ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ, ΑΧ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΣΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

     Χαρισματικός, επικοινωνιακός και άκρως επιδραστικός ο Ανδρέας Κονάνος αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας σε έναν κόσμο που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ πρότυπα . Τα βίντεό του τα παρακολουθούν πάρα πολλά άτομα και οι ιδέες του επηρεάζουν τους νέους και γενικά τους ανθρώπους που τον ακολουθούν για χρόνια. Ο ίδιος παραμένει πάντα ένας αξιαγάπητος άνθρωπος στον κόσμο που τον ακολουθεί πιστά και ενστερνίζεται τις απόψεις του. Με καταγωγή από τα Ιωάννινα γεννήθηκε στο Μόναχο το 1970 και ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία επτά ετών. Τελείωσε το κλασικό λύκειο και σπούδασε Θεολογία και Σύμβουλος Διατροφής. Το 1999 έγινε κληρικός και δίδαξε για 20 χρόνια ως καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει ταξιδέψει σε Ελλάδα, Κύπρο και Αμερική δίνοντας διαλέξεις και ευαισθητοποιώντας τους ανθρώπους σε θέματα ψυχολογίας. Σήμερα ασχολείται με την ψυχολογία των νέων, «διαβάζει γράφει και ακούει καθημερινά προβλήματα», όπως ο ίδιος λέει. Παρ’ όλο που ετοιμάζει τις διαλέξεις του σχολαστικά με σχεδιαγράμματα προτιμά τελικά να μιλάει από καρδιάς, καθώς γνωρίζει ότι η ζεστασιά που εκπέμπουν τα λόγια του έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην συνείδηση των ακροατών του. Έως τώρα έχουν κυκλοφορήσει επτά βιβλία του. Το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ με τον τίτλο: «Αχ, αυτό το άγχος σου» στάθηκε η αφορμή για μια εκ βαθέων συνέντευξη την οποία με μεγάλη προθυμία μάς παραχώρησε. Είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του για το νέο του βιβλίο, για το άγχος και την αγάπη μα και τη διαχείριση του άγχους και να γνωρίσουμε καλύτερα γιατί ο λόγος του είναι τόσο σημαντικός και προσιτός.

Τον ευχαριστούμε θερμά για όλα.

     “Όταν νιώσεις την αγάπη, γεμίζει η ψυχή σου σιγουριά, ενώ το άγχος λιώνει. Έτσι εύχομαι να ’ναι το σπίτι σου: ένα περιβάλλον κατανόησης κι αγάπης, όπου θα αισθάνεσαι μεγάλη χαλάρωση. Και το παιδί σου έτσι να το μεγαλώσεις, με χορταστική αγάπη, για να ντυθεί με δύναμη και να βγει στη ζωή με θάρρος”

 

1)   Γεννηθήκατε στο Μόναχο, σπουδάσατε Θεολογία, διδάξατε, γίνατε σύμβουλος διατροφής και γίνατε κληρικός. Ταξιδεύετε πολύ, γράφετε πολύ και στις ομιλίες σας ξεχνάτε τα σχεδιαγράμματα και μιλάτε από καρδιάς. Ποια ιδιότητά σας πιστεύετε ότι είναι αυτή που τελικά σας γέμισε περισσότερο και γιατί;

     Όταν είμαι συντονισμένος με την αλήθεια μου, ό, τι κι αν κάνω, με γεμίζει χαρά και πληρότητα. Όσα έκανα και κάνω ως τώρα στη ζωή μου, προσπαθώ να τα κάνω καλά, να τα ζω, να το προσπαθώ τουλάχιστο. Όταν δεν το πετυχαίνω, πλήττω, κουράζομαι, βαριέμαι τα πάντα. Αυτό είναι και το σημάδι ότι κάπου το χάνω. Όταν λαμβάνω τέτοια σημάδια - ατονία στο κορμί και απροθυμία στην ψυχή- ψάχνομαι, και κάνω κάτι ώστε να το αλλάξω και να έρθω πάλι σε ευθυγράμμιση με τον πυρήνα μου. Τότε, παίρνω τα πάνω μου, ανασταίνομαι,  χαίρομαι πάλι και ζω με νόημα και σκοπό.

