ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ

 

     Ο Αντώνης Μυλωνάκης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα, όπου και ζει. Μεγάλωσε γράφοντας ιστορίες για την αδερφή του, έχοντας πάντα την ίδια σαν κεντρική ηρωίδα. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο καθρέφτης και η προφητεία του Γκρέινορθ, 2017, γνώρισε ευρεία αποδοχή και βραβεύτηκε την ίδια χρονιά. Παράλληλα, γράφει ποίηση και διηγήματα, πολλά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο. Έως σήμερα έχει ολοκληρώσει τρία βιβλία.

   

   Φέτος τον Μάρτιο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το νέο του έργο με τίτλο ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ και ήταν η αφορμή για την πραγματικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί και που πρόθυμα μας παραχώρησε ο συγγραφέας.

 

1.   Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του Ιππόκαμπου και τι μεσολάβησε από τη σύλληψη της ιδέας έως την έκδοσή του από τις Εκδόσεις Καστανιώτη;

     Η σύλληψη της ιδέας ήρθε από μία συνέντευξη της Έλλης Λαμπέτη. Μιλούσε στη δημοσιογράφο για τη Φιλουμένα, τον ρόλο της, και εξηγούσε πως δεν είχε κλάψει ποτέ στη ζωή της ενώ το κάνει για πρώτη φορά στο τέλος της παράστασης. Άρχισε να εξηγεί το σωματικό πόνο που ένιωσε και η ίδια στην σκέψη των μαζεμένων για χρόνια δακρύων που βγήκαν επιτέλους μετά από καιρό. Με μάγεψε η περιγραφή της και αυτόματα με οδήγησε στην σκέψη, πώς θα ήταν ένας κόσμος που δεν θα μπορούσε να κλάψει κανείς;  Από αυτό το σημείο και μετά ακολουθούν δύο περίπου χρόνια σκληρής, καθημερινής δουλειάς πάνω από τον Ιππόκαμπο. Είναι ωραία όταν είσαι στο γραφείο σου και δουλεύεις, το δύσκολο έρχεται μετά. Όταν πρέπει να επικοινωνήσεις το έργο σου. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και πληθώρα έργων που καταφθάνουν στους εκδοτικούς. Θέλει αγώνα και ανεξάντλητή υπομονή και θα βρεθούν οι άνθρωποι που θα πιστέψουν σε αυτό που κάνεις και θα βοηθήσουν να το αποκτήσεις.

 

2.   Τι συναισθήματα σας δημιούργησε η συγγραφή του και πώς νιώθετε τώρα που το βλέπετε τυπωμένο να κοσμεί τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

     Όταν γράφω, επειδή πρέπει να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος, εγώ σαν Αντώνης, παύω να υπάρχω και αυτό με ξεκουράζει. Υπάρχω μέσα από τους ήρωες που γράφω. Πρέπει όλες μου οι αισθήσεις, ακόμα και το νευρικό μου σύστημα να είναι σε επιφυλακή, μην μου ξεφύγει καμία στιγμή και να αποτυπωθεί η σκηνή όπως ακριβώς την έχω στο μυαλό μου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου το γράψιμο. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτό. Από την άλλη, η στιγμή της έκδοσης είναι μια μαγική στιγμή, απόλυτης χαράς και ανακούφισης. Νιώθεις υπερήφανος για τον εαυτό σου, αλλά για μένα, το πιο ωραίο συναίσθημα έρχεται όταν λαμβάνω κάτι μεταμεσονύχτια μηνύματα από αγνώστους που μιλούν για το βιβλίο με αγάπη.

 

3.    Άλις Γούοντερ. Με ποια στοιχεία πλάσατε την κεντρική ηρωίδα του νέου σας βιβλίου.

     Η Άλις Γουόντερ είναι φτιαγμένη από αέρα και καθόλου χώμα. Έχει μια άγια προσέγγιση προς τα πράγματα και περιέργεια να ανακαλύψει τον κόσμο κάθε φορά από την αρχή. Το όνομα της προδίδει μια συσχέτιση με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που περίπου εκατόν εξήντα χρόνια μετά πατάει το πόδι της σε ένα τραυματικό κόσμο. Η ίδια όμως δεν το βλέπει. Όχι γιατί το επιλέγει, αλλά γιατί δεν έχει μάθει κάτι άλλο έξω από αυτό το περιβάλλον που ζει. Μόλις όμως εκτεθεί στις αναμνήσεις που κανονικά απαγορεύονται, θα γοητευτεί και θα τραβήξει τον δικό της δρόμο.

 

4.   Ο Ιππόκαμπος, είναι ένα βιβλίο φαντασίας, μια ιστορία για το πώς θα ήταν η ζωή δίχως αναμνήσεις. Χρειάζεται ο κόσμος να γνωρίζει το παρελθόν για να προχωρήσει στο μέλλον; Πώς θα ήταν μια κοινωνία χωρίς μνήμη;

     Όπως γράφω και στο βιβλίο, δεν θα ήταν ένας ωραίος κόσμος. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως αυτό που κρατάω από τα προηγούμενα χρόνια είναι οι αναμνήσεις. Αλλά όχι όποιες και όποιες. Οι αναμνήσεις με άλλους ανθρώπους. Τους φίλους, τους συγγενείς, τις αγάπες τις μεγάλες, τις μικρές. Νομίζω πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι οι άνθρωποι. Και χρειάζεται μεγάλος αγώνας να τους κρατήσεις κοντά. Σε παγκόσμιο τώρα, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Το παρελθόν είναι η γραπτή ευκαιρία μας να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

 

5.   Πιστεύετε ότι μια περιπέτεια που αναφέρεται σε αυτό το θέμα είναι ένας καλός τρόπος για να μιλήσει κανείς για θέματα που απασχολούν διαχρονικά τον κόσμο;

     Πιστεύω στις τραβηχτικές ιστορίες. Αυτές που σε μαγνητίζουν, σε κρατούν καθηλωμένο, που ξενυχτάς για χατίρι τους. Για τον κάθε ένα αναγνώστη είναι κάτι διαφορετικό. Όμως οφείλει ο συγγραφέας μέσα από το κάθε είδος που υπηρετεί, όποιο κι αν είναι αυτό,  να περάσει το μήνυμα που θέλει και ο παραλήπτης να το κατανοήσει.

 

6.   Ξέρατε από την αρχή της συγγραφής ότι αυτός θα είναι ο τίτλος του και για ποιον λόγο τελικά τον επιλέξατε;

     Είχα φτιάξει έναν λεπτομερή σκελετό το βιβλίου πριν ξεκινήσω να το γράφω. Αυτό περιλάμβανε τον τίτλο, το τέλος του βιβλίου και όλες τις σκηνές. Ο τίτλος «Ιππόκαμπος» δεν αναφέρεται στον θαλάσσιο οργανισμό, αλλά στην δομή μέσα στο ανθρώπινο εγκέφαλο που συμμετέχει στην δημιουργία νέων αναμνήσεων. Ήταν ακριβώς το θέμα του βιβλίου!

 

7.   Ο Ιππόκαμπος είναι μια μελλοντολογική ιστορία για την υποταγή με οικολογικές προεκτάσεις. Η ακτινοβολία γίνεται η ταφόπετρα των συναισθημάτων και οι άνθρωποι αποστερούνται το δικαίωμα στη μνήμη και εν τέλει στις συναισθηματικές παραμέτρους που έχει στη ζωή του. Πιστεύετε ότι η σημερινή εποχή είναι πιο κοντά από ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση;

     Πιστεύω πως οδεύουμε προς τα εκεί κάθε μέρα και περισσότερο. Το πιο τρομακτικό δε από όλα είναι η αποστασιοποιημένη πια θέση μας σε αποτρόπαια πράγματα. Σαν να κουραστήκαμε, σαν να ξεχνάμε πολύ γρήγορα  ή σαν να τα συνηθίσαμε και να μην μας ενοχλούν πια. Η κατάσταση αυτή εν τέλει δημιουργεί ένα αφιλόξενο περιβάλλον και πολλοί άνθρωποι, ειδικά κάποιοι με παραπάνω ευαισθησία, απλά δεν θέλουν να ακολουθήσουν και απομονώνονται. Είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει γιατί δεν αργεί να μετατραπεί σε μαύρη τρύπα.

 

8.   Είναι η αλληγορία ένας έξυπνος τρόπος για να μιλήσει ένας συγγραφέας για τις πιθανές παθογένειες των κοινωνιών και για διαχρονικά θέματα που απασχολούν τον κόσμο;

     Η αλληγορία είναι ένα γοητευτικός τρόπος να μιλήσει ένας συγγραφέας κι η γοητεία του έγκειται στο ότι έχει πολλαπλές αναγνώσεις και διαστάσεις. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να διαβάσουν το ίδιο πράγμα και ο καθένας να αντιληφθεί διαφορετικά Ο καθένας θα αναγνωρίσει την δική του παθογένεια και αυτή θα προσπαθήσει να πολεμήσει. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για μένα, αλλά όπως επίσης έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και μια καλογραμμένη, ωμή σκηνή ρεαλισμού. Τις απολαμβάνω εξίσου.

