Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ, MOHSIN HAMID Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

     

     «Μια ιστορία αγάπης, απώλειας και συμφιλίωσης σε καιρούς ανησυχητικών αλλαγών…»

     Το νέο έργο του Πακιστανού συγγραφέα MOHSIN HAMID με τίτλο Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ, μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ σε μετάφραση Μιχάλη Μακρόπουλου.

     Ο Μόχσιν Χαμίντ γεννήθηκε στη Λαχώρη του Πακιστάν το 1971. Είναι συγγραφέας 5 μυθιστορημάτων, μεταξύ των οποίων τα ΕΞΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ και The Reluctant Fundamentalist, τα οποία βρέθηκαν στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Booker. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες, έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και έχουν λάβει πλήθος διακρίσεων. Αρθρογραφεί τακτικά στα έντυπα The New York Times, The Guardian, The New York Review of Books, ενώ δίνει διαλέξεις για θέματα σύγχρονου προβληματισμού σε πανεπιστήμια και συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο Πρίνστον και Νομική στο Χάρβαρντ και εργάστηκε ως σύμβουλος μάνατζμεντ. Έζησε τη μισή ζωή του στη Λαχώρη, όπου γεννήθηκε, και την υπόλοιπη στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια.   

     Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά του ΕΞΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ.

      [ΈΝΑ ΠΡΩΊ Ο ΆΝΤΕΡΣ, λευκός άρρην, ξύπνησε κι ανα­κάλυψε πως είχε πάρει ένα βαθύ, αναμφίβολα καστα­νό χρώμα. Το συνειδητοποίησε σταδιακά στην αρχή, κι έπειτα αιφνίδια, πρώτα σαν αίσθηση, καθώς έκανε να πιάσει το τηλέφωνό του, πως το πρωινό φως έκανε κάτι παράξενο στο χρώμα του πήχη του, και κατόπιν μ’ ένα ξάφνιασμα, σαν στιγμιαία σιγουριά ότι υπήρχε κάποιος άλλος στο κρεβάτι μαζί του, επίσης άρρην, πιο σκουρό­χρωμος, όμως αυτό, όσο κι αν ήταν τρομακτικό, σίγου­ρα ήταν επίσης αδύνατον, και ησύχασε με τη σκέψη πως ο άλλος που κινούνταν ταυτόχρονα με τον ίδιο δεν ήταν χωριστό άτομο αλλά απλώς αυτός, ο Άντερς, και ανα­κούφιση τον πλημμύρισε, γιατί αν η ιδέα πως κάποιος άλλος υπήρχε εκεί ήταν μόνο αποκύημα της φαντασίας του, τότε φυσικά και η ιδέα ότι ’χε αλλάξει χρώμα ήταν επίσης ένα τέχνασμα, μια ψευδαίσθηση, ένα κατασκεύα­σμα του νου γεννημένο στα ολισθηρά μισά του δρόμου ανάμεσα στα όνειρα και στον ξύπνο, μονάχα που τώρα πλέον είχε το τηλέφωνό του στα χέρια του κι είχε αντι­στρέψει την κάμερα, έτσι είδε πως το πρόσωπο που τον κοιτούσε δεν ήταν διόλου το δικό του πρόσωπο...]

     Μαγικός ρεαλισμός σε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα για την απώλεια και τον ρατσισμό, για τη φυλή και την ταυτότητα, για έναν άντρα που ενώ είναι ανοιχτόχρωμος, ξυπνά μια μέρα και διαπιστώνει ότι έχει χάσει το λευκό του χρώμα, έχει σκουρύνει και θα πρέπει να παλέψει για να αποδεχτεί και ο ίδιος αλλά και οι άλλοι αυτήν την νέα του πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως που δεν θα είναι και δε θα μείνει μόνο δική του. Ο Άντερς θα γνωρίσει τον κόσμο σχεδόν από την αρχή, καθώς δεν είναι εύκολο για έναν ανοιχτόχρωμο άνθρωπο να βιώσει κυριολεκτικά τον κόσμο και την κοινωνία ως σκουρόχρωμο άτομο. Τα συναισθήματά που τον κατακλύζουν πρωτόγνωρα, και πώς αλλιώς άλλωστε; Από το αρχικό σοκ της καφκικής έκπληξης θα περάσει σταδιακά στον θυμό και στην οργή πριν φτάσει να ανακαλύψει εκ νέου τον κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που ακολουθεί:

     «[…]Κατακλύστηκε από ένα συναίσθημα που δεν ήταν τό­σο σοκ ή θλίψη, αν και υπήρχαν κι αυτά, αλλά πάνω απ’ όλα το πρόσωπο που ’χε αντικαταστήσει το δικό του τον γέμισε με θυμό, ή, μάλλον, πιο πολύ από θυμό, με μια αναπάντεχη, φονική οργή. Ήθελε να σκοτώσει τον έγ­χρωμο που έστεκε αντίκρυ του εδώ πέρα, στο σπιτικό του, να εξαφανίσει τη ζωή που ζωντάνευε το κορμί αυ­τού του άλλου, να μην αφήσει τίποτα πέρα από τον εαυ­τό του τον ίδιο όπως ήταν πρωτύτερα, και κατέβασε με ορμή τη γροθιά του στο πρόσωπο, ραγίζοντάς το λιγάκι και στραβώνοντας το ντουλαπάκι, τον καθρέφτη, τα πά­ντα, σαν πίνακα έπειτα από σεισμό[...]»

          Κοινωνικό μυθιστόρημα ιδεών, για τον φυλετικό προβληματισμό, την ονομαζόμενη Λευκή ανωτερότητα, την ενσυναίσθηση, τη μισαλλοδοξία, τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, και την αγάπη σε όλες της τις μορφές, με την ιστορία αγάπης του Άντερς και της Ούνας να βρίσκεται στην καρδιά του μυθιστορήματος, ενώ κυριαρχεί και η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά μα και το αντίστροφο, η αγάπη που οδηγεί τελικά στην αποδοχή και στον σεβασμό στη διαφορετικότητα.

     Ένα διαφορετικό έργο με σχεδόν ανύπαρκτους διαλόγους, που δεν γνωρίζουμε τον τόπο στον οποίο πραγματικά διαδραματίζεται. Τα μοναδικά ονόματα που αναφέρονται είναι μόνο των δύο κεντρικών ηρώων. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία κύρια μέρη, με δεκαέξι συνολικά μικρά κεφάλαια και με τον συγγραφέα να έχει επιλέξει ως γλωσσική γραφή τον μακροπερίοδο λόγο, αφού σχεδόν κάθε πρόταση είναι σαν μια μεγάλη παράγραφος που χωρίζεται με κόμματα. Προτάσεις μεγάλες που αποτελούνται από εκτεταμένες περιόδους με πολλές κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις, γεγονός που προσδίδει στο κείμενο έμφαση, και δύναμη στον λόγο, κάνοντας εμφανή τη χρήση της γλώσσας από την πλευρά του συγγραφέα, και τη στιλιστική μορφή της γραφής του. Ιδιαίτερα γραμμένο με τις προτάσεις να αλλάζουν μεταφέροντας αρχικά την οπτική του κεντρικού ήρωα και στη συνέχεια πχ του πατέρα του, μέσα στην ίδια φράση. Η μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου μεταφέρει στον Έλληνα αναγνώστη όλη την ατμόσφαιρα του έργου.