Νεοκλής Γαλανόπουλος

 

Ο Νεοκλής Γαλανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται ως δικηγόρος. Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα, ένα βιβλίο με νουβέλες, καθώς και διηγήματα ενταγμένα σε συλλογικούς τόμους με αστυνομικές και νουάρ ιστορίες.

Είναι ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ).

Μετά το έργο του «Ο ιδανικός ντετέκτιβ» που κυκλοφόρησε το 2018, φέτος το καλοκαίρι και πάλι από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφόρησε το «ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ» και αυτό είναι η αφορμή για την συνέντευξη που ακολουθεί και που πρόθυμα μας παραχώρησε ο συγγραφέας για το Fractal.gr.

-Το «Βάσει σχεδίου» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Παράλληλα, είστε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και εργάζεστε ως δικηγόρος. Η επαγγελματική σας ιδιότητα σε ποιο βαθμό επηρέασε την επιλογή σας στο λογοτεχνικό μυθιστόρημα;

Το στυλ της γραφής ή τη γλώσσα, ενδεχομένως να τα επηρέασε, εν μέρει, την επιλογή όμως του «είδους» καθόλου. Δεν ήταν η δικηγορία που με έκανε να στραφώ στην αστυνομική λογοτεχνία, αλλά τα αστυνομικά αναγνώσματα που με είχαν κερδίσει ως αναγνώστη, πολύ πριν γίνω δικηγόρος και μου είχαν γεννήσει την επιθυμία να «γράψω κι εγώ κάποτε», αναγνώσματα τα οποία, πρέπει να διευκρινίσω, ελάχιστη σχέση έχουν με τις ποινικές υποθέσεις του «πραγματικού κόσμου». Αυτό ακριβώς τα κάνει τόσο ελκυστικά – σε αντίθεση με τις δικογραφίες!

 

-Ο Βαγγέλης Διαλυνάς, ο ήρωάς σας είναι ένας απόστρατος ταξίαρχος της αστυνομίας που εργάζεται πλέον ως ιδιωτικός ερευνητής. Είναι ένας ήρωας που ενδεχομένως θα δούμε ξανά και σε επόμενο μυθιστόρημά σας;

Ο Βαγγέλης Διαλυνάς είναι ένας ήρωας «κομμένος και ραμμένος» στα μέτρα του «Βάσει σχεδίου». Μου είναι πολύ δύσκολο να τον φανταστώ πρωταγωνιστή σε άλλη ιστορία, μιας και η συγκεκριμένη ιστορία δεν αφορά μόνο μυστήρια αστυνομικού τύπου, αλλά και τα μυστήρια που κρύβονται στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν είναι, απλώς, «μία υπόθεση» ή, έστω, «η πρώτη υπόθεση» του ντετέκτιβ Διαλυνά: ξεκινάει, κανονικά, ως υπόθεση επαγγελματική, όπως όλες οι άλλες, και ξαφνικά, για κάποιον λόγο που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος, γίνεται προσωπική. Σε αυτό το προσωπικό στοιχείο έγκειται, κατ’ εμέ, το ενδιαφέρον της και η μοναδικότητά της.

 

-Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να τεκμηριωθεί η πλοκή ενός noir μυθιστορήματος, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη;

Το ενδιαφέρον του αναγνώστη, κρίνοντας από τον εαυτό μου, διατηρείται αμείωτο όταν ο συγγραφέας οργανώνει έτσι την πλοκή, ώστε οι αποκαλύψεις να γίνονται βαθμιαία, από τη λιγότερο σημαντική προς την περισσότερο σημαντική, και – το πιο δύσκολο απ’ όλα – κάθε αποκάλυψη να μην προκύπτει ως λογική συνέπεια της αμέσως προηγούμενής της, αλλά να μεσολαβεί κάποια ανατροπή, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μην μπορεί να «μαντέψει» πού τον οδηγεί ο συγγραφέας. Να νιώσει «χαμένος στο διάστημα (του βιβλίου)», αυτή είναι η συναρπαστικότερη αίσθηση, κατ’ εμέ, που μπορεί να προσφέρει στον αναγνώστη της η αστυνομική λογοτεχνία και η μεγαλύτερη φιλοδοξία του συγγραφέα που την υπηρετεί.

 

-Πώς βλέπετε το μέλλον της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα; Θα μπορούσε ενδεχομένως να δημιουργηθεί μια «σχολή» αστυνομικής λογοτεχνίας, ανάλογη με τη σκανδιναβική και να φτάσει έτσι το ελληνικό αστυνομικό βιβλίο παντού;

Για να δημιουργηθεί «σχολή» θα πρέπει τα βιβλία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας να αποκτήσουν, λίγο-πολύ, τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά. Η εμπειρία ή, μάλλον, η Ιστορία δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον να επιτευχθεί εδώ, λόγω ιδιοσυγκρασίας· οι Έλληνες ρέπουμε προς την ανομοιομορφία. Είμαστε ατομιστές. Ποιος έχει τόσο κύρος ώστε να «επιβάλει» κοινά – δήθεν – χαρακτηριστικά; Κανείς. Δεν υπάρχουν «Πατριάρχες», για να το πω έτσι, στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία· οι πάντες είναι υπό αμφισβήτηση. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι η ανυπαρξία συγκεκριμένης «σχολής» είναι ο πρώτιστος λόγος για τον οποίο το «ελληνικό αστυνομικό βιβλίο δεν φτάνει παντού». Η δημιουργία διακριτής «σχολής» είναι, απλώς, ένα από τα τόσα εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει το μάρκετινγκ. Σε μια χώρα χωρίς (κεντρικά) οργανωμένο μάρκετινγκ, τι συζητούμε;

