Αφιέρωμα στις νέες κυκλοφορίες των εκδόσεων Ψυχογιός

 

     

     Μια σημαντική παραγωγή νέων τίτλων από συγγραφείς που αντέχουν στον χρόνο μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο των μεγάλων επιτυχιών, τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 Εμείς, διαβάσαμε και σας παρουσιάζουμε τα νέα βιβλία τόσο από την Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία όσο και από την παγκόσμια.

      

                                           

                 «Βιολέτα», Ιζαμπέλ Αλιέντε,

μετάφραση Δέσποινα Δρακάκη

 

    Νέο βιβλίο από τη μεγάλη λατινοαμερικανή συγγραφέα, την Ιζαμπέλ Αλιέντε.

Η γέννηση της Βιολέτας εν μέσω καταιγίδας σε μια οικογένεια με πέντε αγόρια σηματοδοτείται από γεγονότα που συντάραξαν το εικοστό αιώνα. Ο Μεγάλος Πόλεμος, η Ισπανική γρίπη, καταστάσεις που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας.

      Παρακολουθώντας την ιστορία της ζωής της Βιολέτας η Αλιέντε παρουσιάζει τις ιστορικές εκείνες στιγμές που σημάδεψαν έναν ολόκληρο αιώνα. Ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση, την εξέλιξη των έμφυλων διακρίσεων, το πάθος της ζωής και τα πάθη του έρωτα, η άνοδος και η πτώση τυράννων και η πορεία της ανθρωπότητας ανάμεσα σε δύο πανδημίες και μια χώρα που παλινωδεί ανάμεσα στον φασισμό και τον κομμουνισμό είναι μερικά από τα στοιχεία αυτού του βιβλίου που το κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέρον.

     Για μια ακόμη φορά η Αλιέντε μαγεύει με τη δυναμικότητα της γραφής, τον υπαινικτικό της στοχασμό, την κινηματογραφική ροή της αφήγησης που αποτυπώνει με ενάργεια τις δραματικές εξελίξεις της Λατινικής Αμερικής μέσα από μια ηρωίδα που θα αγαπήσουν όλου τόσο για τον δυναμισμό της όσο και για το χιούμορ με το οποίο προσεγγίζει τη ζωή της.

      [«Αγαπημένε μου Καμίλο,

πρόθεσή μου με αυτές τις σελίδες είναι να σου αφήσω μια  μαρτυρία, διότι πιστεύω πως στο μακρινό μέλλον, όταν θα  είσαι γέρος και θα με σκέφτεσαι, η μνήμη θα ξεθωριάζει, η  προσοχή θα αποσπάται, κι αυτό το ελάττωμα όλο και μεγαλώνει με την ηλικία. Η ζωή μου αξίζει να ειπωθεί, όχι τόσο  για τις αρετές μου όσο για τις αμαρτίες μου, πολλές από τις οποίες δεν υποψιάζεσαι. Εδώ σ’ τις απαριθμώ. Θα δεις ότι η ζωή μου είναι ένα μυθιστόρημα.

     Είσαι ο θεματοφύλακας των γραμμάτων μου, όπου ανιστορείται ολόκληρη η ύπαρξή μου, όμως πρέπει να κρατήσεις την υπόσχεσή σου και να τα κάψεις όταν πεθάνω, διότι είναι συναισθηματικά και, κάποιες φορές, κακόβουλα. Η συγκεκριμένη περίληψη θα αντικαταστήσει αυτή τη γεμάτη υπερβολές αλληλογραφία.

Σ’ αγαπώ περισσότερο από οποιονδήποτε σε αυτό τον κόσμο,

 

                                                                                       ΒΙΟΛΕΤΤΑ

                                                                             Σάντα Κλάρα, Σεπτέμβριος 2020]

                                    

«Σμύρνη, ταξίδι στον χρόνο», Lutz C. Kleveman

μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου

 

   Η καταστροφή της Σμύρνης είναι ένα πολύ αγαπημένο θέμα στην ελληνική λογοτεχνία. Αυτή τη φορά όμως η Σμύρνη από έναν ξένο συγγραφέα, ο οποίος περιγράφει ένα ταξίδι στον χρόνο, στο παρελθόν μιας πόλης που η μοίρα της άλλαξε την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

   Με αφορμή λοιπόν τα εκατό χρόνια από την τραγωδία της Σμύρνης αλλά και τα διακόσια από τη Σφαγή της Χίου, ο Κλέβεμαν μας μεταφέρει στη Χίο του 18^ου αιώνα για να δούμε τα γεγονότα που συνέβησαν εκεί αλλά και το προσφυγικό κύμα που σηκώθηκε ύστερα από αυτά.

     Η Σμύρνη της ειρηνικής συμβίωσης των Τούρκων, Ελλήνων, Εβραίων, Αρμενίων, Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι μια κοσμοπολίτικη πόλη στην οποία η ζωή κυλάει ομαλά μέχρι τη στιγμή της μεγάλης καταστροφής.

     Ο συγγραφέας, έχοντας ως αφηγηματική πυξίδα τις μαρτυρίες που υπάρχουν καταγράφει την πορεία της Ιστορίας στον μαρτυρικό τούτο τόπο και φέρνει στην επιφάνεια με εξαιρετική ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο το παρελθόν γίνεται η αφορμή για μια νέα εκτίμηση του παρόντος.

 

     […«Πρέπει να ήταν συναρπαστική πόλη η Σμύρνη, απίστευτα κοσμοπολίτικη», συνεχίζω. «Συμβίωναν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, συνυπήρχαν τόσες διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες, όπως σήμεραστο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Ίσως η Σμύρνη ήταν η πρώτη πραγματικά παγκόσμια πόλη».

«Ώσπου την έκαψαν».

«Ναι, ως την καταστροφή της, ένα τρομερό έγκλημα με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Και η Ευρώπη το παρακολουθούσε άπραγη. Είναι ασύλληπτα όσα συνέβησαν τότε. Γι’ αυτά γράφω τούτο τον καιρό».

Η Δάφνη μου βάζει άλλη μια μπίρα και ανοίγει μία και για εκείνη. Το Veranda μένει ανοιχτό μέχρι αργά, έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας.

«Δηλαδή ταξίδεψες στη Σμύρνη;»

«Ναι, πέρυσι, με καράβι από τον Πειραιά στη Χίο, κι από εκεί πέρασα απέναντι».

«Και τι ανακάλυψες;»

«Μια ιστορία που δεν τη χωράει ο νους».

«Θέλω να την ακούσω ολόκληρη»…]

 

                                 

          

      Άγραφος Νόμος,  Σόφη θεοδωρίδου

 

     Η Πρωτευουσιάνα. Έτσι αποκαλούν όλοι την Αιμιλία στη μικρή κοινωνία όπου βρέθηκε ύστερα από τον γάμο της με τον μουσικό Δάμο, εγκαταλείποντας την πρωτεύουσα. Η Αιμιλία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις έμφυλες διακρίσεις που καθόρισαν οι νοοτροπίες της επαρχιακής αυτής πόλης και θα δει τα γυναικεία όνειρα να καταρρακώνονται λίγο προτού ο Πόντος δοκιμαστεί με τον χειρότερο τρόπο και ο Δάμος αναγκαστεί να φύγει για τη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας την Αιμιλία στους γονείς του. Ένας πόλεμος, ο άγραφος νόμος των αντρών, η γυναικεία φύση και ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της κοινωνίας είναι τα βασικά σημεία στα οποία στέκεται η Θεοδωρίδου με ευαισθησία.

     Ένα βιβλίο γραμμένο από τη γνωστή και αγαπημένη συγγραφέα πολλών αναγνωστών που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με την εξαιρετική της γραφή.

          [ Εκείνο το φθινόπωρο του 1937 αποδείχθηκε ιδιότροπο πολύ. Σύννεφα μαύριζαν απρόσμενα τον αττικό ουρανό κι οι μπόρες μούσκευαν τους σαστισμένους διαβάτες, που έτρεχαν να προφυλαχτούν κάτω από γείσα μαγαζιών ή στα κατώφλια των σπιτιών, μέχρι να περάσει η βροχή.

Μια τέτοια ξαφνική μπόρα μες στον Νοέμβρη μούσκεψε τους ανθρώπους που όδευαν για τον καφέ του συχώριου στο σπίτι της νεκρής, που μόλις είχε παραχωθεί στη γης. Οι πατημασιές λάσπιασαν τα πεντακάθαρα μωσαϊκά κι η αποπνικτική μυρουδιά του βρεμένου γέμισε το σαλόνι. Οι μαυροντυμένες γειτόνισσες κάθισαν η μια δίπλα στην άλλη σιωπηλές, παρατηρώντας κάτω απ’ τα μισόκλειστα βλέφαρά τους τη μελαχρινή κοπέλα που ξεκίνησε να κουβαλά τα κουλουράκια, τους καφέδες και τα κονιάκ.