 

2)   Το νέο σας βιβλίο εστιάζεται στο άγχος. Αυτό που τελικά συρρικνώνει την ανάσα, όπως γράφετε. Θα μπορούσε το άγχος ωστόσο να παίξει δημιουργικό ρόλο στη ζωή ενός ανθρώπου;

     Ναι, εσείς μιλάτε για το δημιουργικό άγχος. Αυτή την ένταση που κρατά τεταμένη την προσοχή κι εγρήγορσή μας, ώστε να δρούμε με φόρα και έμπνευση. Το λεγόμενο “δημιουργικό” άγχος. Το άγχος που μας βλάπτει είναι μόνο το παθολογικό, αυτό που συνδυάζεται με τρελό φόβο, αγωνία, αίσθηση πανικού και ταραχή. Στο τέλος, ίσως πετυχαίνεις τους στόχους σου, μα εν τω μεταξύ έχεις αρρωστήσει, έχεις γεράσει πριν την ώρα σου, διέλυσες το νευρικό σου σύστημα, εμφάνισες ρυτίδες, πονάς. Είναι κρίμα να σπαταλιέται η ζωή με “υψηλούς” στόχους που μας κάνουν, στην τελική, να χάνουμε την ομορφιά της ζωής.

 

3)   Στο βιβλίο σας επιλέγετε να μιλάτε στο δεύτερο πρόσωπο σαν να έχετε μπροστά σας κάποιον και του απευθύνεστε. Είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσετε με τον αναγνώστη μια προσωπική, πιο ζεστή σχέση και εν τέλει να περάσετε καλύτερα αυτό που θέλετε να του πείτε;

 

     Πάντα μιλάω με μια αφορμή που μου δίνει κάποια φίλη ή κάποιος φίλος, στην καθημερινή μου ζωή ή στο διαδίκτυο. Με ένα μήνυμα που θα μου στείλει, ένα τηλεφώνημα, μια συνάντηση στον δρόμο. Μου αρέσει αυτή η σχέση, να μιλάω στον συγκεκριμένο άνθρωπο που έχω απέναντί μου, να συνδεθώ μαζί του, όσο γίνεται. Κι επειδή τα θέματά μας  λίγο πολύ έχουν κοινή βάση - ανασφάλειες, φοβίες, μοναξιά, άγχη κλπ- γι’ αυτό τελικά ο καθένας νιώθει πως του μιλώ προσωπικά. “Σα να μιλάς σε μένα”, “σα να μιλάς για μένα”, “σα να με ξέρεις”, είναι φράσεις που ακούω συχνά. Νιώθω μεγάλη μου τιμή που οι άνθρωποι με εμπιστεύονται και μοιράζονται τόσο μεγάλες αλήθειες τους. Αυτό γεννά μέσα μου ένα δέος και με κάνει να τους μιλώ έτσι, αρχίζοντας με το “αγαπητέ μου φίλε, καλή μου φίλη, άκου…”

 

4)   “Όλοι οι φόβοι της ζωής μας φεύγουν όταν στα βάθη της ψυχής μας νιώσουμε αγάπη. Οικογενειακή, διαπροσωπική, θεϊκή”. Αντίδοτο στο άγχος η αγάπη. Είναι η αγάπη ο μόνος δρόμος για να ανακτήσει ο άνθρωπος την ανθρωπιά του και την ισορροπία του;

     Είμαστε πλασμένοι από αγάπη. Όταν τη νιώθουμε, ανθίζουμε, ηρεμούμε, κοιμόμαστε ήρεμα, νιώθουμε χαρά. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, διότι κάποια στιγμή πληγωθήκαμε. Διστάζουμε, διότι δεν αγαπηθήκαμε πολύ όταν ήμασταν παιδιά. Αμφιβάλλουμε, διότι δεν αγαπάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, τον μαστιγώνουμε όλη μέρα με ενοχές, τύψεις και απαξίωση. Αν δεν έχεις χορτάσει, πώς να δώσεις; Πού να βρεις, ώστε να δώσεις κι αλλού, αν το δικό σου δοχείο είναι άδειο, σαν έρημη γη; Δεν είναι εγωισμός η αυτοαγάπη. Είναι η επιστροφή σ’ αυτή τη θηλή, απ’ την οποία γρήγορα και βιαστικά μας απέκοψαν. Μόνο αν έχω μια καλή αυτοεικόνα κι εκτίμηση του εαυτού μου, θα σεβαστώ και την κάθε αδερφή, τον κάθε αδερφό μου. Είμαι αστέρι. Είσαι αστέρι. Όλοι είμαστε. Αυτή η επίγνωση φέρνει δόξα, χαρά, μα και ευθύνη, άνοιγμα, μοίρασμα κι ενότητα. Το ξέρω πως τώρα λέω θεωρίες. Εσύ που τα διαβάζεις όμως τώρα, τα ζεις στις πλατείες, στα μπαράκια, στο δρόμο, στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιό σου.