 

–Πόσο καιρό χρειαστήκατε για να ολοκληρωθεί το βιβλίο αυτό και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του;

Γύρω στα τρία χρόνια, με μεγάλα διαλείμματα, όχι λόγω συγγραφικής δυσπραγίας ή οκνηρίας, αλλά λόγω φόρτου βιοποριστικής εργασίας. Τα πιο δύσκολα σημεία αποδείχθηκαν οι δύο εκτενείς συζητήσεις των δύο βασικών πρωταγωνιστών, του ντετέκτιβ Βαγγέλη Διαλυνά και του κεντρικού προσώπου της υπό έρευνα υπόθεσης, Ελευθερίας Μώρου.

 

-Η Ελευθερία Μώρου είναι μια ηρωίδα η οποία ζει σε μια έπαυλη στην Κηφισιά και όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μοιάζει «βγαλμένη από μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή». Έχετε επηρεαστεί από τον συγκεκριμένο συγγραφέα;

Έχω επηρεαστεί από τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές του έργου του (τις οποίες παρακολούθησα, όπως όλοι οι έφηβοι της δεκαετίας του ’80, στην τηλεόραση). Δεν μπορώ, λόγου χάρη, να ξεχάσω πόσο δυνατή εντύπωση μου είχαν κάνει τα σήριαλ «Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη» και «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» καθώς και η ταινία «Έγκλημα στο Κολωνάκι». Ήταν η πρώτη επαφή μου με την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Ωστόσο, τα βιβλία του Μαρή που διάβασα αργότερα, δεν με κέρδισαν εξίσου, με εξαίρεση το «Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη».

 

-Ποιοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας σας ενδιαφέρουν περισσότερο και πιθανώς επηρεάζουν τη συγγραφική σας σκέψη;

Η γνωριμία, που εξελίχθηκε σε φιλία, με την εκλιπούσα συγγραφέα (και) αστυνομικής λογοτεχνίας Τιτίνα Δανέλλη και το έργο της, υπήρξε για μένα «αλλαγή παραδείγματος». Εκείνη μου έδειξε, με τα κείμενά της ότι το αστυνομικό δεν είναι, απλώς, ένας γρίφος, ένα διανοητικό μόνο παιχνίδι, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένα λογοτεχνικό παιχνίδι. Ότι το αστυνομικό ανήκει στη λογοτεχνία, όχι στα επιτραπέζια. Είναι (προσπαθεί/φιλοδοξεί να είναι) τέχνη, όχι ένα ανάγνωσμα για να περνάει η ώρα. Αυτός είναι τώρα ο προσανατολισμός μου και οι συγγραφείς που με ενδιαφέρουν, πλέον, είναι όσοι συνδυάζουν καλύτερα το πυκνό μυστήριο με τη συναρπαστική γραφή, τη διανοητική πρόκληση με την αισθητική απόλαυση, το Χάος της τεχνικής με το Νόημα της τέχνης.

 

-«Τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή (μπορεί και στην άλλη) είναι όπως τα πάρει κανείς», είναι η πρώτη φράση του βιβλίου σας. Πιστεύετε στη δύναμη της πρώτης φράσης σε ένα λογοτεχνικό έργο;

Φυσικά! Αν το έργο καταφέρει να εμπνεύσει «έρωτα με την πρώτη ματιά» στον αναγνώστη, είναι ό,τι καλύτερο για ένα συγγραφέα! Το δύσκολο όμως και το ουσιώδες, δεν είναι να γοητεύσεις τον αναγνώστη στην αρχή, αλλά να μην τον απογοητεύσεις μέχρι το τέλος!

“Η έρευνα για το ύποπτο θανατηφόρο τροχαίο, που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο απόστρατος ταξίαρχος της αστυνομίας και νυν δημοφιλής -λόγω τηλεόρασης- ιδιωτικός ντετέκτιβ Βαγγέλης Διαλυνάς, θα τον οδηγήσει στη νεαρή ζάπλουτη κληρονόμο Ελευθερία Μώρου, η οποία, αν και ιδιοκτήτρια-ένοικος μιας μεγαλοπρεπούς έπαυλης στην Κηφισιά, βγαλμένης λες από μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, δεν έχει -και ούτε θέλει να έχει- καμία σχέση με “αριστοκρατικά τζάκια”. Ο Διαλυνάς δεν θα αργήσει να διαπιστώσει ότι η απλή, προσηνής και μάλλον αιθεροβάμων δεσποινίς με τις καλλιτεχνικές τάσεις και φιλοδοξίες -καθώς και η επίζηλη περιουσία της, ασφαλώς- βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σκοτεινής υπόθεσης με περίεργα “δυστυχήματα”, οικογενειακά μυστικά και κακόβουλα ψέματα.

Το κλειδί του μυστηρίου, όμως, δεν είναι το μόνο κλειδί που κρατάει η Μώρου. Κρίνοντας από αρκετά δείγματα ασυνήθιστης για το χαρακτήρα του και αντίθετης προς τη φήμη του συμπεριφοράς του βετεράνου ντετέκτιβ, ήδη από τη μέρα της αρχικής γνωριμίας τους, θα έλεγε κανείς ότι η Μώρου κρατάει και το κλειδί της καρδιάς του…”