ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΦΟΒΟΣ Won-pyung Sohn, Εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ

     Ο Γιάντζε γεννήθηκε με αλεξιθυμία, μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που τον εμποδίζει να αισθανθεί χαρά, θυμό ή φόβο. Ζει με τη μητέρα και τη γιαγιά του που τον αγαπούν πολύ αλλά έχουν εμμονή να του «διδάξουν» τα συναισθήματα που δε μπορεί να νιώσει, ώστε τουλάχιστον να λέει κάποιες φράσεις κλειδιά σε κάθε περίπτωση και να μην είναι ένα παράξενο παιδί στο σχολείο, να μην είναι «διαφορετικός».

     [… Χωρίς τη μαμά να μου παρουσιάζει δείγματα διαλόγων για κάθε καινούργιο σενάριο, ήμουν τελείως αβοήθητος. Αποτελούσα θέμα επίσης και στις συνεδριάσεις των καθηγητών. Λάμβαναν κλήσεις από γονείς, οι οποίοι παραπονούνταν για το ότι, παρά το γεγονός ότι δεν συμπεριφερόμουν με κάποιον εμφανώς παράξενο τρόπο, η παρουσία μου καθαυτή διατάρασσε την τάξη. Οι καθηγητές δεν καταλάβαιναν επακριβώς την κατάσταση μου…]

Όλα θα ανατραπούν όταν ο Γιάντζε, στην ηλικία των δεκαέξι του χρόνων, θα γίνει μάρτυρας ενός εγκλήματος. Θα δει να μαχαιρώνεται και να πεθαίνει η γιαγιά του και να τραυματίζεται σοβαρά η μητέρα του η οποία καταλήγει σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο. Τότε αυτό το ιδιότυπο παιδί θα γίνει θύμα βασανισμού στο σχολείο του, θα αναγκαστεί να ζήσει μόνο του στην πιο δύσκολη ηλικία, θα δει τον κόσμο να αλλάζει δραματικά και τη ζωή του να μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Την ίδια περίοδο ο Γκον, ένα παραβατικό παιδί, θα βρεθεί στην ίδια τάξη με τον Γιάντζε. Είναι ένα παιδί που σε τρυφερή ηλικία είχε απαχθεί και ενώθηκε ξανά με τον πατέρα του ως έφηβος πια. Είναι ένας έφηβος, όμως γεμάτος παραβατικότητα και οργή, που έχει ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια, χρόνια στερημένα γεμάτα φτώχεια και βία.

Τα δύο αγόρια θα βρεθούν στο ίδιο σχολείο, εκεί που ο Γκον στην αρχή βασανίζει και χτυπά τον Γιάντζε, απογοητευμένος και θυμωμένος  που δεν μπορεί να νιώσει, δεν μπορεί να αναδείξει τα συναισθήματά του. Τα αγόρια θα ενώσει μια άρνηση, μια επιθετική σχέση που θα μετατραπεί αργότερα σε μια παράξενη φιλία. Θα τα ενώσει όμως και ένα γεγονός που συνέβη στην οικογένεια του Γκον, ένα γεγονός που θα στιγματίσει τη σχέση τους για πάντα. Και αυτή η διαταραγμένη σχέση βίας θα συνεχιστεί μέχρι που ο Γκον θα βρεθεί σε έναν θανάσιμο κίνδυνο και τότε; Τι θα συμβεί;

     Τι μπορεί να συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος δε νιώθει συναισθήματα; Ποιες οι προσδοκίες και ποιες οι συμπεριφορές απέναντι του από την κοινωνία; Πώς ένα παιδί γίνεται παραβατικό; Και η δύναμη της αγάπης; Πώς μπορεί να «λιώσει» πράξεις εκφοβισμού, να εκτοπίσει τον πόνο που γίνεται εφαλτήριο μιας κακοποιητικής συμπεριφοράς;

     Όταν οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν με λόγια τα συναισθήματά τους, αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις, αφού δυσκολεύονται να κατανοήσουν και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, με αποτέλεσμα οι διαπροσωπικές και οι κοινωνικές σχέσεις να διαταράσσονται. Γι΄ αυτό και όπως διαβάζουμε στις σημειώσεις στην αρχή του βιβλίου, έχουν γίνει έρευνες. Έρευνες που έδειξαν ότι η ικανότητα των νευρώνων να παράγουν φόβο και άγχος μπορεί να αυξηθεί μέσω εξάσκησης. Και αυτό ακριβώς δείχνει και αυτό το μυθιστόρημα. Την εξάσκηση, με τη δύναμη της λογικής που μόνο οι άνθρωποι έχουν, ώστε πρώτα να νιώθει, να επικοινωνεί και μετά να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματα του.

     Μια συναρπαστική ιστορία πορείας προς την ενηλικίωση δυο νεαρών αγοριών που καταφέρνουν μέσα από την ιστορία τους να μας δείξουν πόσο δύσκολο είναι να κατανοούμε τα συναισθήματα των άλλων ειδικά με την ενσυναίσθηση και πόσο πολύτιμο είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας. Δύο παιδιά που η σχέση τους λειτουργεί σαν αμφίδρομος καθρέφτης, όπως και οι περισσότερες σχέσεις,  αφού το ένα παιδί μπορεί να αναγνωρίσει την αγάπη αλλά δεν μπορεί να τη νιώσει, ενώ το άλλο παιδί ενδόμυχα ψάχνει απεγνωσμένα να νιώσει ότι τον αγαπούν αλλά όχι, δεν μπορεί να βρει αυτή την αγάπη ούτε μέσα από τη αληθινή μητέρα που δε πρόλαβε να γνωρίσει, ούτε μέσω του πατέρα που η σχέση τους είναι τραγική. Μια ιστορία για την αγάπη της μητέρας μα κυρίως για την ανάγκη της αγάπης γενικά στη ζωή των ανθρώπων και ειδικά των παιδιών, για την κοινωνική αποδοχή, για τη δύναμη. Για τα παιδιά με ιδιαιτερότητες που στιγματίζονται ως «προβληματικά», ως «τέρατα» και απομονώνονται . 

     Ένα καλογραμμένο έργο με ρεαλιστικούς χαρακτήρες άρτια σκιαγραφημένους. Μια μητέρα που αγαπά και φροντίζει το διαφορετικό παιδί της αν και δείχνει ότι υπολογίζει πολύ την εικόνα της κατάστασης τους. Μια γιαγιά που δεν την ενδιέφερε πραγματικά τι θα έλεγε ο κόσμος ή τι θα έλεγαν τα άλλα παιδιά για τον εγγονό της, το βέβαιο ήταν ότι τον αγαπούσε περισσότερο από όσο μπορούσε να φανταστεί και ο ίδιος ο εγγονός της. Η συγγραφέας μέσα από τους διαλόγους και τις σκέψεις του μικρού έφηβου που πάσχει από αλεξιθυμία μάς έδειξε άψογα πώς είναι ένας άνθρωπος με αυτή την εγκεφαλική δυσλειτουργία και πώς συμπεριφέρεται. Ένα παιδί που μας δείχνει ακόμα μέσα από το σκηνικό του βιβλιοπωλείου της μητέρας του, τον κόσμο των βιβλίων. Εκεί και ο προστάτης του νεαρού Γιάντζε μα και ο πατέρας του Γκον που ο ρόλος τους τόσο στη σχέση όσο και στα ίδια τα παιδιά μεμονωμένα είναι σημαντικός.

     […Για να δανειστώ την περιγραφή της γιαγιάς, ένα βιβλιοπωλείο είναι ένα μέρος πυκνοκατοικημένο από δεκάδες χιλιάδες συγγραφείς, νεκρούς ή εν ζωή, οι οποίοι συγκατοικούν ο ένας δίπλα στον άλλον. Τα βιβλία όμως είναι ήσυχα. Παραμένουν νευρικά σιωπηλά, μέχρι κάποιος να ξεφυλλίσει μια σελίδα. Μόνο τότε ελευθερώνουν τις ιστορίες τους, ήρεμα και διεξοδικά, ακριβώς τόσο κάθε φορά ώστε να μπορώ να το χειριστώ…]

     Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους τους αναγνώστες, εφήβους και ενήλικες, για να τους γνωρίσει τη μεγάλη δύναμη και τον σεβασμό που απαιτεί η διαφορετικότητα. Το αποδεικνύει άλλωστε το γεγονός πως ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο το 2017, με τίτλο ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΦΟΒΟΣ, κέρδισε το Βραβείο Νεανικού Μυθιστορήματος Τσανγκμπάι, συγκεντρώνοντας αμέσως διθυραμβικές αντιδράσεις από τους αναγνώστες.