«Θάλασσες μας χώρισαν» της Ιφιγένειας Τέκου
…«Η ζωή, ασταμάτητη, ορμητική, δεν επιτρέπει να παραιτηθείς, πριν έρθει το τέλος. Μοιάζει με θαύμα. Και ο χρόνος τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά; Μπορεί τον σημαντικότερο. Ο χρόνος συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή. Η κατανόηση και η συμφιλίωση με το πεπερασμένο και τη θνητότητα του ανθρώπου εκβιάζουν την αναζήτηση στιγμών ευτυχίας»…
Iφιγένεια Τέκου
Την Ιφιγένεια Τέκου την γνωρίσαμε το 2014, όταν εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο «Μνήμες χαμένες στην άμμο», ένα βιβλίο που ήταν αρκετό για να φανεί, από την πρώτη κιόλας στιγμή, ότι η συγγραφέας, μπήκε δυναμικά στον χώρο.
Μόλις ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο: «Θάλασσες μας χώρισαν». Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται σε διάφορους τόπους της εποχής. Από την Σύμη, στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια, στην Ικαρία, οι ήρωες αυτού του βιβλίου μετατοπίζονται σε ένα οδοιπορικό εξιστόρησης ενός οικογενειακού δράματος που συνταράζει τις μοίρες των ανθρώπων και καταγράφεται από την Ιφιγένεια Τέκου.
Έχοντας χάσει τον μοναχογιό της μια οικογένεια από την Σύμη αποφασίζει να φύγει από τον τόπο της και να καταφύγει στην Πόλη. Οι δύο αδελφές, η Παρασκευούλα και η Ελπίδα, είναι δυο γυναίκες που από μικρές είχαν συγκρουσιακές σχέσεις. Η Ελπίδα δεν μπόρεσε ποτέ να δεχτεί την ομορφιά, την τύχη και τον εξωστρεφή χαρακτήρα της Παρασκευούλας. Ο χαμός του αδελφού τους, θα καταφέρει να φέρει πιο κοντά τις δύο αδελφές, όμως, αυτό θα κρατήσει πολύ λίγο, έως ότου, δηλαδή, η Παρασκευούλα γνωρίσει τον Παύλο, παντρευτεί μαζί του και φύγει για την Αλεξάνδρεια.
Η μοίρα όμως στήνει τα δικά της παιχνίδια και η Ελπίδα, ερωτεύεται τον Παύλο. Η φαντασία της θα γίνει το σκηνικό μέσα στο οποίο η Ελπίδα θα «ζήσει» έναν απόλυτο έρωτα μαζί του αλλά η ψυχή της, γεμάτη από το ανεκπλήρωτο ενός πάθους και τη ζήλεια να την κατατρώγει θα γεμίσει ρωγμές. Η ζωή της θα μπει σε ένα οδυνηρό μονοπάτι.
Το μοιραίο πεπρωμένο θα γίνει η αφορμή για να ξεδιπλωθούν απρόσμενες καταστάσεις. Οι ζωές των ηρώων θα μπλεχτούν σαν κουβάρι και οι συνέπειες αυτής της κατάστασης θα είναι ολέθριες.
Η γραφή της Ιφιγένειας Τέκου μας καταθέτει ολοζώντανους τους ήρωες αυτού του βιβλίου. Ο αναγνώστης βιώνει βήμα βήμα όλα τα αντιφατικά συναισθήματα των ηρώων, σαν να βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στην ιστορία. Ζήλια, αγωνία, μίσος, θυμός από τη μια αλλά και πολλή αγάπη από την άλλη, ελπίδα, πίκρα και τελικά λύτρωση. Ζει μαζί τους, την γλυκιά αγάπη του Μιχάλη και της Αννέζας, την απόλυτη αγάπη του Αντρέα προς την Ελπίδα, την απεγνωσμένη αγάπη της Ελπίδας προς τον Παύλο, αυτήν ακριβώς που θα επισύρει όλα τα γεγονότα που οδήγησαν σε «μια θάλασσα δακρύων και τύψεων, με την ανάγκη για συγχώρεση αμοιβαία, προκειμένου να αντέξουν το βάρος των πράξεων τους», όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Η ντοπιολαλιά της Σύμης, που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, η γλώσσα της Πόλης, και της Ικαρίας, όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά προσδίδουν μια ξεχωριστή νότα στο βιβλίο και παράλληλα χαρίζουν μια αμεσότητα στο κείμενο.
Ο ρυθμός της γραφής γρήγορος, καταιγιστικός, χωρίς κενά ή επαναλήψεις. Ο τρόπος γραφής της Ιφιγένειας Τέκου, καθηλωτικός. Είναι αυτός που κάνει τον αναγνώστη, να θέλει να προχωρήσει την ανάγνωση, να αφουγκραστεί τα συναισθήματα των ηρώων να «ζει» στιγμή-στιγμή την απρόβλεπτη ζωή τους.
Ήρωες, αληθινοί, ολοκληρωμένοι, αρκετά ψυχογραφημένοι, ζουν το δικό τους δράμα, άλλοτε με πόνο, άλλοτε με ελπίδα, άλλοτε βουτηγμένοι στην απόγνωση και τελικά στην αυτοτιμωρία για να έρθει η κάθαρση.
Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε, όμως τίποτα δεν πρέπει να προδώσει την ιστορία. Ο αναγνώστης μόνος του, πρέπει να ζήσει, τις ραγδαίες εξελίξεις στην ζωή των ηρώων, τις ανατροπές, τα μυστικά, τις αποκαλύψεις και το αποτέλεσμα όλων αυτών.
Ένα μυθιστόρημα, που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου