Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

 

     Tον Απρίλιο του 2022 είχαμε φιλοξενήσει   τη συγγραφέα Μαρία Παναγοπούλου σε μια συνέντευξη με αφορμή τότε το βιβλίο της «Το απωθημένο φυγείν αδύνατον». Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, η Μαρία Παναγοπούλου είναι και πάλι κοντά μας αυτή τη φορά για να μιλήσουμε για το βιβλίο της Οι γυναίκες δεν κλαίνε που μόλις κυκλοφόρησε και πάλι από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

     Η Μαρία Παναγοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, σε περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και στον χώρο των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας. Στα εκδοτικά δρώμενα εμφανίστηκε το 2017, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο. Το 2020 από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Η Πενθερά», ακολούθησε το 2021 η «Ολική έκλειψη καρδιάς» το 2022 «Το απωθημένο φυγείν αδύνατον» Το νέο της έργο Οι γυναίκες δεν κλαίνε κυκλοφόρησε φέτος στις 6 Απριλίου.

 

1.Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ το νέο έργο σας με τίτλο ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ, μια ακόμα αληθινή ιστορία. Ποια ήταν η αφορμή για την επιλογή αυτού του δύσκολου θέματος των θυμάτων stalking;

     Η αφορμή ήταν η «Μπιάνκα», μία 30χρονη θύμα stalking που με προσέγγισε και σταδιακά με εμπιστεύτηκε. Δεν γνώριζα πολλά για το θέμα, νόμιζα πως οι stalkers είναι άνθρωποι που μας ακολουθούν με εμμονή στα social media. Μέσα από την ιστορία αυτού του κοριτσιού, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Οι stalkers είναι διώκτες που γίνονται η σκιά σου, εισβάλλουν ύπουλα στη ζωή σου, σού δημιουργούν άγχος ή φόβο. Άλλοτε είναι πρώην σύντροφοι, γνωστοί, συνεργάτες ή φίλοι, άλλοτε άγνωστοι που για δικούς τους λόγους σε στοχοποιούν.

2. Tα περιστατικά εμμονής και παρενόχλησης και ο φόβος που βιώνουν τα θύματα stalking διαρκώς αυξάνονται και στην έκδοση του βιβλίου φροντίσατε να δώσετε και τα συμβουλευτικά κέντρα της χώρας μας προς βοήθεια των θυμάτων και την νομοθεσία που προβλέπει ο ποινικός κώδικας της Ελληνικής δικαιοσύνης. Είναι ένας καλός τρόπος η λογοτεχνία για να βοηθηθούν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και να οδηγηθούν κοντά σε ανθρώπους που θα τους βοηθήσουν;

     Προκειμένου να προσεγγίσω σωστά την αληθινή ιστορία του νέου βιβλίου μου, ήρθα σε επικοινωνία με ειδικά κέντρα παρακολούθησης stalking των ΗΠΑ. Τα στοιχεία που συγκέντρωσα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και χρήσιμα κι έτσι σκέφτηκα να εντάξω στο βιβλίο μου κάποιες σελίδες με tips που μπορούν να βοηθήσουν τους αναγνώστες.

3. Συνετέλεσε η δημοσιογραφική σας ιδιότητα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου και πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το έργο;

     Η συγγραφική ιδιότητα με βοήθησε καταλυτικά στη συγκέντρωση πληροφοριών για το θέμα του stalking, κάτι που δεν ήταν εύκολο καθώς υπάρχει κενό πληροφόρησης στη χώρα μας αλλά και πολλές ανακρίβειες στο διαδίκτυο. Στην αφήγηση ωστόσο της ιστορίας μου, έβαλα τη δημοσιογράφο στην άκρη και βασίστηκα στις ιδιότητες της γυναίκας, της μάνας και της φίλης για να την προσεγγίσω.

4. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, όπως αναφέρετε στο οπισθόφυλλο και ήθελα να σας ρωτήσω σε ποιο βαθμό εμπνέεστε από τις αληθινές ιστορίες και αν είναι οι ιστορίες αυτές ψυχοφθόρες για έναν συγγραφέα που ασχολείται μαζί τους.

     Γράφω μόνο αληθινές ιστορίες. Δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να στήσω μια ιστορία από το μηδέν, με μόνο όπλο τη φαντασία μου και αυτό το θεωρώ μειονέκτημά μου και προσπαθώ να το αντιμετωπίσω. Το να σου εμπιστεύεται ένας άνθρωπος την ιστορία του, άρα την ψυχή του, είναι τόσο ψυχοφθόρο όσο και δημιουργικό για έναν συγγραφέα. 

5. Σε ποιο βαθμό σάς επηρεάζει η πορεία της κοινωνίας μας στη συγγραφή; Έχει η λογοτεχνία μια κοινωνική αποστολή; Ο συγγραφέας πρέπει να ακούει τα κοινωνικά μηνύματα της εποχής ή να ζει απομονωμένος και επικεντρωμένος στο έργο του;

    Δεν είμαι συγγραφέας από εκείνους που επικεντρώνονται στο έργο τους και μόνο σε αυτό, καθώς δεν έχω την πολυτέλεια να ζω από τη συγγραφή. Επιπλέον, επειδή γράφω αληθινές ιστορίες, του παρόντος ή του παρελθόντος, είναι αναπόφευκτο να επηρεάζομαι από τους ανθρώπους, άρα από την κοινωνία. Ως προς την κοινωνική αποστολή της λογοτεχνίας, σαφώς και υφίσταται, ωστόσο είναι πολύ μεγάλη συζήτηση ποιοι είναι οι εκφραστές της σήμερα.

