"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΛΤΟ" KATE HAMER, METAIXMIO

     «Η Κάρμελ πάντα ήταν διαφορετική. Η μητέρα της η Μπεθ, προσφάτως χωρισμένη, αγωνιά για την ιδιομορφία της κόρης της, καθώς προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή τους. Όταν πάνε με τη μικρή σε ένα τοπικό φεστιβάλ αφήγησης, ο χειρότερος φόβος της Μπεθ θα γίνει πραγματικότητα. Η Κάρμελ εξαφανίζεται

     Η Μπεθ δεν μπορεί να δεχθεί το ενδεχόμενο ότι η κόρη της έχει χαθεί για πάντα και αγωνίζεται για την ανεύρεσή της. Στο μεταξύ η Κάρμελ ξεκινά ένα ταξίδι τόσο απίστευτο όσο και τρομακτικό. Θα καταφέρει να κρατήσει τη θύμηση της μητέρας της ζωντανή;»

                                           (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια ιστορία –Δύο οι πρωταγωνίστριες. Η Μπεθ η τραγική μητέρα που βιώνει τον απόλυτο πόνο, την υπέρτατη αγωνία της απαγωγής και της εξαφάνισης του παιδιού της …

«Κανείς δεν σου λέει πως θα είναι όταν θα κάνεις παιδί. Κανείς δεν σου λέει πως θα ανησυχείς συνέχεια, ένας κόσμος ανησυχίας που δεν τελειώνει ποτέ. Πως κρατάνε τη μοίρα σου, την επιβίωσή σου στα χέρια τους, ενώ πριν ήσουν ελεύθερος, ελεύθερος και δεν το ήξερες. Πως αν τους συμβεί κάτι θα καταστραφείς κι εσύ....»

και «το κορίτσι με το κόκκινο παλτό»-σημείο αναφοράς στην ιστορία- η Κάρμελ, ένα χαρισματικό παιδί, που πέφτει θύμα απαγωγής από έναν άγνωστο θρησκόληπτο, παράφρονα άντρα, με σκοπό να την εκμεταλλευτεί ως το παιδί με τις θεραπευτικές ικανότητες.

     Μητέρα και κόρη, αφηγούνται την ιστορία μέσα από τα δικά τους μάτια, τα δικά τους βιώματα, τον δικό τους ψυχισμό, χωρίς τίποτα να επαναλαμβάνεται.

Κεφάλαιο –κεφάλαιο, μητέρα- κόρη προχωρούν την ιστορία με κλιμακούμενη ένταση και αγωνία για την εξέλιξη και το τέλος αυτής της συναρπαστικής ιστορίας, και αυτή η εναλλαγή, είναι αυτή που προσδίδει έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη.

«Θα γυρνάτε τις σελίδες σαν τρελοί… Η περιγραφή όμως του πώς μάνα και κόρη υπομένουν τον αποχωρισμό τους καθώς και οι ιστορίες που λέει η καθεμία στον εαυτό της για να αντέξουν τον πόνο είναι ακόμα πιο καθηλωτικές και από το ίδιο το μυστήριο της πλοκής.»

Guardian

     Ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ, των εκδόσεων Μεταίχμιο γεμάτο αγωνία, πόνο και ένταση, χωρίς όμως στοιχεία μελοδραματισμού ή υπερβολής. Η αφήγηση της μητέρας, το μέτρημα του χρόνου από την στιγμή της εξαφάνισης του παιδιού της μέχρι το τέλος του βιβλίου, (δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτό, ο αναγνώστης θα το βλέπει μόνος του στην αρχή των κεφαλαίων), η αγωνία της, η ελπίδα της, οι ενοχές της, η καθημερινότητα της, τα «σινιάλα» του μυαλού που προσπαθεί να στείλει στο κοριτσάκι της, σκιαγραφούνται εξαιρετικά από την συγγραφέα. Η αφήγηση της 8χρονης Κάρμελ, που ζει την δική της αγωνία, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην ξεχάσει ποια είναι, να μην ξεχάσει την μητέρα της και την σχέση που είχαν, που αφήνει παντού απ όπου περνάει σημάδια, γράφοντας το όνομα της, είναι εξαιρετικά δοσμένη από την συγγραφέα, καθώς διατηρεί το ύφος και τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ένα 8χρονο παιδί.

«…- Εσύ θα με φωνάζεις Κάρμελ… -Είναι πολύ σημαντικό; -Ναι…»

     Η παράλληλη αφήγηση των πρωταγωνιστών, είναι γραμμένη σε πρωτοπρόσωπη γραφή, είναι όμως εδώ σημαντικό να αναφέρουμε ότι, ούτε για μια στιγμή, δεν νοιώσαμε ότι το βιβλίο είναι γραμμένο από «ξένο συγγραφέα», και αυτό είναι κάτι που σίγουρα οφείλεται στην πολλή καλή μετάφραση της κ. Βάσιας Τζανακάρη και στην επιμελήτρια του βιβλίου κ. Στέλλα Τσάλα .

     Ήρωες απόλυτα σκιαγραφημένοι, ροή που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, διάλογοι αληθοφανείς, απόλυτα επιτυχημένη εναλλαγή «γλώσσας» ενήλικα-παιδιού. ‘Ένα καλογραμμένο βιβλίο ,σε φροντισμένη έκδοση από το Μεταίχμιο, που δικαιώνει την φήμη του στην αστυνομική λογοτεχνία, με ιδιαίτερο και τόσο ταιριαστό εξώφυλλο.

Πόσο και πως μπορεί να αντέξει ένας γονιός όταν βιώνει την εξαφάνιση του παιδιού του;

Ποιος και γιατί απήγαγε το παιδί;

Θα βρεθεί ποτέ η Κάρμελ;

Ένα βιβλίο που θα πρέπει να διαβαστεί, ένα βιβλίο που δεν θα σας απογοητεύσει.

     «Απόλυτα διαβαστερό. Με νήμα τον χειρότερο φόβο κάθε γονιού –την εξαφάνιση του παιδιού του–, η Hammer υφαίνει μια ανησυχαστικά πρωτότυπη ιστορία. Σε κάθε σελίδα επιτυγχάνει να πλανάται τόσο μια αίσθηση επικείμενου κακού όσο και μια αίσθηση αθωότητας και ελπίδας. Υπέροχα γραμμένο και απρόβλεπτο, μετά βίας συγκρατήθηκα να μην πηδήξω σελίδες για να δω τι έγινε στο τέλος.»

Rosamund Lupton, συγγραφέας

                                                                            Βιργινία Αυγερινού για το Vivlio Life