     Μεταξύ των ελάχιστων αντρών που παρευρίσκονταν ξεχώριζε ο σύζυγος της νεκρής, ο Στράτος Λεουτσάκος, όχι μόνο από τη μαύρη κορδέλα στο μπράτσο του αλλά κι απ’ το ψηλό παράστημα και το αυστηρό του ύφος. Κάπνιζε το τσιγάρο του παρακολουθώντας κι αυτός την Αιμιλία, όπως πηγαινοερχόταν απ’ την κουζίνα στο σαλόνι, κι απαντώντας μονολεκτικά στις λιγοστές ερωτήσεις που του απηύθυναν. Δεν τον απασχολούσε ο θάνατος της γυναίκας του Θυμίας, όπως ίσως περίμενε κανείς –αυτός ήταν αναμενόμενος έπειτα από δύο εγκεφαλικά, το δεύτερο πριν από λίγες μέρες–, τον απασχολούσε όμως τα μέγιστα πώς θα διασφάλιζε την ηθική της οικίας του τώρα που είχαν απομείνει οι δυο τους με την κοπέλα…]            

 

                                       

"Ο άντρας με τις κούκλες" 

Ιφιγένεια Τέκου

 

    Η αφήγηση αυτού του ευρηματικού βιβλίου αρχίζει το καλοκαίρι του 1948. Μια γυναίκα, η οποία αποφασίζει να ζήσει στο Σαλέντο της Κάτω Ιταλίας και θα συναντήσει εκεί τον παππού της για πρώτη φορά. Πόσα μυστικά θα ανασύρει αυτή η απόφασή της;

Η συγγραφέας στήνει ένα σκηνικό μυστηρίου με τον άντρα εκείνο που φτιάχνει ξύλινες κούκλες, καθώς κάθε μία από αυτές γίνεται μετά από τη δολοφονία κάποιου δοσίλογου που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Ένας ιαπωνικός θρύλος, κρυμμένα μυστικά, το πανέμορφο σκηνικό της Κάτω Ιταλίας και των ελληνόφωνων χωριών και η κινηματογραφική γραφή της Ιφιγένειας Τέκου αποτελούν εγγύηση για την απόλαυση του αναγνώστη.

 

     [… Ανάμεσα στα γράμματα του πατέρα της από το Μέτωπο ανακάλυψε κι ένα με την ένδειξη ότι είχε επιστραφεί λόγω μη παράδοσης στον παραλήπτη Κωνσταντίνο Κοντότι, οδός Σιστέρνια Βέκια, Μαρτινιάνο. Η Αλεμίνα άνοιξε γρήγορα το γράμμα και αναγνωρίζοντας αμέσως τον γραφικό χαρακτήρα της Οριάνα άρχισε να διαβάζει.

Αξιοθρήνητε και αξιοκαταφρόνητε πεθερέ, ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε για τον γιο σας και την οικογένειά του, ωστόσο θεωρώ υποχρέωσή μου να σας ενημερώσω για τον θάνατό του, που ελπίζω να σας γεμίσει τύψεις για την απαράδεκτη συμπεριφορά σας όλα αυτά τα χρόνια. Μην μπείτε στον κόπο να προσευχηθείτε για την ψυχή του. Φυλάξτε κάθε προσευχή για τη σωτηρία της δικής σας μαύρης ψυχής…]

 

                               

«Στην κορυφή του Ολύμπου»

 Γιώργος Πολυράκης

 

  Ο γνωστός συγγραφέας, αγαπημένος όλων μετά το έργο του Χορεύοντας στη σιωπή, επανέρχεται με ένα νέο βιβλίο.

Ένας μεγάλος έρωτας ανάμεσα σε μια γυναίκα και τον καλύτερο φίλο του άντρα της. Κι ένα έγκλημα που θα αναταράξει τη ζωή όλων και θα προσδιορίσει την προσωπική πορεία των εμπλεκομένων από τον έρωτα στον προσωπικό αυτοπροσδιορισμό.

