Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΠΟΤΣΗΣ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

 

Ο Κωνσταντίνος Καπότσης, με καταγωγή από τη Σκόπελο, γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και παρακολούθησε με υποτροφία το μεταπτυχιακό πρόγραμμα αναστηλώσεων στο York της Αγγλίας.

    Από τις εκδόσεις Αγγελάκη κυκλοφόρησε το 2022 το έργο του με τίτλο «Ο ψίθυρος της Ιθάκης» και το περασμένο καλοκαίρι το νέο του έργο με τίτλο «Οι Σισιλιάνοι» που στάθηκε η αφορμή για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόθυμα ο συγγραφέας  και τον ευχαριστούμε πολύ.

 

1 Μετά τον ψίθυρο της Ιθάκης, στο νέο σας έργο Οι Σισιλιάνοι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη το περασμένο καλοκαίρι. Πώς προέκυψε η συγγραφή αυτού του βιβλίου και τι ακριβώς θέλατε να διαφανεί με την ιστορία που πραγματεύεται;

     Οι Σισιλιάνοι είναι η προσπάθεια να ξεχρεώσω με το παρελθόν μου. Δεν υπάρχει καμία κινηματογραφική χροιά σε αυτή τη δήλωση, αναφέρομαι στο παρελθόν του καθενός, ενός συνονθυλεύματος ανθρώπων και ενεργειών που αναπόφευκτα μας καθορίζουν -συχνά κάτι δυσάρεστο να αποδεχτούμε-. Οπότε το συγκεκριμένο βιβλίο  είναι ένας φόρος τιμής σε όσους υπήρξαν πριν από μένα.

2 Όταν ξεκινά να σχηματίζεται στο μυαλό σας η ιδέα ενός νέου έργου τι σκέπτεστε πρώτα; τους ήρωες, την τοποθεσία όπου θα διαδραματίζεται η ιστορία ή την πλοκή; Πώς ενεργοποιεί η έμπνευση τη φαντασία;

     Προσωπικά παίζει καταλυτικό ρόλο η συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, οι προβληματισμοί, οι αγωνίες μου, οι μεταπτώσεις της ψυχής. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει ιεραρχία ούτε προτεραιότητα. Ένας χαρακτήρας, μια τοποθεσία ή μια κατάσταση είναι το ίδιο αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία και να αποτελέσουν ιδανικό σκηνικό για μια ιστορία.

3 Πόσο καιρό χρειαστήκατε για να ολοκληρωθεί το βιβλίο αυτό και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του;

     Περίπου δύο χρόνια. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν ο περιορισμένος συγγραφικός χρόνος εξαιτίας επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων.

4 Και η πιο δύσκολη συγγραφικά σκηνή του έργου; Ποια συναισθήματα σας δημιούργησε κατά την αποτύπωσή της στο χαρτί;

     Νομίζω ο θάνατος του παππού. Σίγουρα συναισθηματικά φορτισμένη καθώς ο ήρωας βασιζόταν στον προπάππου μου, έναν άνθρωπο που έζησα αρκετά ώστε να έχω αναμνήσεις, και ο οποίος στο μυαλό μου ενσάρκωνε όλο το παρελθόν της οικογένειας. Ένιωσα λοιπόν σαν να τον χάνω για δεύτερη φορά, αλλά πλέον όχι μόνον αυτόν, μα ό, τι υπήρξε πριν από μένα. Ήταν ένα συναίσθημα λύτρωσης και συγκίνησης μαζί.

5. Μπορούν οι άνθρωποι να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο; Οι ήρωές σας τα καταφέρνουν τελικά;

     Είμαι λίγο απαισιόδοξος ως προς αυτό. Όχι, δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Οι ουσιαστικοί δεσμοί δεν μπορεί να είναι άλλο αποτέλεσμα παρά χρόνιας ζύμωσης και συνύπαρξης. Αν αποφασίσουμε να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος σε κάποιο αόριστο χρονικό σημείο, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε ευλαβικά από κάτω το κομμένο νήμα της ζωής και να αφουγκραστούμε όλα εκείνα που χάσαμε. Τότε μόνο θα συγκλίνουμε και θα έρθουμε πιο κοντά. Και αυτό είναι καλύτερο απ' το τίποτα. Αυτό πιστεύω κάνουν και οι ήρωες του βιβλίου. Είναι περισσότερο μια σχέση ανάγνωσης της ψυχής, διείσδυσης, παρά μια σχέση που νικά τον χρόνο.

6 Πόσο εύκολο είναι να ανοίξουν την ψυχή τους δυο άνθρωποι που τους χωρίζουν πολλά χρόνια και άλλα τόσα μυστικά;

     Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί έναν ιδιότυπο συντονισμό καθώς και οι δύο λειτουργούν σαν πομποί και δέκτες ταυτόχρονα. Η απαιτούμενη ψυχική ώσμωση επιτυγχάνεται λοιπόν όταν και οι δύο πλευρές είναι διατεθειμένες να ανοίξουν διάπλατα τα στεγανά τους. Όπως κάπου το περιγράφω, πρέπει να αισθάνονται σαν δυο μοναχικές σταγόνες νερού που θέλουν απελπισμένα να ενωθούν σε μία.

7 Στο δίπολο που σχηματίζουν οι δύο κεντρικοί ήρωες του έργου κυριαρχούν η σύγχρονη αντίληψη και η παλαιά. Δυο διαφορετικοί κόσμοι που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοαναιρούνται ώσπου τελικά συγκλίνουν. Οι ήρωες του βιβλίου σας βαδίζουν σε αυτήν την πορεία για να βρουν εν τέλει ο ένας τον άλλο ή μήπως για να βρουν τον εαυτό τους;

    Αυτή είναι η ουσία που περιγράφετε. Η συνειδητοποίηση ότι  γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα μέσω των άλλων. Ξέρετε, ο καθρέφτης θα σε κοιτάξει όπως τον κοιτάζεις. Αντικρίζοντας το είδωλό μας μέσα στα μάτια ενός άλλου, είναι τελικά πιο αποκαλυπτικό.

8 Ποια χαρακτηριστικά του παππού και του Γιώργη, αγαπήσατε περισσότερο και αποφασίσατε έτσι να στηρίξετε στους χαρακτήρες αυτούς όλο το αφηγηματικό σας οικοδόμημα;

     Ο παππούς αντιπροσωπεύει έναν κόσμο χαμένο πια, μυστηριώδη, έναν κόσμο φτιαγμένο από χώμα και αίμα, όπου οι θεοί αναπνέουν ακόμη μες στα δέντρα και τα νερά, και ο μοναδικός νόμος είναι η ανθρώπινη θέληση.

Από την άλλη ο Γιώργης είναι ένας νέος της εποχής του που περιφρονεί ό,τι παλιό. Θέλει να κοιτάζει μόνο μπροστά και να αποτινάξει το παρελθόν που το αισθάνεται βαρίδι επάνω του.

Αυτή είναι μια αντίθεση που βιωματικά την είχα νιώσει κι εγώ. Η αντίδραση είναι συνήθως σπασμωδική καθώς βιαζόμαστε να αποποιηθούμε καθετί αναχρονιστικό. Οι ήρωες του βιβλίου με βοήθησαν να γεφυρώσω το κενό και να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που -ως έναν βαθμό- καθόρισαν τη ζωή μου.

9 Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι για το βιβλίο σας και να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα;

     Δεν κάνω μακρινά σχέδια. Αυτή τη περίοδο υπάρχει μια ιδέα που σχηματίζεται στο μυαλό μου οπότε σίγουρα ο στόχος είναι άλλο ένα βιβλίο.