Συνέντευξη της Χριστίνας Αποστολίδη

 

     Τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μίνωας το νέο βιβλίο της συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας Χριστίνας Αποστολίδη, με τίτλο ΟΧ, ΠΡΑΣΙΝΙΣΑ!. Η εικονογράφηση του έργου ανήκει στον Γιάννη Σκουλούδη. Είναι ένα σύγχρονο παραμύθι για παιδιά ηλικίας 3-6 ετών περίπου, με κεντρικό θέμα τη ζήλια και τον τρόπο που το συναίσθημα αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη συγγραφέα και την ευχαριστούμε για τη συνέντευξη που πρόθυμα μας παραχώρησε.

 

                                                     Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 

     Τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μίνωας το τρίτο σας βιβλίο για μικρούς αναγνώστες. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την παιδική λογοτεχνία;

     Άρχισα να σκαρώνω ιστορίες για την κόρη μου κάποια στιγμή αυθόρμητα. Η ικανοποίηση που ένιωσα όταν κατάφερα να οδηγήσω μια ιδέα από την αρχή μέχρι το τέλος της ήταν τόσο μεγάλη που από τότε δεν σταμάτησα να γράφω.

 

     Για να γράψει κανείς για παιδιά χρειάζεται να βλέπει τη ζωή μέσα από τα μάτια των παιδιών, χρειάζεται να μιλά σε μια γλώσσα διαφορετική από εκείνη των ενηλίκων. Πόσο εύκολο είναι αυτό για έναν ενήλικα συγγραφέα, ειδικά όταν προσπαθεί να αναδείξει τόσο λεπτά αλλά πολυσύνθετα συναισθήματα;

 

     Όλοι μας έχουμε υπάρξει παιδιά, οπότε αν καταφέρουμε να «επιστρέψουμε» σε εκείνη την εποχή, θα θυμηθούμε και τη «φωνή» που είχαμε. Μπορεί να μου ήταν πιο δύσκολο να γράψω για χαρακτήρες πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία από μένα!

 

     Ένα παραμύθι για παιδιά ηλικίας 3-6 ετών περίπου, με κεντρικό θέμα τη ζήλια. Ο τρόπος που αποδόθηκε η ζήλια στο έργο σας δείχνει να είναι απόλυτα κατανοητός στα παιδιά. Πιστεύετε ότι εντάσσοντας τη ζήλια στην καθημερινότητα των ηρώων γίνεται πιο προσιτή στα παιδιά;

 

     Το ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στη σχολική καθημερινότητα μπορεί να βοηθά στην κατανόηση, όμως και μια εντελώς φανταστική ιστορία μπορεί να έκανε το θέμα της ζήλιας προσιτό. Το σημαντικό νομίζω είναι να εμπλακείς συναισθηματικά με τους ήρωες και να σου προκαλούν αρκετό ενδιαφέρον ώστε να τους ακολουθήσεις μέσα στην ιστορία.

 

      Πόσο ανασταλτικά λειτουργεί η τεχνολογία και η εύκολη πρόσβαση στην οθόνη στην προσπάθεια να αγαπήσει ένα παιδί το βιβλίο και ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το μέλλον του παιδικού βιβλίου στη χώρα μας;

     Γονείς και εκπαιδευτικοί είναι πιο ευαισθητοποιημένοι σήμερα σε σχέση με το παρελθόν για τα οφέλη του διαβάσματος, κάθε χρόνο εκδίδονται πολλά καλά βιβλία, γίνονται περισσότερες δράσεις φιλαναγνωσίας κ.λπ. Είμαι λοιπόν αισιόδοξη για το μέλλον του παιδικού βιβλίου στη χώρα μας!

