Donato Carrisi «Ο υποβολέας», Μετάφραση: Μαρία Οικονομίδου, εκδ. Πατάκη

 

     O υποβολέας είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Ντονάτο Καρρίζι, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη τον Φεβρουάριο σε μετάφραση Μαρίας Οικονομίδου, και το ντεμπούτο του Καρρίζι δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.

     Πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ με εξαιρετική γραφή και συναρπαστική πλοκή.  Όπως και στο  βιβλίο του Η υπόθεση του κακού (του οποίου είναι το prequel), απόλυτη πρωταγωνίστρια είναι η Μίλα Βάσκες, ειδική πράκτορας σε υποθέσεις παιδιών τα οποία έχουν εξαφανιστεί. Η Μίλα είναι μια ευαίσθητη και δυνατή γυναίκα. Μια πεισματάρα, έξυπνη και διαισθητική ηρωίδα.

     Τη συμβουλή της Βάσκες ζητά η ειδική ομάδα που ασχολείται με την απαγωγή έξι κοριτσιών από τα οποία αρχικά βρίσκεται μόνο το αριστερό τους χέρι. Σταδιακά, το ένα μετά το άλλο, πέντε από τα πτώματα των μικρών κοριτσιών βρίσκονται από τις αρχές και από τις τοποθεσίες τους. Φαίνεται ότι ο κατά συρροή δολοφόνος παίζει κυνήγι θησαυρού με τους ανακριτές καθώς τα μέρη όπου αφήνει τα πτώματα δεν είναι τυχαία. Είναι τοποθεσίες οι οποίες κρύβουν άλλα, εξίσου αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν μείνει ατιμώρητα.

     [… Κάθε δολοφόνος έχει ένα «σχέδιο», μια συγκεκριμένη μορφή που του εξασφαλίζει ικανοποίηση, περηφάνια. Το πιο δύσκολο καθήκον είναι καταλάβεις ποια είναι η οπτική του. Γι’ αυτό ήταν εκεί ο Γκόραν. Γι’ αυτό τον είχαν φωνάξει. Για να απωθήσει εκείνο το ανεξήγητο κακό κάπου ανάμεσα στις καθησυχαστικές έννοιες της επιστήμης του. Εκείνη τη στιγμή, ένας τεχνικός με λευκή στολή τους πλησίασε και μίλησε κατευθείαν στον αρχιεπιθεωρητή με μια μπερδεμένη έκφραση στο πρόσωπο. «Κύριε Ρος, υπάρχει ένα πρόβλημα… τα χέρια τώρα είναι έξι»…]

     Μόνο το σώμα του έκτου κοριτσιού που απήχθη δεν έχει βρεθεί και σύντομα θα γίνει κατανοητό ότι είναι ακόμα ζωντανό. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει μια μάχη ενάντια στον χρόνο για την Μίλα και τους συναδέλφους της, προκειμένου να ανακαλυφθεί η ταυτότητά της και να εντοπιστεί πριν ο κατά συρροή δολοφόνος αποφασίσει να τη σκοτώσει. Καθώς ο αγώνας της Μίλα εντείνεται, η ίδια θα βρει κάποιες απαντήσεις στα γεγονότα της παιδικής της ηλικίας που επηρέασαν την ικανότητά της να σχετίζεται με τους άλλους και τον αυτοτραυματισμό που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει την ασχήμια των γεγονότων στα οποία εμπλέκεται, σαν να ήταν ένας τρόπος να εξιλεωθεί.

     Το μοτίβο των ερευνών φαίνεται να ξετυλίγεται χάρη στον ιδιαίτερο δεσμό που αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα σε εκείνη και τον Δρ Γκόραν Γκάβιλα που συμμετέχει στην έρευνα ως εγκληματολόγος. Οι δυο τους, από την πρώτη τους συνάντηση, συντονίζονται και η διαίσθησή τους τους κάνει να μοιράζονται κοινές εμπειρίες.

     Ο Δρ Γκαβίλα προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο τις έρευνες, τις αντιμετωπίζει με φαινομενική ηρεμία ακόμα και όταν αντιμετωπίζει φρικτές σκηνές εγκλήματος και εξανθρωπίζει τον δολοφόνο μέχρι να νιώσει την ανάγκη να του βρει ένα όνομα.

     […Η Μίλα έμεινε ακίνητη, με τις αισθήσεις της σε επιφυλακή. Έπειτα ο ξερός κρότος ενός πυροβολισμού, ένας γδούπος και οι νότες που έβγαιναν ασυνάρτητες υπό το βάρος του δασκάλου μουσικής που σωριαζόταν πάνω στα πλήκτρα. Η Μίλα συνέχισε να ανεβαίνει πιο γρήγορα. Δεν μπορούσε να είναι σίγουρη ότι δεν επρόκειτο για άλλη μια παγίδα. Η σκάλα έστριβε και το πλατύσκαλο εκτεινόταν σε έναν στενό διάδρομο καλυμμένο με χοντρή μοκέτα. Στο βάθος, ένα παράθυρο. Μπροστά της, ένα ανθρώπινο σώμα. Εύθραυστο, λεπτό, κόντρα στο φως: με τα πόδια ανεβασμένα σε μια καρέκλα, τον λαιμό και τα χέρια τεντωμένα προς μια θηλιά που κρεμόταν απ’ το ταβάνι. Η Μίλα την είδε, ενώ προσπαθούσε να βάλει το κεφάλι της σ’ εκείνο το σκοινί, και ούρλιαξε. Την είδε κι εκείνη και προσπάθησε να κάνει πιο γρήγορα. Γιατί έτσι της είχε πει αυτός, αυτό της είχε μάθει…]

     Η πλοκή είναι γεμάτη από μικρότερες ιστορίες, αλλά η ικανότητα του συγγραφέα διασφαλίζει ότι αυτό δεν συνεπάγεται πάρα πολλούς ή μπερδεμένους χαρακτήρες, αφού ο Καρρίζι κρατά μικρή την ομάδα των χαρακτήρων που χρησιμοποιεί σοφά και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διαφανεί μέχρι το τέλος ποιος είναι ο «κακός». Σε αυτό ο Καρρίζι αποδεικνύεται επίσης βαθύς γνώστης των εγκληματικών αποχρώσεων του ανθρώπινου μυαλού.

     Κοινό στοιχείο του συγκεκριμένου μυθιστορήματος με το Η υπόθεση του κακού είναι η παντελής έλλειψη ιστορικών αλλά και γεωγραφικών πλαισίων που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας. Έτσι κάνει τον αναγνώστη να επικεντρωθεί στην άβυσσο της ανθρώπινης σκληρότητας και μόνο, σε μια ζοφερή, σκοτεινή ατμόσφαιρα όπου κάθε χαρακτήρας πρέπει να αντιμετωπίσει σκιές του παρελθόντος του.

     Το θέμα της απαγωγής μικρών κοριτσιών και η μελέτη των κατά συρροή δολοφόνων καθηλώνουν τον αναγνώστη.  Η γραφή είναι καθαρή και πιεστική, η αφήγηση συναρπαστική, ένα κρεσέντο μυστηρίου και αγωνίας σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, ένα θρίλερ συναρπαστικό γεμάτο ανατροπές και οι σχεδόν εξακόσιες σελίδες μπορούν να διαβαστούν με μια ανάσα μέχρι το απρόσμενο φινάλε του έργου.