ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ ΑΡΚΑΛΗ

     Η Καλλιόπη Αρκάλη γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στον Καναδά και ζει πλέον στην Ελλάδα. Εκπαιδεύτηκε στη συμβουλευτική, την παιδοψυχολογία, τη δραματοθεραπεία και την παιγνιοθεραπεία. Εντούτοις οδηγήθηκε σε μια πιο ολιστική προσέγγιση, μελέτησε και εκπαιδεύτηκε για πολλά χρόνια σε ενεργειακές-υπερβατικές θεραπείες στην Ινδία, στην Ευρώπη και στην Αμερική. Όλη της η διαδρομή και οι θεραπευτικές πρακτικές είναι καταγεγραμμένα στην ιστοσελίδα της: www.heart.net.gr.

     Το "Ονειρεύομαι την Τζίνι" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιβίσκος είναι το πρώτο της βιβλίο και βασίζεται σε μια δική της πραγματική, βιωματική ιστορία για την οποία και θα μιλήσουμε στη συνέντευξη που ακολουθεί και που πρόθυμα μας παραχώρησε. Την ευχαριστούμε, θερμά.

- Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ιβίσκος το έργο σας ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΤΖΙΝΙ. Πώς προέκυψε η συγγραφή αυτού του βιβλίου, αυτής της προσωπικής μαρτυρίας-κατάθεσης ψυχής;

     Λοιπόν αυτό το βιβλίο προέκυψε  γιατί είχα την ανάγκη να εκφραστώ,  να πω την ιστορία μου.  Εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν, ασχολούμαι με ενεργειακές θεραπείες, διαλογισμούς, τρόπους αυτοθεραπείας. Ο κόσμος με ρωτούσε πώς και κάνω όλα αυτά που κάνω και ήθελα να πω την προσωπική μου ιστορία,  προσωπική μου μαρτύρια. Έτσι να μοιραστώ μαζί σας   το δρόμο μου και γιατί κατέληξα να κάνω αυτά που κάνω.

- Ποια τα συναισθήματά σας κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου αλλά και τώρα, που το βλέπετε τυπωμένο στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ;

     Είναι πολύ συγκινητικό για μένα  και νιώθω και πάρα πολύ ευάλωτη μέσα σ' αυτό.  Πολλά συναισθήματα, άγχους, έκθεσης, αγωνίας, θυμήθηκα  πάλι το παρελθόν,  ξαναέζησα όλες αυτές τις στιγμές που περιέγραψα.  Πέρασα από πολλά κύματα και νομίζω ότι όλοι όταν εκθέτουν κάτι τόσο πολύ προσωπικό τους, περνάνε από όλη αυτή τη διαδικασία.  Για μένα ήταν θεραπευτική αυτή η διαδικασία  και θεωρώ ότι το μοίρασμα  είναι πάρα πολύ σημαντικό. Να μπορούμε να μοιραστούμε την αλήθεια μας με τον κόσμο, είναι πάρα πολύ σημαντικό.  Χαίρομαι που το έκανα.

-  Και το πιο δύσκολο κεφάλαιο του βιβλίου για εσάς κατά τη διάρκεια της συγγραφής του;

     Το πιο δύσκολο κεφάλαιο έχει  να κάνει πολύ με τα παιδικά μου χρόνια,  που είναι το δεύτερο κεφάλαιο και κάποιες εμπειρίες που είχα  και ο τρόπος που βίωνα σαν παιδί. Το παρελθόν δηλαδή, στην εφηβεία μου, στα παιδικά μου χρόνια. Αυτό με έβαλε σε μια διαδικασία να ξαναθυμηθώ και να νιώσω και τα τραύματα που πέρασα τότε,  πιο σκοτεινά μου κομμάτια και  με έκανε έτσι να νιώσω πολύ ευάλωτη, πολύ ανοιχτή και πολύ εκτεθειμένη.

- Τι σας βοήθησε περισσότερο για τη συγγραφή του βιβλίου εκτός από την προσωπική σας μαρτυρία και περιπέτεια που έχει μείνει πίσω; Έπαιξαν ρόλο οι σπουδές σας στην Ψυχολογία και τις ολιστικές θεραπείες;

Αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ είναι ότι καθημερινά είχα ένα ημερολόγιο και έγραφα για αρκετά χρόνια, από πολύ μικρή.  Νομίζω ότι σε απελευθερώνει αρκετά.  Κάνεις επαφή με πολλά πράγματα και μπορείς να εκφραστείς και γραπτώς πολύ πιο εύκολα. Αυτό με έβαλε να έχω επαφή με αυτό που γίνεται στο μυαλό μου,  να τα βλέπω γραμμένα, οπότε ήταν μια διαδικασία κατά κάποιο τρόπο φυσική,  όχι ότι δεν ήταν δύσκολη. Ήταν δύσκολη, αλλά και φυσική με έναν άλλον τρόπο.

