Ο ΔΩΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

 [1η Δημοσίευση Fractal: 

https://www.fractalart.gr/doros-antoniadis/ ]

     Ο Δώρος Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974 και ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Σπούδασε μαθηματικά και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην πληροφορική και στις επικοινωνίες.

     Το πρώτο του βιβλίο (Στο μάτι του ταύρου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015) περιλαμβανόταν στη βραχεία λίστα του βραβείου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα της Εταιρείας Συγγραφέων και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022 στα αλβανικά από τις εκδόσεις Dituria, ενώ το δεύτερo βιβλίο του (memento mori, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018) περιλαμβανόταν στη βραχεία λίστα των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας της Κύπρου και κυκλοφορεί ήδη από την άνοιξη του 2021 στα αλβανικά και πάλι από τις εκδόσεις Dituria.

     Τον Οκτώβριο του 2021 κυκλοφόρησε και το τρίτο βιβλίο του από τις εκδόσεις Καστανιώτη, ένα noir μυθιστόρημα με τον τίτλο κεχριBARι, το οποίο και στάθηκε η αφορμή για αυτή τη συνέντευξη που πρόθυμα μας παραχώρησε και τον ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

 

                                                        Η  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 

1)         Τον περασμένο Οκτώβρη, κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «ΚΕΧΡΙΒΑRI» το 3ο από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Ποια η γενικότερη σχέση σας με τη λογοτεχνία και τι σημαίνει για εσάς η καλή αστυνομική λογοτεχνία;

     Είχα την τύχη να έχω γονείς που η ζωή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα βιβλία. Καθημερινά -ακόμα κι σήμερα- διαβάζουν, γράφουν, διορθώνουν, μελετούν, μεταφράζουν, εκδίδουν, παρουσιάζουν και μιλούν όλη μέρα για βιβλία. Από τις αρχές της εφηβείας μου, όταν και ανακάλυψα τους θαυμαστούς κόσμους που μπορεί το μυαλό να ταξιδέψει διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα, δεν έχω σταματήσει να διαβάζω βιβλία. Τώρα, δεν είμαι σίγουρος πώς μπορεί να οριστεί η καλή αστυνομική λογοτεχνία, αλλά θα σας πω τι είναι αυτό που μου αρέσει να διαβάζω. Απολαμβάνω τη σφιχτή πλοκή, με μια συγκεκριμένη ιστορία, χωρίς να χάνομαι σε δευτερεύουσες πλοκές, πολλά ονόματα και διαδρομές. Μικρής έκτασης βιβλίο, μέχρι τις τριακόσιες το πολύ σελίδες, με λίγους χαρακτήρες, δοσμένους σε βάθος. Θέλω να μπορώ να ταυτιστώ, να πιστέψω για λίγο ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος του κόσμου για τον οποίον διαβάζω και στο τέλος της ανάγνωσης να έχω νιώσει το βάρος των κινήτρων των ηρώων, να καταλάβω ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, ότι δε με κορόιδεψε ο συγγραφέας και ότι δε θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα.

 

2)    Μιλήστε μας λίγο για την πορεία αυτού του βιβλίου. Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του και τι μεσολάβησε από τη σύλληψη της ιδέας έως την έκδοσή του από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

     Το 2013 είχα γράψει ένα πολύ μικρό διήγημα, περίπου πεντακοσίων λέξεων, για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των ηρώων ενός ερωτικού τριγώνου και το είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου. Αρκετά χρόνια μετά, το 2019, πήρα το ίδιο διήγημα και το εμπλούτισα ακόμα περισσότερο για να το στείλω σε κάποιον διαγωνισμό. Είχε φτάσει τις πέντε χιλιάδες λέξεις πλέον και είχε μεν σχεδόν ολοκληρωμένη την κεντρική ιστορία αλλά του έλειπαν όλα τα άλλα, το φόντο, τα «γιατί», το πώς έφτασαν οι ήρωες μέχρι εκεί, να αναμετρηθούν ο καθένας με το παρελθόν του. Έτσι, το 2020 και μετά από τις ευγενικές πιέσεις ενός φίλου συγγραφέα, αποφάσισα να το μετατρέψω σε μυθιστόρημα και να μεταφέρω στο χαρτί όλα όσα προηγουμένως είχα αφήσει να εννοηθούν.

 

3)    Ποια στοιχεία συντέλεσαν στη δημιουργία του κεντρικού ήρωα του έργου;

     Ο κεντρικός ήρωας έχει κάποια στοιχεία από μένα, κάποια άλλα από κοντινά μου πρόσωπα και τέλος κάποια στοιχεία που θα μπορούσα να έχω εγώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σχεδόν πάντα ο τρόπος σύνθεσης των χαρακτηριστικών που προσδίδω στον κεντρικό μου ήρωα, είναι αντίστοιχος. Ξεκινάω δηλαδή από πράγματα που ξέρω, είτε από τη δική μου ζωή είτε από τη ζωή φίλων μου και τα επεξεργάζομαι, τα λειαίνω ή τα μεγεθύνω αναλόγως και μετά οραματίζομαι τον εαυτό μου με αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά η ζωή να μου είχε συμπεριφερθεί αλλιώς σε όλα τα επίπεδα: να είχα άλλους γονείς, άλλες σπουδές, άλλες παρέες, να μου είχε συμβεί το ένα (τραγικό) γεγονός ή το άλλο κ.ο.κ. Έτσι καταλήγω σε έναν ήρωα αληθινό, γιατί οτιδήποτε κάνει στην ιστορία, έχω μπει στη θέση του σε αυτό το παράλληλο σύμπαν και τον έχω καταλάβει, τον έχω πιστέψει.