 

 Σχέση παιδιού-βιβλίου. Πόσο σημαντική είναι η συνεργασία γονιού-εκπαιδευτικού-συγγραφέα για τη σχέση που θα διαμορφωθεί ανάμεσα στο παιδί και στο βιβλίο;

     Όταν η φιλαναγνωσία καλλιεργείται και στο σπίτι και στο σχολείο, η σχέση του παιδιού με το βιβλίο ισχυροποιείται. Οι συγγραφείς μπορούμε να παίξουμε ρόλο σε αυτό, με επισκέψεις σε σχολεία όταν είναι δυνατό, διαδικτυακές παρουσιάσεις κ.λπ. Έχοντας έρθει σε επαφή με πολλά παιδιά, καταλαβαίνω ότι χαίρονται να γνωρίζουν τους δημιουργούς των ιστοριών, τις αγαπάνε ακόμα περισσότερο κι ίσως εμπνέονται να σκεφτούν κι αυτά τις δικές τους ιστορίες.

 

 Στο παρελθόν τα παραμύθια και τα παιδικά βιβλία δεν είχαν εικόνες και στο ακόμα μακρινότερο παρελθόν τα παραμύθια διακινούνταν προφορικά, από στόμα σε στόμα. Πόσο πιστεύετε ότι η εικονογράφηση παίζει σημαντικό ρόλο στην παρουσίαση του παιδικού βιβλίου; Μήπως ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιες φορές να κυριαρχήσει η εικόνα έναντι του κειμένου;

 

     Για μένα, δεν ελλοχεύει κάποιος κίνδυνος. Θα έλεγα μάλιστα ότι στις καλύτερες περιπτώσεις, η εικονογράφηση όχι μόνο αναδεικνύει, αλλά συμπληρώνει το κείμενο με επιπλέον στοιχεία ή λεπτομέρειες που δίνουν αφορμή στο παιδί να φανταστεί αμέτρητες άλλες ιστορίες.

 

Ψυχαγωγική, διδακτική, επίκαιρη, διαχρονική. Τι ακριβώς πρέπει να είναι η παιδική λογοτεχνία;

     Ψυχαγωγική σίγουρα ναι, διδακτική όχι. Ακόμα και οι ιστορίες που θέλουν κάτι να «δείξουν», όπως ας πούμε τρόπους να διαχειριζόμαστε το συναίσθημα της ζήλιας, καλύτερα να μη γράφονται με διδακτισμό, που απωθεί τα παιδιά και δεν τα αφήνει να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Διαχρονική και επίκαιρη: και τα δύο χρειάζονται πιστεύω. Υπάρχουν θέματα, όπως η φιλία, η αποδοχή της διαφορετικότητας κ.λπ., που πάντα αγγίζουν και άρα επανέρχονται, κι άλλα πιο επίκαιρα αλλά πιεστικά θέματα, όπως το bullying, η κακοποίηση ή η ταυτότητα φύλου, που πρέπει να παρουσιάζονται για να ενισχυθούν η ενημέρωση και η κατανόηση.

 

      Μετά το Άτακτο καπέλο, τον Λύκο και την Πεταλούδα και το Οχ, Πρασίνισα!, ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σχέδια της Χριστίνας Αποστολίδη;

     Πολλές ιστορίες στο μυαλό, αρκετές σε επεξεργασία και κάποιες υπό έκδοση, για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά!

 

 

                                                  Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

 

     Η Χριστίνα Αποστολίδη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Επικοινωνία & Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και εργάζεται στον χώρο του μάρκετινγκ. Τα τελευταία χρόνια ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Από τη μαμά της πήρε την αγάπη για το διάβασμα, ενώ με τον μπαμπά της έπαιζε παιχνίδια λέξεων. Ιστορίες για παιδιά ξεκίνησε να γράφει το 2012, για να τις διηγείται στη Σοφία. Γράφει, επίσης, παιδικά τραγούδια. Κείμενά της διακρίθηκαν με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 2021 (Ιστορία εκτενούς φόρμας για παιδιά 10-14 ετών και Διήγημα για νέους 14+). Από τις Εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν τρία βιβλία της: Ο λύκος και η πεταλούδα (2019), Το άτακτο καπέλο (2020) και Οχ, πρασίνισα! (2022).