"Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ" ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
[ Πεινάω και κρυώνω… Τα
δόντια μου χτυπάνε ανεξέλεγκτα, τα πόδια μου έχουν ήδη μουδιάσει… Προσπαθώ να
τυλιχθώ όσο καλύτερα μπορώ με τη ζακέτα μου και τη σκοροφαγωμένη κουβέρτα, αλλά
φαίνεται μάταιο. Η υγρασία μού τρυπάει το κορμί… Υποφέρω και δεν ξέρω καν τι
έκανα για να βρεθώ στον υγρό τάφο όπου μ’ έριξαν για… σωφρονισμό… Τι είδους
σωφρονισμό επιφέρει το αναίτιο τσάκισμα της ψυχής με τόσο στυγνό τρόπο; Τα
βασανιστήρια του σώματος τι ποιότητα σωφρονισμού επιτυγχάνουν; Πόσο απέχει από
μια τέτοια στιγμή ο άκρατος θυμός, που οπλίζει ένα χέρι, οδηγώντας έτσι ίσως
και στο έγκλημα;
Δεν ξέρω αν είναι μέρα ή νύχτα. Τα
σφραγισμένα παντζούρια δεν αφήνουν καμιά επαφή με το περιβάλλον, δεν αφήνουν
καν το φως να γλιστρήσει, τον ήλιο να ζεστάνει αυτό το μπουντρούμι. Μόνο το
θανατερό κρύο φαίνεται πως βρίσκει τον δρόμο του, με κυκλώνει, με παραλύει… Σε
έναν παράλογο συνειρμό, συνειδητοποιώ πως το κρύο με σώζει από την αποφορά του
χώρου. Δεν υπάρχει τουαλέτα…
Δεν είμαι σε θέση πια να γνωρίζω πόσες
ώρες, μέρες, βδομάδες ή και μήνες είμαι εδώ θαμμένη. Η πείνα που μου γδέρνει
βάναυσα τα σωθικά ήταν ούτως ή άλλως μόνιμη και πριν με πετάξουν εδώ. Μόνο νερό
μού δίνουν κι αυτό λιγοστό. Ίσα που φτάνει για να μην πεθάνω από δίψα. Δεν
μπορώ να πλυθώ… Νιώθω βρόμικη… Είμαι βρόμικη…]
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου