Η ΙΡΙΣ ΚΑΛΒΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

     Φιλοξενούμε σήμερα τη συγγραφέα Ίρις Καλβά με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της έργου με τίτλο «Γυάλινο Νυφικό» από τις Εκδόσεις BELL.

Η Ίρις Καλβά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κηφισιά. Η συγγραφή την κέρδισε πολύ νωρίς. Στα δεκατέσσερά της έγραψε το πρώτο της σενάριο, μια νεανική περιπέτεια φαντασίας µε κοινωνικές προεκτάσεις. Στα είκοσι είχε την πρώτη της εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή, όπου, εκτός από το σενάριο, την παρουσίαζε και έπαιζε και η ίδια, τις «Μαριονέτες» του Λάκη Αποστολίδη, και συνέχισε µε την εκπομπή «Άνθρωποι και κούκλες». Ακολούθησαν πολλές τηλεοπτικές σειρές, θεατρικά έργα και ταινίες. Το θεατρικό της έργο «Σήμα κινδύνου», µε θέμα τα ναρκωτικά, προτάθηκε από το Υπουργείο Παιδείας ως εξαίρετο και διδακτικό θέαμα για τα σχολεία. Ωστόσο οι σπουδές της (Νομική, Δραματική Σχολή –υπήρξε μαθήτρια του αείμνηστου Πέλου Κατσέλη–, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Τμήμα Κοινωνιολογίας) έγιναν αιτία να εργαστεί επί σειρά ετών σε διάφορες θέσεις, όπως υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων και Marketing, σύμβουλος σε όμιλο επιχειρήσεων –εργασίες που της έκλεβαν πολύ χρόνο και δεν μπορούσε να αφοσιωθεί στη συγγραφή όσο θα ήθελε.

     Την ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που ακολουθεί και που τόσο πρόθυμα μας παραχώρησε.

 

1)   Με δεδομένο ότι το έργο σας βασίζεται σε αληθινή ιστορία θέλαμε να σας ρωτήσουμε τι ήταν αυτό που σας έδωσε το έναυσμα για να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;

     Απ: Η έξαρση της κακοποίησης των γυναικών που φτάνει μέχρι και το θάνατο. Αφελώς θεωρούσα πως τέτοια φαινόμενα ανήκουν πλέον στο παρελθόν ή σε χώρες με μεσαιωνικές κουλτούρες. Ίσως και σε περιπτώσεις   βαριάς ψυχασθένειας. Ως συγγραφέας, ως γυναίκα, ως άνθρωπος,  δεν μπορούσα να μην συγκλονιστώ με αυτό το θέμα. Έψαξα, ρώτησα, έμαθα και παρατήρησα πως υπάρχουν πολλές μορφές κακοποίησης, μορφές μάλιστα που ως ένα σημείο να θεωρούνται και φυσιολογικές έως και αποδεκτές! Θυμηθείτε το ξύλο και τα… «εγκλήματα τιμής».

 

2)   Μπορεί η σύγχρονη γυναίκα να ανταπεξέλθει στη διαχρονικότητα των γυναικείων προβλημάτων τα οποία αναφέρετε στο έργο σας με περισσότερη επιτυχία ή μήπως τελικά η γυναίκα εξακολουθεί και στις μέρες μας να βιώνει την τραγικότητα των έμφυλων νοοτροπιών και διακρίσεων;

Απ: Δυστυχώς και στις μέρες μας η γυναίκα εξακολουθεί   να θεωρείται συχνά «σεξουαλικό αντικείμενο» ή «ιδιοκτησία»,  στη νοοτροπία  κάποιων ανδρών.   

Όμως υπάρχει μια ελπιδοφόρα διαφορά. Η σημερινή γυναίκα, σε μεγάλο βαθμό, είναι πιο μορφωμένη, πιο οικονομικά ανεξάρτητη, πιο απελευθερωμένη από παλιές αντιλήψεις του τύπου: Να χωρίσεις; Τι θα πούμε στον κόσμο! Η σημερινή γυναίκα λοιπόν πρέπει και μπορεί να απαγκιστρωθεί από τέτοια πιθανά κατάλοιπα ώστε στην πρώτη ένδειξη, να φύγει δίχως καν να το σκεφτεί.  Αν φυσικά, υπάρχει ένδειξη κι αν η βία κλιμακωθεί προοδευτικά. Μία άλλη ελπίδα, πιο δύσκολη όμως πρακτικά, είναι να αναγνωρίσει κάποια σημάδια από την αρχή της σχέσης, π.χ. ακούω κορίτσια να λένε με καμάρι «με λατρεύει, είναι τόσο ερωτευμένος μαζί μου, που με ζηλεύει μέχρι τρέλας». Και θέλω να φωνάξω. Όχι κοριτσάκι μου, δεν σε λατρεύει, είναι κτητικός και ανασφαλής, φύγε μακριά. Ή «δεν με αφήνει να φορέσω σορτς γιατί… ή θέλει να αποφασίζει εκείνος για τα σοβαρά θέματα επειδή θέλει να με φροντίζει…, ή με θέλει μόνο για εκείνον και ζηλεύει ακόμα και τις φίλες μου…». Ξανά φύγε κορίτσι μου, θέλει να σε απομονώσει για να μην έχεις βοήθεια,  είναι χειριστικός και δυνητικά επικίνδυνος. Όμως όπως ήδη είπα αυτό είναι και το πιο δύσκολο, γιατί η σχέση βρίσκεται στο στάδιο του αρχικού έρωτα και ως γνωστόν ο έρωτας είναι τυφλός! Αρνείται δυστυχώς να δει την πραγματικότητα.  Η μία από τις δύο ηρωίδες μου εθελοτυφλεί ακριβώς από μεγάλο έρωτα και βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες στον εαυτό της για να τον απαλλάξει και να τον συχωρήσει.

 

3)   Είναι το συγκεκριμένο βιβλίο μια προτροπή στις γυναίκες πρωτίστως, ώστε να κοιτούν κατάματα τους ανθρώπους και να αναγνωρίζουν τους εφιάλτες που κρύβονται στα μάτια τους;

Απ: Θα έλεγα πως ναι ως ένα μεγάλο βαθμό, χωρίς όμως να μπορούν πάντα να προλάβουν οι ηρωίδες μου τις επιπτώσεις. Δυστυχώς ποτέ, αν δεν τις προστατέψουμε, οι γυναίκες δεν θα είναι απόλυτα ασφαλείς. Όσα μέτρα και να πάρουν από μόνες τους. Όμως μπορούν να μειώσουν σημαντικά τις πιθανότητες. Αυτό ελπίζω και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με ώθησαν να γράψω αυτό το βιβλίο.. Οι  ηρωίδες μου, παρά τα όσα περνούν, δεν αφήνονται  να χάσουν την αυτοεκτίμηση, την πίστη στον εαυτό τους και την αξιοπρέπεια τους. Είναι ένα βιβλίο που μας θυμίζει πόση δύναμη έχουμε εμείς οι γυναίκες. Μην ξεχνάμε πως είμαστε φτιαγμένες από τη φύση για να γίνουμε μητέρες, αυτό τα λέει όλα.

 

4)   Υπάρχουν δύσκολες συγγραφικά σκηνές στο νέο σας μυθιστόρημα και ποια συναισθήματα σάς δημιούργησαν κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους; 

Απ: Θυμό, πολύ θυμό. Επίσης μεγάλη φόρτιση, επειδή πρόκειται για αληθινή ιστορία,  και έπρεπε να κατανοήσω και να μπω με σεβασμό στα συναισθήματα των αληθινών ηρώων, ακόμα κι αν έρχονταν κάποιες φορές κόντρα με τα δικά μου.