 

5)   Τι θα συμβουλεύατε τους νέους γονείς που αντιμετωπίζει άγχος το παιδί τους. Πώς θα μπορέσουν να το διαχειριστούν και να το βοηθήσουν;

     Η πιο μεγάλη βοήθεια είναι να αφήσουν το παιδί τους ήσυχο! Από την όποια “τρέλα” τους, τα διάφορα ψυχολογικά τους, τις εμμονές και τον καταναγκασμό τους, το χειρισμό και τη χειραγώγηση. Γίνεται; Όχι! Πολύ δύσκολο να μη θες το παιδί σου ως προέκτασή σου. Προϋποθέτει αρμονικές συζυγικές σχέσεις, καλή επαφή με τον εαυτό σου, να πατάς στα πόδια σου, να νιώθεις την αξία και ασφάλειά σου, χωρίς να θες να ελέγχεις τη ζωή των άλλων. Το παιδί θέλει δυναμικούς και ήρεμους γονείς, ερωτευμένους μεταξύ τους. Αν ακούει τον πατέρα του να λέει συχνά τη γυναίκα του “αγάπη μου”, αυτομάτως η ψυχή του παιδιού δέχεται θεραπευτικά κύματα που του γιατρεύουν αόρατα τα άγχη. Αν όμως ακούει φασαρίες, ένταση και διάφορα “γαλλικά”, η τρυφερή ψυχή του πονά και διαλύεται. Όσο ο γονιός βοηθά τον εαυτό του, τόσο βοηθά και τον παιδί του. Ό, τι είσαι, καθρεφτίζεται. Δεν χρειάζονται κηρύγματα, μα βιώματα. Η ενέργεια της ειρήνης και ζεστασιάς σας, θα απλώνεται παντού. Τα ώριμα πεπόνια προδίδονται από την μυρωδιά τους, σου σπαν τη μύτη. Αν είσαι μια “γλύκα”, θα το νιώσει το παιδί και θα έρθει να σε βρει, να ακουμπήσει επάνω σου. Αν βγάζεις πίκρα και ξινίλα, απωθείς. Κι ας έχεις τον τίτλο του γονιού. Δεν αρκεί.

 

6)   Το άγχος είναι ο αόρατος εχθρός, ένας εχθρός που κατατρώει την ψυχή. Η θρησκεία είναι ένας δρόμος να καταλαγιάσει και να ηρεμήσει ο άνθρωπος;

     Εξαρτάται. Η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει, μπορεί και να ζημιώσει, αν οδηγήσει σε φανατισμό, εμμονές, τύψεις, φοβίες και συντηρητισμό. Η σχέση με τον αληθινό Θεό ξεπερνά τους τύπους των θρησκειών. Πάντως, σαφώς, όταν ο άνθρωπος στραφεί έξω απ’ το άτομό του και νιώσει ότι έχει έναν Πατέρα με καρδιά μητέρας, και αισθανθεί την ευρυχωρία μιας θείας Αγάπης, το μεγαλείο της θείας Καθοδήγησης και την ασφάλεια μιας Ουράνιας Προστασίας, σίγουρα θα γαληνέψει, θα εμπιστευτεί, θα ηρεμήσει, θα νιώσει δύναμη. Όλα αυτά δεν γίνονται όμως μαγικά. Θέλουν διαρκή εσωτερικό αγώνα και συχνή τροφοδοσία, ώστε να μη σβήσει η φλόγα. Αλλιώς οι άνθρωποι χάνονται, βλέπουν παντού γύρω τους εχθρούς και το ρίχνουν σε “ιερούς πολέμους”, λόγω μισαλλοδοξίας και σύγχυσης. Αγαπώ τον Χριστό, μα με τρομάζουν οι πιστοί Του, είχε πει ο Γκάντι.

