που για μένα θα επέφερε την ισορροπία και την απόλυτη δικαίωση.

Ποιο στοιχείο αυτού του βιβλίου πιστεύετε ότι θα αγαπήσουν περισσότερο οι λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ;

Θέλω να πιστεύω πως αυτό που θα αγαπήσουν οι λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλη την ιστορία, μια ατμόσφαιρα γεμάτη μυστήριο και αγωνία. Παράλληλα, υπάρχει έντονο το στοιχείο της σύγκρουσης ανάμεσα στους ήρωες, σύγκρουση που οφείλεται τόσο στη διαφορετική ψυχοσύνθεση του καθενός όσο και στην προσπάθειά τους να φέρουν την αλήθεια στο φως ή να κρατήσουν κρυμμένα στο σκοτάδι τα μυστικά που απειλούν την ηρεμία και τη ζωή τους.

Στην προσπάθειά της να εντοπίσει τον πραγματικό δολοφόνο της Ιωάννας και να αποκαταστήσει το όνομα του πατέρα της που κατηγορήθηκε για τον φόνο η Νατάσα Βάλβη θα επιδοθεί σε έναν προσωπικό αγώνα διερεύνησης των στοιχείων. Πολύ γρήγορα θα βρεθεί και η ίδια μπλεγμένη. Πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεφύγει κανείς από το παρελθόν του και να τραβήξει τον δρόμο του μπροστά;

Θεωρώ ότι το παρελθόν μας παίζει καταλυτικό ρόλο και διαμορφώνει (άλλοτε σε μικρότερο κι άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό) τόσο το παρόν όσο και το μέλλον μας, υπό την έννοια ότι οι εμπειρίες μας, τα λάθη και τα πάθη μας αποτελούν σημαντικές παραμέτρους για το χτίσιμο του χαρακτήρα και της κοσμοθεωρίας μας. Όταν, λοιπόν, δεν «κλείνουμε» τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, αυτό εξακολουθεί να μας κυνηγά και να μας στοιχειώνει, γίνεται τροχοπέδη που μας εμποδίζει να εξελιχθούμε ή ακόμα και να χαρούμε απλώς όσα η ζωή μας προσφέρει. Η εμμονή με όσα συνέβησαν στο παρελθόν μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για έναν άνθρωπο. Προσωπικά, πιστεύω ότι από το παρελθόν πρέπει να κρατάμε τις ωραίες στιγμές και τα μαθήματα που πήραμε από τα λάθη μας, χωρίς ωστόσο να επιτρέπουμε σε κάποιες ατυχίες ή δυσάρεστες εμπειρίες να μας στερήσουν τις χαρές που μας επιφυλάσσει το αύριο.

Γύρω από τη Νατάσα μια γυναίκα υφαίνει τον ιστό της παγίδας της σαν αράχνη και κυκλώνει τη Νατάσα. Ήταν συγγραφική πρόκληση η δημιουργία μιας ηρωίδας σαν τη Μόιρα;

Η δημιουργία του χαρακτήρα της Μόιρας ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι εξαιρετικά ιδιόμορφος και πολυδιάστατος. Παρότι «κακιά» ηρωίδα, την αγάπησα πολύ και προσπάθησα να την καταλάβω, όπως κάνω με όλους τους «κακούς» μου. Πιστεύω, βλέπετε, ότι ο καθένας μας δεν γεννιέται καλός ή κακός, αλλά διαμορφώνει τον χαρακτήρα του ανάλογα με τα βιώματα, τις συνθήκες της ζωής του και το περιβάλλον του (τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το ευρύτερο φιλικό και κοινωνικό). Το ίδιο συμβαίνει και με τη Μόιρα, ο χαρακτήρας της οποίας διαμορφώθηκε εξολοκλήρου ερήμην της, τον διέπλασαν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έζησε ως παιδί, οι ενέργειες και τα λάθη των ανθρώπων που αποτελούσαν τον στενό της περίγυρο. Η Μόιρα σκοτώνει γιατί πιστεύει ότι μόνο έτσι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, μόνο έτσι θα πάρει πίσω τη ζωή που κάποιοι της στέρησαν αναγκάζοντάς την να κρύβεται στο σκοτάδι.

Ήρωες και αντιήρωες. Ποιοι πιστεύετε ότι κάνουν πιο ενδιαφέρον ένα μυθιστόρημα;

Νομίζω ότι σε ένα μυθιστόρημα χρειάζονται τόσο οι ήρωες όσο και οι αντιήρωες. Οι δύο αυτές κατηγορίες συμπληρώνουν η μία την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο, το φως και το σκοτάδι, οι δύο αντίθετες δυνάμεις που ορίζουν την ίδια τη ζωή. Αν δεν υπήρχαν οι αντιήρωες, δεν θα αναδεικνύονταν οι ήρωες (ίσως και το αντίστροφο, που είναι εξίσου ενδιαφέρον και προκλητικό για έναν συγγραφέα).

Όλο και περισσότερο Έλληνες συγγραφείς παραδίδουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό crime – ψυχολογικά θρίλερ μυθιστορήματα. Πιστεύετε ότι το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ μπορεί να αποκτήσει την αίγλη του αστυνομικού μυθιστορήματος των βόρειων χωρών, για παράδειγμα, στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα;

Νομίζω ότι οι Έλληνες συγγραφείς (όχι μόνο των ψυχολογικών θρίλερ ή της αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά και των υπόλοιπων λογοτεχνικών ειδών) δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τους ξένους ομότεχνούς τους. Απλώς οι Έλληνες απευθύνονται σε περιορισμένο αναγνωστικό κοινό, πολύ μικρότερο από εκείνο των ξένων. Θεωρώ ότι αν είχαν την ευκαιρία να «βγουν» έξω από τα σύνορα της χώρας, θα αποκτούσαν την αίγλη στην οποία αναφέρεστε στο ερώτημά τους.

Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι για το βιβλίο σας και να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα;

Θα ήθελα να πω ότι νιώθω μεγάλη χαρά που η «Κόρη της λήθης» ξεκινά ένα δεύτερο ταξίδι, με τη φροντίδα και την εγγύηση των εκδόσεων Μίνωας, ένα ταξίδι που ελπίζω πως θα την οδηγήσει στις καρδιές των αναγνωστών. Όσο για τα μελλοντικά μου συγγραφικά βήματα; Αυτήν την περίοδο γράφω την καινούργια περιπέτεια του αγαπημένου μου αστυνομικού διδύμου, του Μάνου Βαρσάμη και της Έλσας Γληνού, η οποία εκτυλίσσεται στην όμορφη Πρέβεζα και έχει ως φόντο την υποβλητική ατμόσφαιρα του ποταμού Αχέροντα. Οι δύο συνεργάτες καλούνται να ξεδιαλύνουν μια σειρά από εγκλήματα και να ρίξουν φως σε ένα μυστήριο που έχει τις ρίζες του στις σκοτεινές μέρες της.