Ένα έγκλημα στην κορυφή του Ολύμπου.

Μια πορεία ζωής που ακολουθεί μια ανάβαση στην κορυφή της αυτογνωσίας αλλά και του ολέθρου. Γιατί κάθε ολέθρια πράξη φέρνει αλλάζει τα δεδομένα της ζωής και η τραγωδία ζητάει πάντα την κάθαρση.

 

     […Η Εμμέλεια ήταν παρούσα την ώρα που ο προξενητής μετέφερε την πρόταση του φίλου του στον πατέρα και τη μητέρα της. Της ήρθε να βάλει τα γέλια, καθώς εκείνη είχε μάτια μόνο για άλλα, πιο λεβεντόκορμα παλικάρια. Έμεινε κατάπληκτη όταν οι γονείς της αποδέχτηκαν την πρόταση, αλλά δεν αντέδρασε. Πίστευε ότι θα είχε τον καιρό να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη.

     Αλλά, κι αν ακόμα με υποχρεώσουν να παντρευτώ αυτόν τον βλάκα, εγώ θα τον έχω του χεριού μου, θα τον κάνω ό,τι θέλω και θα κάνω τη ζωή μου με άλλα, όμορφα παλικάρια. Σιγά μην το καταλάβει αυτός. Ένα καλό έχει πάντως, που δεν μπορώ να μην το λάβω σοβαρά υπόψη μου: Είναι πλούσιος, θα ντύνομαι ωραία, θα πηγαίνω σε ινστιτούτα ομορφιάς, θα γίνομαι όλο και πιο όμορφη και θα διαλέγω όποιον θέλω…]

 

                                        ⸟

«Ο βασιλιάς πεθαίνει πάντα τελευταίος»

 Κλαίρη Θεοδώρου

 

  Η κλαίρη Θεοδώρου υπογράφει το έβδομο βιβλίο της, ένα νέο crime μυθιστόρημα με κεντρική ηρωίδα μια διάσημη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Η διάσημη Λούνα Μάρκος αποφασίζει να σκηνοθετήσει μια δολοφονία. Τη δολοφονία του πρώην άντρα της.

Τι θα συμβεί όμως όταν η πραγματικότητα τη συνταράζει καθώς η ζωή σκηνοθετεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα;

Μια ιστορία αστυνομικού θρίλερ που η Θεοδώρου στηρίζει αφηγηματικά με τον καλύτερο τρόπο, στηριγμένη σε μια παρτίδα σκάκι.

Με τον βασιλιά να πεθαίνει τελευταίος και τη συγγραφέα να κερδίζει το αναγνωστικό στοίχημα με μια μεγαλόπρεπη κίνηση ματ.

 

     […Στάθηκε στην άκρη της αποβάθρας, περιμένοντας το τρένο που θα κατέφθανε από στιγμή σε στιγμή –ένα λεπτό έδειχνε πια η οθόνη– και χάιδεψε τρυφερά τη φουσκωμένη κοιλιά της. Και ο άγνωστος, αυτός που έφερε τον διάβολο μέσα του, δεν κοιτούσε πλέον αυτή, όχι, ο άγνωστος κοιτούσε τώρα την άλλη γυναίκα, την έγκυο, αυτή που έφερε τη ζωή μέσα της. Θα τη σκοτώσει… σκέφτηκε με τρόμο. Θα σπρώξει εκείνη κι όχι εμάς, συνειδητοποίησε με απόλυτη βεβαιότητα, και για κάποιο λόγο αυτή η σκέψη της φάνηκε ακόμα πιο τρομακτική από το να ήταν η ίδια και ο σύζυγός της…]

 

                                        ⸟

 

«Το νησί της σωτηρίας» Νίκος Παργινός

   Πρώτο βιβλίο του Νίκου Παργινού στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

    Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν Σέρβο στρατιώτη και μιας Κερκυραίας. Μια ζωή πεταμένη στις φλόγες του Μεγάλου Πολέμου με πρόσφυγες από τη Σερβία στην Κέρκυρα και μια γυναίκα, φυλακισμένη στη δίνη ενός μαρτυρικού γάμου με τον άρχοντα του νησιού.

     Ο Νίκος Παργινός υπογράφει ένα χορταστικό μυθιστόρημα για τη ζωή των ανθρώπων που ο πόλεμος συνταράζει τη μοίρα τους, ένας έρωτας που γεφυρώνει όλες τις διαφορές και ουσιαστικά γίνεται ο πυρήνας μιας νέας αρχής.

