«Εμμανουήλ και Αικατερίνη Τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια», Ρέα Γαλανάκη εκδόσεις Καστανιώτη.

     Ένα μυθιστόρημα βγαλμένο από την ίδια τη ζωή, γραμμένο από την κορυφαία βραβευμένη συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη, κυκλοφόρησε τον Μάιο και πάλι από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

 

[…Μα πού να το βρήκε η μαμά μου αυτό το σχεδόν λευκό μετάξι για το νυφικό της, ξανασκέφτηκα, και μάλιστα σε τόση αφθονία για να γίνουνε οι σούρες και η μακριά ουρά – μα και για ποιο λόγο να το είχε αφήσει άβαφο, αυτή η πολύ προσεκτική ιατρός μικροβιολόγος; Αυτό το ύφασμα εξακολουθούσε να είναι επικίνδυνο ακόμη και στα όνειρα, αφού δεν είχαν αδειάσει εντελώς την Κρήτη οι κατακτητές τότε που στεφανώθηκε – αν και ποτέ δεν έμαθα με ακρίβεια την ημερομηνία του γάμου της, δεν διασώθηκε καμιά φωτογραφία της με νυφικό, ούτε άλλα τεκμήρια του γάμου. Κι εκείνο πάλι το αραχνοΰφαντο ύφασμα του πέπλου, που μισόκρυβε το πρόσωπό της, και δεν ήταν φτηνό τούλι, πού να το είχε βρει κι αυτό, στριφογύριζα απορώντας…]

     Η συγγραφέας καταγράφει την πορεία ζωής των γονιών της, αναζητώντας στις ρίζες της την προσωπική της αυτογνωσία. Προσπαθώντας να δει τι ήταν αυτό που διαμόρφωσε αυτές τις δύο ισχυρές προσωπικότητες από τη νεότητά τους, πριν ακόμα παντρευτούν. 

Η Γαλανάκη ακολουθεί ένα χρονικό ζωής, νοοτροπιών, συμπεριφορών και στοχασμών και αναζητά να βρει όλα όσα προσδιόρισαν και την ίδια από παιδί, βουτώντας κυριολεκτικά στη δεξαμενή της μνήμης της για να ανασύρει από εκεί τα αίτια και τα αιτιατά της ζωής της. Για να μάθει, να αγαπήσει ξανά, ενδεχομένως να συγχωρήσει αλλά κυρίως να κατανοήσει τους γονείς της για να κοιτάξει εντός τους σε μια προσπάθεια να δει τον εαυτό της.

Σ' αυτό το μυθιστόρημα αναζητώ ποιοι υπήρξαν οι «γνωστοί-άγνωστοι» γονείς μου - όπως συνήθως είναι οι γονείς. Τι διαμόρφωσε τον Εμμανουήλ και την Αικατερίνη πριν παντρευτούν, πριν τους γνωρίσω, πριν συγκρουστούμε με σφοδρότητα, πριν συμφιλιωθούμε αργότερα. Από πού άντλησαν εκείνο το φορτίο πολιτισμών, νοοτροπιών, συμπεριφορών, ακόμη και ιστορικής οπτικής, που μοιραία μου κληροδότησαν.
Αναζήτηση επιτρεπτή, αν όχι και απαραίτητη στην ώριμη ηλικία ενός παιδιού, ενός συγγραφέα - όπως είναι πλέον η δική μου. Παραδόξως, μόνο τώρα αφέθηκαν σε εξομολογήσεις τα κατάλοιπα των νεκρών γονέων, μόνο τώρα αποκρίθηκαν στις ερωτήσεις μου οι παλιές μαυρόασπρες φωτογραφίες τους. Η μνήμη μου ανακάλεσε πιο εύκολα τις οικογενειακές προφορικές εξιστορήσεις, που τόσο πολύ διαφέρουν από στόμα σε στόμα, από άντρα σε γυναίκα, από δωμάτιο σε δωμάτιο, από εποχή σε εποχή. Βρέθηκα στους τόπους, όπου σε ποικίλους χρόνους και σε καιρούς δύσκολους είχαν ζήσει: ιστορικά χωριά της Κρήτης, προπολεμική Βιέννη και Μπορντό,
Αθήνα, Ηράκλειο κι άλλους ακόμη. Τόπους-σκηνικά, αφού ανέκαθεν η οικογένεια είναι ο βΒαθύς εκρηκτικός πυρήνας κάθε δράματος στη ζωή, στην τέχνη. Σ' αυτά τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια αμφισβητώ, επινοώ, κατανοώ, εικάζω, σαρκάζω, και μάλλον συγχωρώ. Στο κάτω-κάτω οι γονείς είναι ο ένας μόνο από τους πολλούς καθρέφτες της αυτογνωσίας μας, ίσως ο πιο σκληρός αλλά και τρυφερός καθρέφτης.