- Πώς αντιμετωπίζει κάποιος μια πρώτη συνάντηση με τον καρκίνο; Μετά το αρχικό σοκ πόσο εύκολο είναι να προχωρήσει κάποιος και πώς μπορεί να βοηθηθεί από τις σύγχρονες εναλλακτικές θεραπείες;

     Η προσωπική μου εμπειρία, και πάλι για μένα θα μιλήσω φυσικά,  συμβαίνουν πάρα πολλά στο σύστημά μας  όταν ακριβώς παθαίνεις το πρώτο σοκ ότι κάτι αλλάζει την πραγματικότητά σου και  μπορεί να μην είσαι εδώ αύριο.  Αρχίζεις και αισθάνεσαι πολύ διαφορετικά από όλους τους ανθρώπους γύρω σου γιατί δεν είσαι πια το ίδιο  και θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου διαφορετικά. Για μένα η πίστη ήταν αυτή που με έβγαλε, με συνέδεσε, είχα πάντα πίστη μέσα μου, διαισθανόμουν τα πράγματα και ένιωθα ότι είναι να είμαι εδώ, είναι να μην είμαι εδώ, τι είναι να γίνει; Πάντα έκανα αυτή την ερώτηση.  

     Προσευχήθηκα, πέρασα από πολλά κύματα  για να βρω μια έτσι, ησυχία μέσα μου, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.  Όμως είχα πάντα την πίστη, την ελπίδα, όσο  και άσχημα και αν ένιωθα και σωματικά και ψυχολογικά με τα χειρουργεία  που χρειαζόταν να κάνω αρχικά.  

     Παρόλα αυτά πάντα έβρισκα τρόπους να νιώσω καλά, να είμαι αισιόδοξη, να βλέπω θετικά τα πράγματα.

- Τελικά, αυτό που απομένει όταν σβήσει ο καπνός στο λυχνάρι της Τζίνι είναι πάντα η αγάπη;

      Για μένα είναι η αγάπη,  γιατί πάντα εκεί γυρνάω, πάντα  παρατηρώ πώς είναι η καρδιά μου,   αν κλείνει, κάθομαι εκεί και περιμένω να μαλακώσει, αν πεισμώνει και περιμένω και περιμένω να βγω πάλι στην αγάπη.  Έτσι νιώθω εγώ για τα πράγματα, για τη ζωή, για τους ανθρώπους.  Πιστεύω χρειάζεται να μένουμε σιωπηλοί μέχρι να ανοίγει η καρδιά μας και να βγαίνουμε στην αγάπη.

- Η αποδοχή και η παραδοχή, η αγάπη, η πίστη, η συμπόνια, η κατανόηση και η αλήθεια είναι οι μεγαλύτερες αλήθειες, τα μεγαλύτερα συναισθήματα στη ζωή ενός ανθρώπου;

     Τα μεγαλύτερα δεν ξέρω. Είναι πάντως πολύ έντονα όλα αυτά τα συναισθήματα  και περνάμε κύματα. Είναι  πολύ δυνατά και πολύ σημαντικά και μας μεταμορφώνουν όλα αυτά τα συναισθήματα. Μας μετουσιώνουν  σε κάτι άλλο και είναι σημαντικά να περνάμε μέσα από αυτά.

-Μιλήστε μας για τη θεραπεία και την αυτοθεραπεία. Πόσο σημαντική είναι στις μέρες μας;