 

7)   Πόσο βοηθούν τα ταξίδια του νου και της ψυχής αλλά και τα πραγματικά ταξίδια στον κόσμο να ανακαλύψει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να καταπολεμήσει το άγχος του;

     Τα ταξίδια του νου! Ωραία διατύπωση. Ο νους να κινηθεί, να ανοίξει, να ταξιδέψει, να ξεκολλήσει από αρρωστημένες πεποιθήσεις, λάθος αντιλήψεις, εμμονικές νοοτροπίες που τον βλάπτουν. Αυτό γίνεται ακόμα και σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι σου, εντελώς δωρεάν. Αρκεί να το θελήσεις, να το τολμήσεις. Να πεις “ας αλλάξω λίγο, μιας και σε μερικά πράγματα, σκέφτομαι λάθος. Έτσι έμαθα από παιδί, μα τελικά βλέπω ότι πολλά θέλουν αλλαγή και τροποποίηση”. Όταν τολμήσεις να κάνεις τέτοιες τομές και δεις φιλικά το άγνωστο, και βγεις από τις χρυσές σου νοητικές φυλακές, μόνο τότε θα ανοίξουν μπροστά σου νέοι ορίζοντες. Η απόδειξη ότι το πας καλά, θα είναι η ελευθερία που θα νιώσεις, αυτό το άνοιγμα της καρδιάς και η χαρά. Μα και το σώμα σου το ίδιο θα νιώσει καλύτερα! Το αποκορύφωμα της πιστοποίησης ότι κάτι άλλαξε μέσα σου θα είναι όταν έρθει το παιδί σου και σου πει ξαφνικά: Μαμά, μπαμπά, δεν ξέρω γιατί, μα τον τελευταίο καιρό σ’ αγαπώ πιο πολύ, κάτι άλλαξε μέσα σου, είσαι πιο ήρεμη, έγινες πιο συζητήσιμος, πιο δημοκρατικός, με ακούς, με σέβεσαι, δεν λες σε όλα “όχι!”. Είναι γιατί “ταξίδεψες”, άνθισες, άλλαξες, έγινες νέος άνθρωπος, μια νέα δημιουργία. Προσωπικά, όταν ταξιδεύω, νοητικά ή με το αεροπλάνο μακριά, αυτό θέλω: να αλλάζω, να διευρύνω το νου και την καρδιά μου, να αποδέχομαι την ποικιλία  παντού: σε ανθρώπους, τόπους, τρόπους, συνήθειες, και να νιώθω αυτή την παγκοσμιότητα να κυλά μέσα μου, σαν ενέργεια αναγέννησης.

 

8)   Πως βλέπετε τη σχέση των νέων σήμερα με την αγάπη στις διαπροσωπικές τους σχέσεις;

     Πολύ καλόψυχα είναι τα παιδιά. Ευγενικά, ευαίσθητα, δυνατά, έξυπνα. Μα και πονεμένα αρκετά. Με δύσκολα σπίτια. Κάποια πήραν πολλή αγάπη, κάποια μόνο σταγόνες. Αυτά είναι πιο δύσκολα. Διψούν για αναγνώριση και πέφτουν με τα μούτρα όπου βρουν. Αν δεν έχεις δει την ομορφιά της σχέσης στο σπίτι σου, είναι αναμενόμενο να κάνεις κι εσύ λάθη στις σχέσεις σου, να βγάζεις πίεση, χειρισμό, εγωισμό, πληγές, παρεξήγηση, χωρισμό κάθε λίγο. Τι να πω… Έχω στο νου μου υπέροχα παραδείγματα που ομορφαίνουν τον κόσμο μας. Γνωρίζω όμως και πληγωμένα παιδιά που βγάζουν τον θυμό τους στην κοινωνία και θέλουν να εκδικηθούν τους πάντες. Όταν περνάω απ’ την πλατεία Συντάγματος και βλέπω ένα σωρό νέα παιδιά στα σκαλιά, τα θαυμάζω, τους στέλνω νοερά την αγάπη μου και  θέλω να τους πω πόσο υπέροχα πλάσματα είναι, τι δυναμική κουβαλούν, πόση ελπίδα κι ομορφιά μπορούν να δώσουν στη γη μας. Τα παιδιά, είναι τα μόνα που δεν φταίνε. Όταν τους μιλώ, πάντα, μετά, βουρκώνω. Αν ακούσεις τις αληθινές ιστορίες τους, θα καταλάβεις τι εννοώ.