 

4)    Πείτε μας δυο λόγια για αυτήν την παράξενη σχέση  του ερωτικού τριγώνου που υπάρχει στο έργο.

     Η Μπριγκίτε, μια σαραντάρα, όμορφη και δυναμική γυναίκα, έχει δεσμό με τον Γέρο, έναν εβδομηντάχρονο καλοστεκούμενο και γοητευτικό ιδιοκτήτη ενός τζαζ μπαρ στο Γαύριο. Στο καράβι γνωρίζεται με τον κεντρικό ήρωα, με τον οποίο και κατεβαίνουν μαζί στο λιμάνι και η Μπριγκίτε από την πρώτη στιγμή φαίνεται να προσπαθεί να τον βάλει στη ζωή τους. Η παράξενη σχέση ορίζεται ακριβώς εκεί, στο «τους». Η Μπριγκίτε δεν προσπαθεί δηλαδή να τον κρύψει από τον Γέρο. Δε φαίνεται να επιδιώκει έναν παράνομο δεσμό με τον ήρωα, ούτε όμως δείχνει διάθεση να αφήσει τον Γέρο. Απλώς εισάγει και τον ήρωά μας στη σχέση τους. Και το ακόμα πιο παράξενο είναι πως ο Γέρος ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Δείχνει να αποδέχεται τη μοίρα του ή ακόμα και να το απολαμβάνει, τουλάχιστον στην αρχή…

 

5)    Η πιο δύσκολη συγγραφικά σκηνή έργου ποια ήταν για εσάς; Ποια συναισθήματα σας δημιούργησε κατά τη διάρκεια της συγγραφής της;

     Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν η ερωτική σκηνή. Στα προηγούμενά μου βιβλία είχα μεν ερωτικές σκηνές αλλά τα περισσότερα τα άφηνα στη φαντασία του αναγνώστη. Πήρα μια απόφαση σε αυτό το βιβλίο, να περιγράψω ζωντανά, σε α’ πρόσωπο και ενεστώτα δηλαδή, το τι νιώθει και πώς συμμετέχει ο ήρωας στη σκηνή. Αυτό το κομμάτι ήταν και το πιο δύσκολο για δύο λόγους: πρώτον γιατί δεν είχα ασχοληθεί ξανά με οτιδήποτε ανάλογο και δεύτερον γιατί δεν ήθελα το αποτέλεσμα να είναι «φτηνό», να νιώσει ο αναγνώστης ότι απλώς βλέπει μια σκηνή από τσόντα. Ήθελα να κάνω τους αναγνώστες να αισθανθούν ότι συμμετέχουν, να αναστατωθούν, να ταξιδέψουν κι αυτοί σε με τέτοια ερωτική συνεύρεση. Διαβάζοντάς τη σκηνή, ολοκληρωμένη πλέον στην τελική της μορφή, νομίζω -και ελπίζω!- πως τα κατάφερα.

 

6)    Μετά το βιβλίο το Στο μάτι του ταύρου και το memento mori  γράψατε και πάλι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Η αστυνομική λογοτεχνία είναι μονόδρομος για τον Δώρο Αντωνιάδη; Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε και γιατί;

     Το κεχριBARι δεν είναι ακριβώς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχει αρκετές διαφορές από τα προηγούμενά μου βιβλία και θέλησα ακριβώς να αποδείξω, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους αναγνώστες μου, ότι η αστυνομική λογοτεχνία δεν αποτελεί συγγραφικό μονόδρομο. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν «παραμυθά». Ξέρω να λέω ιστορίες, είτε αυτές είναι αστυνομικές, είτε αστείες ή δραματικές και δεν υπάρχει λογοτεχνικό είδος που να με τρομάζει και να λέω ότι δε θα ασχοληθώ ποτέ μαζί του. Το κεχριBARι είναι πιο εσωτερικό, είναι νουάρ, δεν έχει αστυνόμους, δεν ψάχνει ο αναγνώστης να λύσει γρίφους και να βρει τον δολοφόνο. Μιλάει για πένθος, για απόγνωση, για έρωτα, για βία, για ένα παράθυρο στην ελπίδα. Οι ήρωές του συνεχώς αναμετρώνται με το ερώτημα από τι είμαστε τελικά φτιαγμένοι κι αν μπορεί άραγε αυτό να αλλάξει.