      Πάρα πολύ σημαντική είναι η θεραπεία, η αυτοθεραπεία στις μέρες μας.  Γι' αυτό και πιστεύω στον πρώτο βαθμό Ρέικι ότι είναι για όλους,  από μικρά παιδιά μέχρι πολύ μεγάλους ανθρώπους.  Να ακουμπάμε τα χέρια μας και να συντονιζόμαστε με την πηγή και να επιτρέπουμε αυτή την ενέργεια να περνάει από μέσα μας.  Εγώ αυτό τον δρόμο έχω βρει μέσα από το Ρέικι, της αυτοθεραπείας.  Αλλά υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα,  όπως είπα και πριν, που μπορούμε να κάνουμε και είναι πολύ βοηθητικά. Αρκεί να μας  ενδιαφέρει  να ανεβάσουμε την ενέργειά μας, να μας ενδιαφέρει να θεραπευτούμε, να μας ενδιαφέρει, να ησυχάσει η καρδιά μας, η ψυχή μας.  Μπορεί να μην έχουμε κανένα θέμα υγείας.  Αλλά νιώθουμε ότι δεν έχουμε ειρήνη  ή ότι είμαστε πολύ αγχωμένοι,  πάλι το ίδιο. Άλλοι άνθρωποι το βρίσκουν μέσα από γυμναστική και αυτό είναι ένας τρόπος αυτοθεραπείας, μέσα από τον τρόπο που τρώνε, μέσα από τον τρόπο που  γράφουν.  Άλλος βρίσκει τρόπους  μέσα από το γράψιμο, από την ποίηση, από το τραγούδι. Όλα αυτά βοηθάνε. Εξαρτάται τον άνθρωπο και τι νιώθει  ότι του λείπει, του χρειάζεται στη ζωή του  για να νιώσει healing, θεραπεία.

- Πώς θα παρουσιάζατε εσείς το βιβλίο σας στο αναγνωστικό κοινό; Τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης από αυτό, κλείνοντας την τελευταία σελίδα του;

      Θα ήθελα να νιώσει ότι  όλα είναι πιθανά βασικά  και ότι η πίστη  είναι αυτή που μας βοηθάει για τα πράγματα και ακόμα και αν δεν έχουμε τόση πίστη,  γιατί πολλές φορές κλονίζεται μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, να βρούμε έτσι λίγο φως μέσα, έστω και λίγο,  λίγο-λίγο, το λίγο γίνεται πολύ. Έτσι να αλλάξει λίγο η πραγματικότητα που βιώνουμε.  Να παρατηρήσουμε  με όλα αυτά που εκφράζω και μοιράζομαι μαζί σας,  μέσα από την προσωπική μου ιστορία, που ταυτίζεστε, γιατί παίζει πάρα πολύ ρόλο.  Είναι πολύ θεραπευτικό  το να βλέπεις ότι υπάρχει και κάποιος άλλος άνθρωπος εκεί έξω που περνάει τα ίδια με σένα,  έχει τις ίδιες  δυσκολίες, προβληματισμούς,  νομίζω ότι αυτό βοηθάει πάρα πολύ.  Ήθελα να απαλύνω λίγο τον πόνο σας, να δυναμώσω λίγο την πίστη σας  και να μοιραστώ αυτό που είμαι,  αυτό που νιώθω, με πολλή αγάπη.

-Κάποιος λοιπόν που έχει να αντιμετωπίσει τον καρκίνο,  πιστεύετε ότι μπορεί να βοηθηθεί  από τις σύγχρονες εναλλακτικές θεραπείες; Και πώς

     Νομίζω πολύ μεγάλη βοήθεια είναι  ότι αν σκεφτείς ότι όλα είναι ενέργεια  και  οτιδήποτε μας βοηθάει και  η φύση μας βοηθάει και το νερό μας βοηθάει  και οι θετικοί άνθρωποι κοντά μας μας βοηθάνε,  φυσικά η αγάπη μας βοηθάει, η στήριξη  και οι εναλλακτικές θεραπείες τι είναι,   κάνεις επαφή με  βότανα, με διαλογισμό,  με ό,τι είναι αυτό εκείνη τη στιγμή που μπορεί να σε βοηθήσει,  εγώ που δουλεύω με το Ρέικι.  Εγώ μπορώ να μιλήσω για αυτό γιατί μέσα από αυτό  ακούμπαγα τα χέρια μου εκεί που πονούσα,  εκεί που ένιωθα ότι υπάρχει πρόβλημα και  ένιωθα την ενέργεια να περνάει μέσα,  να κυλάει και να νιώθω αυτή τη θεραπευτική τους δύναμη.  Για άλλους μπορεί να είναι ο βελονισμός, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι κάτι άλλο.  Ο καθένας βρίσκει το δρόμο του. Πάντως αυτό που έχω να πω, σίγουρα, έχει να κάνει πολύ και  με τη διατροφή μας, έχει να κάνει πάρα πολύ τι τρώμε,  πώς συμπεριφερόμαστε, τι σκέψεις κάνουμε, όλα αυτά.

Το βιβλίο Ονειρεύομαι την Τζίνι στις εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ

https://iviskospublications.gr/product/oneireyomai-thn-tzini/