 

5)   Πιστεύετε ότι μια περιπέτεια τέτοιου είδους είναι ένας καλός τρόπος για να μιλήσει ένας συγγραφέας για κοινωνικά θέματα που απασχολούν διαχρονικά τον κόσμο;

Απ: Πάντα έτσι δεν γίνεται ανά τους αιώνες; Οι συγγραφείς με τις ευαίσθητες κεραίες τους δεν καταγράφουν τα διάφορα προβλήματα της εποχής τους; Έπειτα με την πένα τους μας βάζουν να ταυτιστούμε με τους ήρωες, να μπούμε στη θέση τους και να κατανοήσουμε το πρόβλημα; Χωρίς την «ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ» και τις «ΡΙΖΕΣ» θα είχαμε μπει τόσο εύκολα στη θέση και στα προβλήματα των έγχρωμων ανθρώπων; Εδώ πρέπει να τονίσω πως υπάρχουν και φορές που ο συγγραφέας δεν το κάνει συνειδητά. Γράφει ας πούμε ένα εύθυμο βιβλίο ή μια κωμωδία και περνάει τα προβλήματα δίχως να το αντιληφθεί καν. Είναι οι ευαίσθητες κεραίες που είπα πριν.

 

6)   Δυο γυναίκες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ανακαλύπτουν τον έρωτα και μαζί τα διλήμματα που μπορεί να φέρει. Τι ακριβώς συνδέει τη μοίρα τους κι πώς μπορούν να την αλλάξουν τελικά;

Απ: Οι δύο αυτές γυναίκες είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, δεν τις ονόμασα τυχαία – γιατί φυσικά τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά – Ανδριανή και Άντρια. Αυτό που γίνεται η αιτία βασανισμού της μίας είναι το ζητούμενο του συντρόφου της άλλης. Εν ολίγης ήθελα να τονίσω πως πρέπει να πάψουν οι γυναίκες να πιστεύουν πως αν προσπαθήσουν περισσότερο, αν τα καταφέρουν να γίνουν πιο υπάκουες, θα κερδίσουν κάτι. Οι αφορμές δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, τα αίτια είναι πάντα τα ίδια. Ο απαίσιος χαρακτήρας του κακοποιητικού συντρόφου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.

 

7)   Ποιο στοιχείο αυτού του βιβλίου πιστεύετε ότι οι αναγνώστες θα αγαπήσουν περισσότερο;

Απ: Την δύναμη των γυναικών που ρισκάρουν να παλέψουν με όποιο κόστος για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια τους κόντρα σε δυνάστες, αλλά και τους υπέροχους άνδρες που κάποια στιγμή  συναντούν στην πορεία τους. Κι όχι απαραίτητα  μόνο αισθηματικά.

 

8)   Οι ηρωίδες σας κατάφεραν να βρουν το κλειδί της ασφάλειας και της ευτυχίας;

Απ: Αυτό που μπορώ να σας πω, είναι ότι πάλεψαν για να το βρουν. Τώρα το αν το βρήκαν, επειδή όπως προ είπα πρόκειται για αληθινή ιστορία, το αφήνω να το ανακαλύψουν οι αναγνώστες.

9)   Πώς ξεκινά να σχηματίζεται στο μυαλό σας η ιδέα ενός νέου έργου; Τι σκέπτεστε πρώτα, τους ήρωες, την τοποθεσία που διαδραματίζεται η ιστορία ή την πλοκή;

Απ: Αρχικά είναι το ερέθισμα. Κάτι σου κάνει κλικ. Μπορεί να είναι μία και μόνο εικόνα, μία φράση, ένα γεγονός που μου γεννάει την ανάγκη να το γράψω. Πρέπει κάτι να με εξιτάρει και να θέλω να το πω ή κάτι να με έχει γοητεύσει και να θέλω να «ταξιδέψω» εκεί για να το «ζήσω». 

 

10)        Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσουμε, μπορείτε να μας πείτε αν έχετε αρχίσει ήδη να σκέπτεστε την επόμενη ιστορία σας;

Απ: Πάντα! Μόλις τελειώσω ένα βιβλίο αμέσως το μυαλό μου ψάχνει το επόμενο. Πολλές φορές και ενώ είμαι ακόμα στο φινάλε εκείνου που γράφω, έχει αρχίσει το καινούργιο να δουλεύεται μέσα μου και φωνάζει η αδερφή μου. «Εδώ το μυαλό σου, δεν τελείωσες ακόμα!»