 

9)   Σε μια κοινωνία που ακροβατεί και υποφέρει οικονομικά πόσο εύκολο είναι τελικά να διαχειριστούμε το άγχος; Και πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει το άγχος όταν αυτό προκαλείται από εξωγενείς παράγοντες που ωστόσο τον επηρεάζουν, έστω και αν δεν είναι ο ίδιος και οι δικές του πράξεις η πηγή του άγχους του;

     Ήδη με τον ωραίο τρόπο που διατυπώσατε την ερώτηση φάνηκε ότι δεν υπάρχει εξωτερική ασφάλεια και σιγουριά. Αν αφεθούμε, θα μας πάρει το ποτάμι. Η κοινωνία, τα μέσα, οι ειδήσεις, ο τρόπος ζωής, μας εκπαιδεύουν στο άγχος, ρίχνουν λάδι και το φουντώνουν διαρκώς. Άρα, καλούμαστε σε μια εσωτερική αντίσταση και ανάληψη προσωπικής ευθύνης για την ατομική μας πορεία. Έξω δύσκολο, μα μέσα μας μπορούμε να βιώσουμε έναν μυστικό κήπο γαλήνης, δύναμης, εμψύχωσης και ενθουσιασμού. Το πώς νιώθω μέσα μου εγώ - ασχέτως τι γίνεται έξω μου- είναι κάτι που σε μεγάλο βαθμό μπορώ να ελέγξω, με βάση τις αντιλήψεις και πεποιθήσεις μου. Πολλοί περνούν οικονομικές δυσκολίες, μα αντιδρούν με πολύ ξεχωριστό τρόπο ο καθένας. Ένας, απελπίζεται και αρρωσταίνει. Ο άλλος - το ίδιο γεγονός!- το βλέπει πιο ψύχραιμα και λέει “είναι μια ευκαιρία να κάνω το καλύτερο που μπορώ, να ξεδιπλώσω τις ικανότητες και τα χαρίσματά μου, δεν θα το βάλω κάτω!”. Δυο αδέρφια είχαν δύσκολους γονείς, με πολλούς καυγάδες. Ο ένας αδερφός, έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Ο άλλος βρέθηκε στη φυλακή. Όταν τους ρώτησαν “μα πώς εξελίχτηκες έτσι;”, έδωσαν και οι δύο την ίδια απάντηση: Με τέτοιους γονείς που είχα, τι άλλο μπορούσα να κάνω; Άρα, έχουμε τη δύναμη της επιλογής, την προαίρεσή μας, το εσωτερικό μας “θέλω”, που μπορούμε κατευθύνουμε πάνω από δυσκολίες και σύννεφα. Χρειάζεται απόφαση, αντίσταση, θέληση και δράση. Να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Διότι, πράγματι, μπορούμε πολλά!

 

10)                 Θα περιμένουμε σύντομα ένα επόμενο βιβλίο σας παρόμοιας θεματολογίας;

     Κάθε μέρα εμπνέομαι για το νέο επόμενο βιβλίο μου, διαβάζοντας τα πιο ωραία βιβλία που ήδη κυκλοφορούν. Είναι τα μάτια όσων συναντώ, χωρίς να γράφω τίποτα εγώ. Αυτά τα κινούμενα βιβλία είναι το μυστικό μου. Προτεραιότητά μου είναι η αληθινή ζωή, το άφημα στη ροή των πραγμάτων, να ζω την κάθε στιγμή, όσο μπορώ. Συχνά ξεχνιέμαι, αγχώνομαι, ταράζομαι και φοβάμαι. Μετά, γυρίζω πάλι στη συχνότητα της γαλήνης και είμαι καλά. Στα μεσοδιαστήματα, όταν έχω έμπνευση, γράφω και τίποτα. Μα δεν το κάνω με αγωνία. Η αγωνία μου είναι αλλού: στην ίδια τη ζωή και στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν εκεί κάπως ισορροπώ, το γράψιμο  γίνεται εύκολο, το βιβλίο βγαίνει αβίαστα καθώς οι σελίδες κυλούν ξεκούραστα. Όταν μιλάς αληθινά, απ’ την καρδιά σου, απ’ τις πληγές και τα ορθοποδήματά σου, σίγουρα θα βρεις κι άλλες ειλικρινείς καρδιές να συναντηθείς, να μιλήσεις, να τα πείτε, να ενωθείτε. Πώς; Με μια κουβέντα στο δρόμο, ένα μήνυμα στο κινητό, μια συνέντευξη εδώ, ένα δάκρυ, ένα βιβλίο. Και όλο αυτό είναι υπέροχο. Συμφωνείτε, το ξέρω.