6. «Οι γυναίκες δεν κλαίνε» Πως έγινε η επιλογή του τίτλου;

     Είναι μια φράση με την οποία μεγάλωσε η ηρωίδα μου, καθώς της την έλεγε ο μπαμπάς της όταν ήταν μικρή. Στην εφηβεία της διαφωνούσε μαζί του και τον κατηγορούσε πως κακώς την είχε μεγαλώσει με ένα στερεότυπο που είναι εσφαλμένο και για τα δύο φύλα. «Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο κλάμα, γυναίκες και άντρες», του έλεγε. Φοιτήτρια πια, όταν έπιασε για πρώτη φορά δουλειά σε μια καφετέρια και βίωσε τον σεξισμό στο εργασιακό περιβάλλον της, ο μπαμπάς της έκρινε πως είχε φτάσει η ώρα να της εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσε: «Οι γυναίκες δεν κλαίνε. Όχι αν προηγουμένως δεν αγωνιστούν, δε διεκδικήσουν και δεν αντιμετωπίσουν στα μάτια το κάθε θηρίο».

7. Είναι τελικά πάντα συνυπεύθυνη η γυναίκα για όσα της συμβαίνουν;

     Όχι βέβαια! Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κρατούσα άποψη στην κοινωνία. Ό,τι άσχημο κι αν συμβεί σε μια γυναίκα, οι πρώτες αντιδράσεις είναι «μήπως φταίει κι αυτή;» «μήπως το προκάλεσε;» «μήπως τα ‘θελε;». Στενοχωριέμαι όταν ακούω τέτοιες ερωτήσεις από άνδρες και θυμώνω όταν τις ακούω από γυναίκες. Όπως λέει και η Μπιάνκα στο βιβλίο μου: «Αυτό θέλω να καταλάβουν όλοι. Ότι η κάθε γυναίκα-θύμα βρίσκεται δίπλα μας. Αντί να την κρίνουμε, να την αγνοούμε και να την προσπερνάμε, πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να τη βλέπουμε. Και να τη βοηθάμε. Σήμερα κιόλας. Γιατί αύριο, μπορεί να είναι νεκρή. Γιατί αύριο μπορεί το θύμα να είμαστε εμείς».

8. Πώς μπορούμε να διακρίνουμε τον απλό θαυμαστή από έναν stalker; Σας έχει τύχει εσάς προσωπικά κάτι ανάλογο;

     Ως προς το πώς μπορούμε να διακρίνουμε τον απλό θαυμαστή από τον επικίνδυνο stalker, είμαι χαρούμενη γιατί μετά την ανάγνωση του βιβλίου μου οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες μού λένε ότι είναι σε θέση να το πράξουν. Προσωπικά, έχω αντιμετωπίσει μια ανάλογη περίπτωση πολλά χρόνια πριν, τότε που δεν υπήρχε ακόμη ο ορισμός stalker. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου «Οι γυναίκες δεν κλαίνε» και, κυρίως, επικοινωνώντας με κέντρα παρατήρησης του stalking στις ΗΠΑ, αντιλήφθηκα πως ήμουν κι εγώ ένα από τα θύματα αυτής της μορφής βίας. Ενστικτωδώς, την αντιμετώπισα με τον σωστό τρόπο, κόβοντας κάθε επαφή.

9. Αυτή τη φορά έχετε επιλέξει ένα κοινωνικό θέμα και μάλιστα εξαιρετικά ιδιαίτερο που απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες. Ωστόσο, σας έχουμε αγαπήσει και ως συγγραφέα αστυνομικού. Να περιμένουμε ένα επόμενο αστυνομικό από εσάς;

     Τα βιβλία μου έχουν την «ιδιομορφία» ότι βασίζονται πάντα σε αληθινές ιστορίες, γι’ αυτό και δεν ανήκουν αμιγώς σε μια κατηγορία. Η ζωή δεν είναι σενάριο και μπορεί να συνδυάζει τον φόβο με τον έρωτα, την ελπίδα με τη βία, την ενσυναίσθηση με το έγκλημα. Ευχαριστώ τις Εκδόσεις Ψυχογιός γιατί ουδέποτε μου ζήτησαν να στριμώξω τα έργα μου σε καλούπια, βάζοντας τους ταμπέλες.

10. Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας μιλήσετε εσείς για τα μελλοντικά συγγραφικά βήματα της Μαρίας Παναγοπούλου;

     Αυτή την εποχή η συγγραφέας Μαρία Παναγοπούλου ζει έναν μεγάλο έρωτα με το βιβλίο «Οι γυναίκες δεν κλαίνε». Και ο έρωτας έχει αξία όταν τον ζεις στο παρόν, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή μαζί του. Οι επόμενοι συγγραφικοί έρωτες, αν έρθουν, θα έρθουν στο μέλλον.