 

9.   Πως θα παρουσιάζατε εσείς το βιβλίο σας στο αναγνωστικό κοινό; Τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης από αυτό, κλείνοντας την τελευταία σελίδα του;

     Θα ήθελα να αγαπήσει την Άλις και στο τέλος, όταν κλείσει το βιβλίο στην ποδιά του, να νιώσει λύτρωση και να χαμογελάσει.

 

10.                 Φοβάστε τον άνθρωπο και την ανθρωπιά σε ένα τέτοιο εφιαλτικό μέλλον;

     Πολύ. Γράφω στο βιβλίο, πως σε αυτή την Νέα Εποχή, επειδή σχεδόν όλα κατέρρευσαν μαζί και γρήγορα, αναγκάστηκαν να γράψουν νέους νόμους, πολύ λίγους σε αριθμό, που κατά βάση ζητούσαν από τον άνθρωπο να παραμείνει άνθρωπος. Τίποτα άλλο. Όμως δεν είναι απλό. Αν μείνουμε ενωμένοι θα τα καταφέρουμε, έτσι πιστεύω. Άλλωστε έχουμε όλοι κάτι κοινό: ζούμε όλοι την ίδια περίοδο του χρόνου. Ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει αυτή η σύσταση ανθρώπων που υπάρχει τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις. Σε εκατό χρόνια θα είναι όλοι άλλοι! Αυτό κατά κάποιο τρόπο μας κάνει αδέρφια. Αδέρφια που πρέπει να προσέχουμε ο ένας τον άλλον.

 

11.                 Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας πείτε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια; 

     Τώρα θα αφοσιωθώ στην προώθηση του Ιππόκαμπου. Θέλω να μοιραστώ την ιστορία της Άλις με τον κόσμο, μέσα από παρουσιάσεις, συνεντεύξεις, στο δρόμο, με μηνύματα.

Έπειτα έχει δρομολογηθεί ένα βιβλίο για τα παιδιά ηλικίας 8-11. Πρόκειται για μια αστεία και τρομακτική ιστορία μαζί που έγραψα για τα ανίψια μου, Κωνσταντίνο και Μαργαρίτα. Από τον τρόπο που μου ζήτησαν την συνέχεια είναι μάλλον καλή! Έπειτα θα ακολουθήσουν άλλα βιβλία μου για ενήλικες και ένα ακόμα που είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ μου μέχρι στιγμής.

     «Η Γη δέχεται την εισβολή μιας απόκοσμης ακτινοβολίας που μεταλλάσσει τα ψυχικά δάκρυα σε τοξικά. Όποιος κλαίει από έντονη χαρά ή λύπη χάνει τα μάτια του. Κλονίζονται όλες οι θεμελιώδεις αρχές και τελικά καταρρέουν, ενώ όσοι άνθρωποι απομένουν αντιμετωπίζουν τις μνήμες ως πιθανή απειλή και ζουν απομονωμένοι.

Η Άλις Γούοντερ, ένα κορίτσι που γεννήθηκε μετά την ακτινοβολία, ταξιδεύει με ανυπομονησία για τη Φυλακή - το ασφαλέστερο μέρος στη Νέα Εποχή. Οφείλει όμως να κάνει πρώτα μια στάση για την κηδεία μιας άγνωστης γυναίκας, της μαμάς της. Στο τρένο συναντάει έναν μυστηριώδη άντρα, τον Άλμπερτ, ο οποίος της αποκαλύπτει πως γνώριζε τη μητέρα της από παιδί και της προτείνει να μοιραστεί μια παλιά, κοινή ανάμνησή τους. Η Άλις, αν και απαγορεύεται αυστηρά από τον νόμο, υποκύπτει στον πειρασμό και δέχεται. Πριν το καταλάβει, ένας άλλος, καλύτερος, κόσμος φανερώνεται μπροστά στα μάτια της. Μένει έκθαμβη, αλλά πολύ σύντομα συνειδητοποιεί πως κινδυνεύει... Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και την υποταγή. Μια ιστορία για το πώς θα ήταν η ζωή δίχως αναμνήσεις.»