 

7)    Μιλήστε μας γενικά για τον τρόπο που γράφετε. Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται. Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;

     Συνήθως γράφω γραμμικά. Φτιάχνω μια σκαλέτα, όπου περιγράφω σε μια πρόταση τι θέλω να περιληφθεί στο κάθε κεφάλαιο και μετά αρχίζω το γράψιμο από το πρώτο κεφάλαιο. Η πλοκή είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Ξέρω τα βασικά, από πού ξεκινούν οι ήρωες και πού θα καταλήξουν και μετά διανθίζω κι εμβαθύνω στους χαρακτήρες. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που θα γράψω μια σκηνή εκτός σειράς, αν η σκηνή με «πιέζει» αν δηλαδή την έχω συνεχώς για κάποιο λόγο στο κεφάλι μου κι αν δεν τη γράψω δε θα ησυχάσω. Στο κεχριBARι μου συνέβη ακριβώς αυτό με το τελευταίο κεφάλαιο. Από την αρχή ήθελα να γράψω στο χαρτί το πώς τελειώνει το βιβλίο, όπως κι έκανα.

 

8)     Ποια τα συναισθήματα σας τώρα που το είδατε τυπωμένο να κοσμεί τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

     Αν και στα όρια του κλισέ, θα πω πως το τυπωμένο βιβλίο στις βιτρίνες και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων δημιουργεί πάντοτε στον συγγραφέα ένα συναίσθημα παρόμοιο με την ώρα που πρωτοβλέπει το παιδί του στο μαιευτήριο. Είναι το δημιούργημά μου και θέλω να το χαρώ, να το δω να «μεγαλώνει» και να απλώνει τα πανιά του για να ταξιδέψει -γιατί όχι- σε όλο τον κόσμο.

 

9)    Είναι η συγγραφή ένας μοναχικός δρόμος, ένας τρόπος για να δημιουργήσουμε μέσα μας νέες ιδέες και να έρθουμε σε επαφή με τη γνώση μιας ολόκληρης εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα, εν τέλει, και τον εαυτό μας;

     Η συγγραφή είναι η ψυχοθεραπεία μου. Για να ξεκινήσω να γράψω κάτι, πάντα υπάρχει μια δεδομένη στιγμή που δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αν δε γράψω, θα σκάσω. Είναι τόσο μέσα στο μυαλό μου η ιστορία που πρέπει επειγόντως να αποτυπωθεί. Γράφω για όσα με αγχώνουν, με πιέζουν, για όλα όσα θα ήθελα να πω και να κάνω, αλλά δεν τόλμησα ή δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Γίνομαι για λίγο ένας μικρός Θεός. Πλάθω κόσμους και τους αναπαράγω, τους πολλαπλασιάζω ή τους καταστρέφω κατά βούληση, παρασύροντας μέσα στη δίνη τους και τους ήρωές μου. Σίγουρα -θέλοντας και μη- γράφω για τον κόσμο που ζω και μεταφέρω μέσω των ηρώων μου τους δικούς μου προβληματισμούς για το πού έχουμε φτάσει ως ανθρωπότητα και ως κοινωνία και για το πού βαδίζουμε.

10)                   Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι για το βιβλίο σας και να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα;

     Νομίζω για το βιβλίο ήδη είπαμε αρκετά. Από δω και πέρα ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι αναγνώστες του. Ακόμη δεν έχω σκεφτεί τι θα γράψω στο μέλλον, ούτε και γράφω κάτι αυτή την περίοδο. Θέλω να χαρώ τα «γεννητούρια» αυτού του βιβλίου και μόλις αισθανθώ την ανάγκη να γράψω, θα το κάνω. Μια συνέχεια πάντως της ιστορίας που διαβάσαμε στο κεχριBARι, είναι ένα δυνατό ενδεχόμενο.

 

                        ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

              https://www.kastaniotis.com/ekdoseis-kastanioti/kechribari.html

 

["Είναι απλό: είτε θα πεθάνω, είτε θα ξαναγεννηθώ.

Πιάνω την κάννη και τη στρέφω στο μέτωπό μου.

Δεν ξέρω αν η ιδέα που μου καρφώθηκε στο κεφάλι θα πιάσει.

Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ. Το επόμενο που μου καρφώνεται στο κεφάλι είναι μια σφαίρα.

Είναι απλό: είτε θα πεθάνω, είτε θα ξαναγεννηθώ..."

Ένας άντρας αποφασίζει να πάει μερικές μέρες στην Άνδρο για να διευθετήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Πάνω στο καράβι γνωρίζει μια κοπέλα, την Μπριγκίτε, και κατεβαίνουν μαζί στο λιμάνι του Γαυρίου. Η Μπριγκίτε του συστήνει τον αρκετά μεγαλύτερο σύντροφό της, τον Γέρο, ιδιοκτήτη του μοναδικού τζαζ μπαρ του νησιού. Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση του ζευγαριού. Έτσι δεν αργεί να σχηματιστεί ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο, μέχρι που το παρελθόν χτυπάει την πόρτα των τριών ηρώων και οι σκελετοί αρχίζουν να βγαίνουν από την ντουλάπα του καθενός, διψώντας μονάχα για αίμα.]