 

     […Πόλεμος! σκέφτηκε μόλις συνειδητοποίησε τι ήταν αυτό που έβλεπε. Πόλεμος. Όχι, ο κόλπος που κάθε μέρα αντίκριζε δεν ήταν ίδιος με χθες. Πλοία. Ήταν γεμάτος με πολεμικά βαπόρια που κάπνιζαν κι είχαν μαυρίσει τον γαλανό ουρανό. Και ναύτες. Ναύτες πολλοί. Στρατιώτες στοιβαγμένοι πάνω σε βάρκες που έπλεαν προς τη χώρα. Ταράχτηκε. Άφησε όπως όπως το κοφίνι να πέσει απ’ τα χέρια της κι άνοιξε διάπλατα τα εμβρόντητα μάτια της. Οι προηγούμενες σκέψεις της σαν να χάθηκαν, σαν να μην υπήρξαν, άδειασε μονομιάς το μυαλό της για να επεξεργαστεί ετούτα τα νέα αδιάσειστα δεδομένα. Ο λαιμός της είχε στεγνώσει. Ξεροκατάπιε βασανιστικά. Και τότε, χωρίς να το πολυσκεφτεί, σαν να την κατέλαβε ολόκληρη ένας δαίμονας, έριξε πέτρα πίσω της και πήρε ανταριασμένη τον ανήφορο τρέχοντας αλαφιασμένη για το χωριό…]

 

                                  ⸟

 

«Ο επισκέπτης»  Γιώργος Πολίτης

     Μετά το Το προξενιό της Ιουλίας  και το Το τελευταίο φιλί , κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο του Γιώργου Πολίτη από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο Ο επισκέπτης.  

     Μοιραίες σχέσεις θα μπορούσε να τιτλοφορείται αυτό το τόσο ενδιαφέρον βιβλίο και όπως αναφέρει ο συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα  […Σκοπός μου, πέρα από την εκτύλιξη της υπόθεσης, είναι η έκθεση της ψυχολογικής κατάστασης των πρωταγωνιστών υπό το κράτος των εξελισσόμενων καταστάσεων, οπότε όλες οι υπόλοιπες περιγραφές έρχονται σε δεύτερη μοίρα…]

 

 Δυο γυναίκες που τις ενώνει μια ιδιαίτερη σχέση, ο έρωτας ως κινητήριος δύναμη αλλαγής της πορείας των πρωταγωνιστών, παλιές αγάπες που επανέρχονται και διεκδικούν τη μοίρα των ανθρώπων, νέοι έρωτες που επαναπροσδιορίζουν τις καταστάσεις και μια δολοφονία είναι το πλαίσιο στο οποίο εντάσσει ο συγγραφέας την ιστορία αυτού του βιβλίου.

     Μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και ερωτηματικά που όταν απαντηθούν τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο.

 

     […Τι να έκανε, έτσι όπως είχε γίνει ο κόσμος… Έδωσε τόπο στην οργή. Στο πρόσωπό της οι φλόγες από το τζάκι δοκίμαζαν χρώματα τριζοβολώντας. Το ψυχρό απογευματινό αεράκι σάλευε με κόπο τα κλωνιά της αμυγδαλιάς έξω στον κήπο. Καλύτερα που νύχτωνε. Είχε πάψει να της αρέσει ο ήλιος. Ο ήλιος σημαίνει χαρά από μονάχος του· η νυχτιά φόβο και δυσκολίες. Να, ας έβλεπε τους αρρώστους, που όλοι καρτερούσαν την αυγή. Το έκαναν επειδή ήθελαν να ζήσουν, αλλά εκείνη, κυρά πράμα, είχε αποσωμένες τις χαρές της όλες εκτός από μία, η οποία την κρατούσε στη ζωή. Με αυτήν κοιμόταν και με αυτήν ξυπνούσε. Με αυτή ζούσε. Από την άλλη, ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν κι άλλο. Ποτέ για κανέναν, γι’ αυτό και τρόμαζε καταμεσής της μέρας, γι’ αυτό και της κοβόταν η ανάσα τα βράδια…]

 

 

1η Δημοσίευση: https://www.literature.gr/epilegmena-nea-vivlia-apo-tis-ekdoseis-psychogios/